به گزارش مشرق، میزبانی جام‌جهانی فوتبال مزایای زیادی دارد اما دریافت مجوز میزبانی آن می‌تواند یک فرآیند 10 ساله باشد. کشورها باید پیشنهاد خود را برای میزبانی به فیفا ارائه دهند و شرایط 9گانه میزبانی و برنامه دقیق به منظور تامین اهداف فیفا را داشته باشند.
قطر از نظر مساحت کوچکترین کشوری است که تاکنون میزبان این رویداد بزرگ بوده. جام‌جهانی فوتبال بزرگترین رویداد ورزشی در تقویم جهانی است و انتظار می رود تا پایان بازی‌ها در دوحه، بیش از 5 میلیارد نفر مسابقات را از طریق تلویزیون تماشا کرده و حدود یک میلیون نفر نیز به این کشور سفر کنند.
توسعه گردشگری، هدف نخست از میزبانی جام‌جهانی
«برتولد ترنکل» یکی از مسئولان توریسم قطر اعلام کرده این کشور قصد دارد با چیزی فراتر از فوتبال، بازدیدکنندگان را شگفت‌زده کند. در چند ماه پیش از شروع رقابت‌ها، سواحل جدید، پارک‌های تخصصی، هتل‌ها و مراکز ورزش‌های آبی مدرنی افتتاح شده است.
اما باید دید آیا این مسابقات و یا رویداهای مشابه ورزشی بین‌المللی، برای کشورهای میزبان منفعت مالی دارد یا نه. درآمد های هنگفتی از محل فروش بلیط بازی‌ها و فروش کالاهای مرتبط با بازی‌ها گرفته تا حمایت مالی شرکتی و گردشگری در رویدادی مانند جام‌جهانی فوتبال وجود دارد؛ اما باید دید چقدر از عواید برگزاری این مسابقات به کشور میزبان می‌رسد؟ آیا میزبانی این رویدادها از نظر مالی ارزشش را دارد؟ اگر بخواهیم از نظر اقتصادی جواب دهیم باید بگوییم بسیاری از کارشناسان، اعتقادی به صرفهِ اقتصادی برای برگزاری رویدادهای بزرگ ورزشی ندارند.
بیشتر کشورهای میزبان جام‌جهانی ده‌ها میلیارد دلار برای آماده‌سازی استادیوم‌ها، توسعه زیرساخت، ساخت هتل و غیره هزینه می‌کنند که بسیاری از این هزینه‌ها اغلب جبران نمی‌شود، حداقل نه از نظر بازگشت پول نقد.
برخی معتقدند اگر این روند ادامه یابد در آینده، انگیزه‌های مالی برای میزبانی رویدادهای بزرگ ورزشی کم‌رنگ می‌شود. البته با همین شرایط نیز چند کشور در حال توسعه برای میزبانی جام‌جهانی فوتبال 2030 نامزد شده‌اند و تقویت گردشگری یکی از اولویت‌های اصلی این کشورهاست.
هزینه‌ها و درآمدهای جام‌جهانی
میزبانی جام‌جهانی از نظر گردشگری اهمیت ویژه‌ای برای کشور میزبان دارد اما اقدام برای برگزاری مسابقات ورزشی به منظور توسعه گردشگری می‌تواند هزینه زیادی داشته باشد. جام‌جهانی 2022 قطر که از 20 نوامبر(29 آبان) تا 18 دسامبر(27آذر) در حال برگزاری است برای این کشور حدود 229 میلیارد دلار خرج تراشیده که این رویداد را به گران‌ترین جام‌جهانی فوتبال تاریخ تبدیل کرده است. اما هزینه‌های زیاد برای توسعه زیرساخت‌ها باعث شده برخی از میزبانان این رویدادها بدهی زیادی را تحمل کنند و در نهایت با ساخت‌وسازهایی که کاربرد چندانی در آینده برایشان ندارند مواجه شوند.
با این وجود جام‌جهانی یک رویداد درآمدزاست اما باید دید این درآمدها کجا می‌رود و چگونه تقسیم می‌شود. حق پخش تلویزیونی مسابقات جام‌جهانی 2018 روسیه به مبلغ 4.6 میلیارد دلار به کشورهای مختلف جهان فروخته شد اما درآمد پخش تلویزیونی مسابقات به فیفا تعلق می‌گیرد. همچنین 100 درصد فروش بلیت بازی‌ها به فیفا می‌رسد. حتی حق بازاریابی و تبلیغات شهری و محیط استادیوم‌ها به فیفا می‌رسد که این مبلغ در جام‌جهانی 2018 روسیه به بیش از یک میلیارد دلار رسید.
حتی در زمان برگزاری مسابقات جام‌جهانی، کالا، نوشیدنی یا هر چیز دیگری که از برندهای شریک فیفا در کشور میزبان فروخته شود شامل معافیت‌های مالیاتی زیادی برای خریداران می‌شود که به نوعی ضرر مالی برای میزبان است و نمی‌تواند از سود مالیاتی آن استفاده کند. آلمان در میزبانی جام‌جهانی 2006، مجبور به اعطای 272 میلیون دلار تخفیف مالیاتی به محصولات فیفا و شرکای آن شد. با این حال، فیفا به کشورهای میزبان کمک مالی هم می‌کند؛ برای مثال بابت برگزاری جام‌جهانی، 1.7 میلیارد دلار به قطر پرداخت کرد؛ هرچند این مبلغ شامل پرداخت جوایز به تیم‌ها هم می‌شود.
