راستش این است که حالا دلتنگ آن روزهاییم؛ دلتنگ «چه می‌کنه»های عادل، دلتنگ سالی یک سریال رضا عطاران که به عهد او با مخاطبان تبدیل شده بود و هنوز هم بازپخش هر کدام از آنها آنتن را قبضه می‌کند، دلتنگ کوچه اقاقیا با منوچهر نوذری نازنین، دلتنگ زیر آسمان شهری که مهران غفوریان در آن نفس می‌کشید و نود شبی‌های مسلسل‌وار مهران مدیری، دلتنگ کل‌کل‌های فرزاد حسنی با میهمانانش، دلتنگ ساختارشکنی‌هایی مثل در پناه تو، در قلب من و خط قرمز، دلتنگ کارهای تاریخی از جنس سر‌بداران و هشت بهشت و روزی روزگاری... نه اینکه در این سال‌ها هیچ کار خوبی نشده باشد، نه؛ اما هوای تلویزیون انگار آن روزها سبک‌تر و دلچسب‌تر بود، زمانی که دایره خودی‌ها این‌قدر تنگ نشده بود و سه، چهار کانال موجود، بیشتر از ده‌ها شبکه فعلی مخاطب داشت.
