دایی تحصیل‌کرده و رنج‌کشیده است. دو بار در آزمون دانشگاه صنعتی شریف پذیرفته شد؛ مرتبه اول در مصاحبه ردش کردند، اما باز هم درس خواند و قبول شد تا در عالی‌ترین دانشگاه ایران تحصیل کند. در فوتبال هم به هر کجا رسیده با تلاش و پشتکار خودش بوده است. سال‌ها در گمنامی مسافت بین تهران و اردبیل را با اتوبوس طی کرده تا به جایی برسد که امروز هست. او دست‌کم در رده ملی 109 بار میلیون‌ها هموطنش را خوشحال کرده و پس از بازنشستگی هم هرگز مردمش را از یاد نبرده است. خودتان دیدید که در زلزله کرمانشاه چه کرد و چطور موقع تحویل برخی مسکن‌ها، اشک شوق ریخت. مصاحبه پربازدیدی از مادر علی دایی وجود دارد که در آن توضیح می‌دهد پسرش سفارش موکد کرده کسی ناامید از در خانه برنگردد و به همه کمک کنند، الا متهمان به قتل و اعمال خشونت‌آمیز. یادتان باشد این همان علی دایی است که در فروردین وقتی برای قرعه‌کشی مسابقات جام‌جهانی به قطر دعوت شد، همه ما کیف کردیم. همان علی دایی که مجری تلویزیون شبکه سه با تماشایش در آن قاب عنان اختیار از کف داد و همه را به تشویق دعوت کرد، همان علی دایی که هنوز هر جای دنیا اسم «ایران» را ببرید، احتمالا طرف خارجی از او یاد خواهد کرد. فراموش نکنیم او سرمایه اجتماعی است؛ سخت به دست آمده و آسان از دست نخواهد رفت.
