اگر یک علاقه‌مند حرفه‌ای به دنیای ماشین باشید، هر وقت صحبت از ایتالیا شود، اولین چیزی که به ذهنتان خواهد آمد سوپراسپرت‌های جذاب و قدرتمند هستند. البته این عجیب نیست زیرا فراری و لامبورگینی مشهورترین نام‌ها در دنیای سوپرکارها محسوب می‌شوند. بااین‌حال، اکثر مردمان ایتالیا نه با سوپراسپرت‌های لامبورگینی و مازراتی بلکه بیشتر با خودروهای شهری کوچک و درعین‌حال شیک تردد می‌کنند. پرفروش‌ترین خودرو ایتالیا در سال 2022 فیات پاندا بوده و در رتبهٔ دوم فیات 500 قرار دارد. به همین دلیل، در ادامهٔ این مطلب قصد داریم برخلاف کلیشه‌های همیشگی، این بار به شش خودروی کوچک ایتالیایی بپردازیم.
فیات 500
فیات 500 کلاسیک از بسیاری جهات خودروی شگفت‌انگیزی است. هرچند فیات توپولینو خودرویی بود که رشد اقتصادی ایتالیا را پس از جنگ جهانی اول آغاز کرد و خودرو را در اختیار عموم مردم این کشور قرار داد اما جانشین آن یعنی فیات 500 که در سال 1957 به بازار آمد خیلی سریع به یک نماد تبدیل شد. این ماشین به‌اندازهٔ فولکس‌واگن بیتل و مینی در همه‌جا دیده می‌شد و مثل بیتل آلمانی و 2CV فرانسوی یکی از اولین خودروهای مردمی جهان بود. نام 500 از پیشرانهٔ دو سیلندر 500 سی‌سی پایه گرفته شده بود که در عقب نصب شده و باعث شد کابین بسیار جادارتر از چیزی که از بیرون به نظر می‌رسد باشد. موتورهای اولیه تنها 13 اسب بخار قدرت داشتند اما بعداً این رقم در نسخه‌های آبارث به 27 تا 38 اسب بخار افزایش پیدا کرد.
ایزو ایزتا
ایزتا را بیشتر با برند ب‌ام‌و می‌شناسیم اما این یک خودروی کوچک ایتالیایی است که توسط شرکت ایزو تولید می‌شد و بعداً در حرکت هوشمندانه‌ای امتیاز تولید آن را به ب‌ام‌و داد. عرضهٔ ایزتا منجر به تولید خودروهای حبابی دیگری شد اما محصول ایزو با ساخت نزدیک به 162 هزار دستگاه در طول هشت سال تولید، پرفروش‌ترین آن‌ها بود. دلیل تولد ایزتا هم مثل فیات 500 بود. ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم به حمل‌ونقل ارزان‌قیمت نیاز داشت و ایزتا که از پیشرانهٔ تک سیلندر موتورسیکلت استفاده می‌کرد برای پاسخ به این نیاز کاملاً مناسب بود.
بیشتر بخوانید:
فیات پاندا 4×4
در دههٔ 80 فیات پاندا با یکی از ایتالیایی‌ترین تصمیمات طراحی تاریخ متولد شد. خلاصهٔ این تصمیم، ساخت خودرویی با کابین جادار و ساده بود که وزن و قیمت آن از فیات 126 بیشتر نباشد. طراحی این خودرو به شرکت جوجارو واگذار شد و این شرکت هدف خود را طراحی خودرویی قرار داد که بتواند چهار نفر را به همراه دو دبه 50 لیتری در خود جای دهد. پاندا در بازار فوراً به موفقیت چشمگیری دست پیدا کرد و خانوادهٔ آن در سال 1983 با یک نسخهٔ چهارچرخ محرک گسترش پیدا کرد. این اولین خودروی کوچک تولیدی با پیشرانهٔ عرضی و سامانهٔ چهارچرخ محرک محسوب می‌شد. پاندا 4×4 برای شرایط نامطلوب زمین‌های کشاورزی و مسیرهای خاکی حومه شهر طراحی شده بود و دنده یک بسیار سنگینی داشت.
اتوبیانچی بیانچینا
اتوبیانچی یک خودروساز کوچک ایتالیایی بود که بطور مشترک توسط فیات، پیرلی و بیانچی تأسیس شد و از سال 1955 تا 1995 فعالیت می‌کرد. یکی از محصولات این شرکت، بیانچینا نام داشت که بر اساس فیات 500 ساخته شده و در نسخه‌های مختلفی مثل سدان، رودستر، استیشن و کانورتیبل تولید می‌شد. نسخهٔ آخر که ترنسفورمابیله نام داشت، در سال 1957 با طرح دورنگ بدنه به بازار آمد. این نسخه که از پیشرانهٔ ارتقاءیافته 20 اسب بخاری استفاده می‌کرد، با سقف بازشو روی ستون‌های ثابت و درهای عکس بازشو، خودروی عجیبی به نظر می‌رسید.
آبارث 695 بی‌پوستو
هرچند این روزها فیات 500 آبارث سالخورده شده اما هنوز هم برای رانندگی خودروی هیجان‌انگیزی است. فیات در سال 1971 آبارث را خرید و از آن زمان تاکنون، این شرکت بازوی پرفورمنس داخلی فیات بوده است. آبارث در سال 2015 مدل 695 بی‌پوستو را با کاهش وزن جدی معرفی کرد. این مهم به لطف حذف صندلی‌های عقب حاصل شده بود و نام بی‌پوستو که در ایتالیایی به معنای دونفره است به همین موضوع اشاره داشت. استرس بار تیتانیومی عقب، ترمزهای برمبو، رینگ‌های OZ، تعلیق قابل تنظیم و پنجره‌های پلی‌کربنات سفارشی هم از دیگر ویژگی‌های این نسخه بودند. 696 بی‌پوستو که 190 اسب بخار قدرت داشت، با قیمتی دو برابر یک 500 معمولی، بسیار گران بود اما رانندگی واقعاً جذابی داشت.
58321