آنچه نصیب میزبان جام جهانی می‌شود
حال باید دید با توجه به اینکه بخش زیادی از درآمدهای میزبانی جام‌جهانی فوتبال به فیفا می‌رسد، سهم کشور برگزارکننده از درآمدهای این مسابقات چیست؟
سفر بیش از یک میلیون بازدیدکننده خارجی به قطر در زمان برگزاری این تورنمنت یک ماهه، سبب می‌شود کشور میزبان شاهد جهش زیادی در صنعت گردشگری شود و درآمد هتل‌داران، رستوران‌ها و موارد مشابه را افزایش دهد؛ اما مراجعه گسترده گردشگران، به توسعه زیرساخت‌ها نیاز دارد که سرمایه‌گذاری در آن معمولا در کوتاه‌مدت صرفه اقتصادی ندارد.
برای مثال دولت قطر بیش از 200 میلیارد دلار برای جام‌جهانی و زیرساخت‌ها، هتل‌ها، امکانات تفریحی، تعمیرات اساسی کل شبکه جاده‌ای و ساخت یک سیستم ریلی هزینه کرده است که در کوتاه‌مدت بازگشت مالی نخواهد داشت.
تاثیر اقتصادی جام‌جهانی برای کشورهای میزبان به صورت کوتاه‌مدت و بلندمدت تعریف می‌شود. افزایش توریسم که به اقامت در هتل، مراجعه به رستوران‌ها و توسعه مشاغل محلی منجر می‌شود، از نتایج اقتصادی کوتاه‌مدت به شمار می‌آید.
در زمان برگزاری رویدادهای بزرگ ورزشی، کشور میزبان بخشی از گردشگران خود را به دلیل شلوغی، ترافیک و افزایش قیمت‌ها از دست می‌دهد. بررسی‌های انجام شده در المپیک پکن و لندن نشان می‌دهد میانگین سفر گردشگران به این کشورها به ترتیب در سال‌های 2008 و 2012 که این رویداد برگزار شده نسبت به سال‌های دیگر کاهش یافته است.
در موردی دیگر، پیش از جام‌جهانی 2010 آفریقای‌جنوبی، پیش‌بینی می‌شد نزدیک به 450 هزار گردشگر برای این مسابقات وارد این کشور شوند اما در نهایت فقط دو سوم این عدد محقق شد.
از طرفی دیگر، برخی از کشورهای میزبان که زیرساخت‌ها یا استادیوم‌های لازم برای برگزاری بزرگترین تورنمنت فوتبالی جهان را ندارند بدهی‌های هنگفتی را متحمل می‌شوند که به اصطلاح به این اتفاق از نظر اقتصادی «فیل سفید» می‌گویند.
فیل سفید، در اقتصاد به پروژه‌هایی گفته می‌شود که نسبت زمان و هزینه‌ای که برای آن می‌شود بازده زیادی ندارد. برزیل را در نظر بگیرید؛ این کشور برای برگزاری جام‌جهانی 2014 به دلیل نیاز به ساخت جاده‌ها، خطوط ترانزیت، استادیوم و هتل‌های جدید 11.6 میلیارد دلار هزینه کرد. اما اکنون، استادیوم «مانه گارینچا» در برازیلیا، که برای ساخت آن حدود یک میلیارد دلار هزینه شد، به عنوان گاراژ اتوبوس استفاده می‌شود. «اندرو زیمبالیست» نویسنده و اقتصاددان آمریکایی درباره میزبانی رویدادهای ورزشی بزرگ، نمونه متعددی از پروژه‌هایی را فهرست می‌کند که پس از پایان مسابقات به سختی در شهرهای میزبان استفاده شده‌اند.
البته همیشه پولی که برای زیرساخت‌های جدید یا ارتقای آن خرج می‌شود به هدر نمی‌برود. این ساخت‌وسازها در بسیاری مواقع، خود را در بلندمدت در بخش‌های حیاتی اقتصاد نشان می‌دهد. با نگاهی به هزینه‌کرد روسیه، تحلیلگران پیش‌بینی می‌کنند دستاوردهای اقتصادی ناشی از میزبانی جام‌جهانی 2018 در این کشور تا سال 2023 به نفع صنعت گردشگری خواهد بود اما به نظر نمی‌رسد این درآمد رقمی قابل توجهی باشد. با این اوصاف باید گفت حداقل در کوتاه‌مدت، میزبانی جام‌جهانی فوتبال منطقی نیست اما مسائلی هست که مهمتر از تاثیر مستقیم اقتصادی است.
راهی برای همبستگی ملی و جذب سرمایه‌گذاری خارجی
میزبانی جام‌جهانی می‌تواند قدرت نرم را برای کشورها به ارمغان بیاورد. آنها می‌توانند از طریق قدرت نرم، خود را مستعد سرمایه‌گذاری خارجی نشان دهند و به‌واسطه آن موجب رونق اقتصادی کشورشان شوند. این رویدادهای مهم ورزشی همچنین فراتر از مساله اقتصادی باعث ایجاد همبستگی، انسجام و از بین رفتن شکاف‌های اجتماعی در جامعه شده و چهره خوبی از کشور برای بیرون از مرزها ایجاد می‌کند و باعث غرور یک ملت می‌شود.
در نهایت، بسیاری از میزبانان رویدادها بزرگ ورزشی، روی درآمد مستقیم آن توجه زیادی نمی‌کنند؛ آنها از جام‌جهانی یا المپیک، نه فقط برای ارائه چهره‌ای خوب از خود به جهان، بلکه برای مقاصد امنیت ملی نیز استفاده می‌کنند. به عنوان مثال، چین در حال توسعه صنعت ورزش خود همسو با توسعه دیپلماسی است. روندی که پکن با المپیک 2008 آغاز کرد، با سرمایه‌گذاری هنگفت در فوتبال دنبال‌شده و تا مدت‌ها پس از المپیک زمستانی 2022 به میزبانی این کشور ادامه خواهد داشت.
