خبرگزاری فارس: علی اکبر تجویدی، متولد 1305، فرزند هادی خان تجویدی از شاگردان کما‌ل‌الملک و از هنرآموختگان مدرسه صنایع مستظرفه، یکی از مهمترین هنرمندان و پژوهشگران خاندان هنرپرورتجویدی به شمار می‌آید. علاوه بر کارنامه‌ای درخشان در آموزش هنر و نیز همکاری مستمر با وزارت فرهنگ و هنر وقت، به واقع تجویدی یکی از آغازگران جدی پژوهش‌های کیفی در تاریخ نقاشی ایرانی است؛ به طوری که نتیجه پژوهش‌ها و تأملات چندین ساله وی، سال 1352 در کتابی با عنوان «نقاشی ایرانی از کهن‌ترین روزگار تا دوران صفوی» انتشار یافت.
این کتاب را می‌توان نخستین تلاش یک ایرانی اندیشمند و نگارگر به شمار آورد که در نوشتار خود به اصول علمی متداول آن زمان وفادار بوده است. به عبارت دیگر این کتاب، نخستین کتاب تخصصی درباره نقاشی ایرانی است که سیر تاریخی دارد و از نقاشی غارهای لرستان آغاز شده و ادوار متعدد را همراه با نمونه‌های تصویری با کیفیت شایسته نشان می‌دهد و انجام پژوهش را به عهد صفوی می‌رساند. علاوه بر کتاب مذکور، همکاری در انتشار کتاب «پنجمین کنگره جهانی باستان‌شناسی و هنر ایران» به سال 1347 نیز از دیگر آثار ماندگار این هنرپژوه بزرگ است.
مروری بر مجلات هنری پیش از انقلاب، نشان می‌دهد که بیشترین مقالات وی در حوزه‌های تاریخ هنر، هنرهای سنتی، معماری و باستان‌شناسی در دو دهه 1340 و 1350 در مجله «هنر و مردم» انتشار یافته است. دبیری دومین بیینال تهران در سال 1339، و نیز معرفی هنرمدان ایرانی به نمایشگاه‌های بین‌المللی هنر پاریس توسط تجویدی در دهه 1350، هرگز از سطور تاریخ هنر ایران در سده اخیر، محو نخواهد شد.
همچنین تجویدی به جهت تسلط بر زبان فرانسه، در ترجمه و انتشار چند کتاب نقش مهم و تأثیرگذاری داشته است. از جمله انتشار دو کتاب «هنر مدرن ایران» (L’ArtModerneen Iran) در سال 1346/1967 و «برگزیده اشعار حافظ» (L’amour, L’amant, L’aime) در سال 1368/1989.
وی پس از انقلاب نیز مصدر خدمات فرهنگی بسیاری بود؛ از جمله تدریس در مقطع کارشناسی ارشد هنر به دعوت دانشگاه هنر تهران بین سالهای 1370 تا 1375. واپسین سالهای عمر استاد در بیماری و خانه‌نشینی در شهر پاریس سپری شد. دیدار استاد با خوشنویسان ایرانی در آذر 1393 در پاریس و نیز همکاری‌هایی در اوایل دهه 1390 با خانه فرهنگ ایران در پاریس را می‌توان آخرین حضور وی در محافل عمومی دانست.
رایزنی فرهنگی ج.ا.ا در پاریس
