یکی از دیدگاه‌هایی که طی سده اخیر، طرفداران بسیار و مدعیان فراوانی پیدا کرده، دیدگاه مربوط به ساخته‌شدن عجایب دنیای باستان، مانند اهرام مصر، توسط موجودات فضایی است.
البته دانشمندان معتقدند که این دیدگاه، توهمی بیش نیست و اصولاً نمی‌توان برای آن دلایل علمی آورد. اما طرفداران این قضیه شواهدی را هم برای اثبات ادعای خودشان آورده‌اند.
مثلا می‌گویند که در کتیبه‌های سومری، «آنوناکی» یا فرزندان خدای «آنو» که شرح و توضیح جایگاه آن‌ها در افسانه کهن‌سال «گیلگمش» آمده‌است، سوار بر بشقاب پرنده ترسیم شده‌اند و این نشان می‌دهد که سومری‌ها و شاید دیگر اقوام میان‌رودان، مانند اکدی‌ها، بابلی‌ها و آشوری‌ها، موجودات فضایی را می‌پرستیدند!
دعوا بر سر این مسئله آن‌جا بالا گرفت که معلوم شد «آنو»، یعنی پدر این موجوداتی که در کتیبه‌ها ترسیم شده‌اند، خدای آسمان است و به همین دلیل، در شبکه‌های اجتماعی، مسابقه دامن‌زدن به این توهم، طی هفته‌های اخیر اوج گرفت.
درحالی‌که اسطوره‌شناسان با استفاده از شواهد تاریخی نشان داده‌اند که فرض چنین موضوعی امکان ندارد؛ زیرا بخش مهمی از اسطوره‌ها در میان اقوام باستان، حالت سیال داشته و از گروهی به گروه دیگر منتقل می‌شده‌است و البته طی این انتقال، تغییراتی در آن می‌دادند و ماهیتش را با خواسته‌های قوم جدید هماهنگ می‌کردند.
قدر مسلّم این است که ریشه آنوناکی‌ها، از هرجا که بود، از فضا و موجودات فضایی نبود! طبق اسطوره‌های سومری و بابلی، آن‌ها با خدایان زیرِ زمین هم ارتباط داشتند و حتی موجوداتی مشابه آن‌ها در زیر زمین وجود داشت؛ اگر قرار باشد چنین توهماتی را که به‌وفور در فضای مجازی دست به دست می‌شود، صحیح فرض کنیم، تخیلات ژول ورن که مرکز زمین را صاحب حیات و موجودات ماقبل تاریخ می‌دانست، بیشتر از نظریه آنوناکی‌ها شایسته توجه است!
در کتیبه‌های باستانی، هزاران راز کشف‌نشده وجود دارد که جز از طریق مطالعات علمی و پژوهشی و کشف ساختار‌های زبانی، درک و کشف آن‌ها امکان ندارد؛ در واقع نمی‌توان با اوهام و حدسیات هیجان‌انگیز، علم و پژوهش‌های علمی را نادیده گرفت.
منبع: روزنامه خراسان
