تیم ملی ناامید

مهدی مهدوی‌کیا پس از این دیدار اعلام کرد که شرایط تیمش برای مسابقات کشورهای اسلامی به میزبانی قونیه مناسب نیست: «بعد از آمدن از ازبکستان جمله‌‌ای را گفتم و اگر قرار باشد با همین شرایط پیش برویم ما تا فرودگاه مهرآباد هم نمی‌‌توانیم برویم، چه برسد به پاریس! این اعتقاد و نظر من است. اصلا از شرایط راضی نیستم و با این تیم نصفه‌و‌نیمه هیچ کاری نمی‌‌توان کرد.» در همین راستا تیم ملی امید از دیدار تدارکاتی بعدی‌‌اش با پیکان انصراف داد و البته مهدوی‌کیا هم عملا تهدید کرد که تیم تحت هدایتش با این وضعیت در بازی‌‌های کشورهای اسلامی شرکت نخواهد کرد.

تخریب یک شخصیت

مهدوی‌کیا ذاتا انسان نجیبی است. عملکرد فنی او حتی با وجود کارشکنی باشگاه‌ها، بدون نقد نخواهد بود؛ اما چیزی که واضح به نظر می‌‌رسد، با این وضعیت تنها دستاوردی که برای یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران به دست می‌‌آید تخریب خواهد بود و بس. تقریبا مبرهن است که با تیمی نصفه و نیمه، امیدها شانسی برای رقابت با مراکش، عربستان و آذربایجان در مرحله گروهی تورنمنت پیش رو نخواهند داشت. عده‌‌ای این کارشکنی را در راستای پروژه‌‌ای دانستند که هدفش تخریب مهدوی‌کیا است. باشگاه‌ها به تیم ملی بازیکن نمی‌‌دهند و فدراسیون آن‌قدر اقتدار ندارد که در این مورد پشت سرمربی منصوبش بایستد. شاید هم نمی‌‌خواهد این کار را بکند؛ چون اخبار خوبی از رابطه فعلی اعضای فدراسیون با مهدوی‌کیا به گوش نمی‌‌رسد. در این شرایط امیدها بیش از پیش تنها به نظر می‌‌رسند و شاید بهتر باشد در این زمینه شفاف‌سازی لازم انجام شود.

انتظار برای قضاوت

در ناکارآمدی و شرایط بی‌ثبات حاکم بر فدراسیون فوتبال هیج شکی نیست؛ اما نمی‌‌توان با این شدت از بدبینی به وقایع نگاه کرد. یعنی شاید مهدوی‌کیا مخالفانی هم داشته باشد؛ اما هنوز نتایج بد تیم ملی در مسابقات گذشته هم قابل اغماض نیست. شاید بهتر باشد همه بازیکنانی که مهدوی‌کیا انتظارش را دارد، در اختیار داشته باشد تا آن زمان بتوان به‌صورت عادلانه او و عملکردش را قضاوت کرد. روز  گذشته هم شایعه استعفای او از هدایت تیم ملی امید تکذیب شد تا حداقل به این امیدوار باشیم او کاری را که شروع کرده است، خودش هم تمام کند. هرچه باشد این نسل از بازیکنانی که در اختیار او هستند - با یا بدون استعداد - بخش عمده‌‌ای از آینده فوتبالی این کشور را خواهند ساخت و موشک هامبورگ باید هرچه در چنته دارد برای اعتلا و پیشرفت آنها هزینه کند؛ ولو اینکه  خیلی‌‌ها کارشکنی کنند.