ایران به آفریقا به عنوان یک «میدان نبرد» نفوذ، قدرت و قلمرو علیه عربستان سعودی می‌نگرد و با عناصری همکاری می‌کند که مخالف استعمار و پیگیر یک مسیر مستقل‌تر خارج از نفوذ استعمارگران غربی هستند. از این گذشته ایران در تلاش است تا شبکه جهانی سازمان‌های مذهبی و فرهنگی خود، از جمله دانشگاه‌ها و خیریه‌ها، را ایجاد کند تا نفوذ خود را بر اقلیت‌های شیعه در آفریقا افزایش دهد و آنها را برای حمایت سیاسی، جمع‌آوری کمک و حتی استخدام در فعالیت‌های نظامی احتمالی خود، به کار گیرد. علاوه بر علایق سنتی ایران به آفریقا، چند زمینه تازه هم پدید آمده که ضروری است در چارچوب درک نفوذ و تحکیم منافع ایران در آفریقا مورد توجه و ارزیابی قرار گیرد. اولین و مهم‌ترین آنها، کارزاری است که تهران علیه آن دسته از کشورهای متحد آمریکا به راه انداخته است که جسارت عادی‌سازی روابط با اسرائیل را داشته‌اند؛ یکی از این کشورها سودان است.
ایران علاوه بر ایجاد شبکه گسترده سلاح در شاخ آفریقا، که به تهران امکان ارسال جنگ افزار به کشورهای این قاره را می‌دهد، ظاهرا در حال برنامه‌ریزی برای افزایش چشمگیر فروش پهپاد به کشورهای آفریقایی است. شواهد این طرح را می‌توان در دخالت ایران در جنگ داخلی اتیوپی و فروش مهاجر6 به ارتش این کشور دید. موضوعی که بر کسی پنهان نیست و کارآمدی آن برای دولت اتیوپی بسیار جذاب از کار درآمد. در نگاه به آینده، آفریقا همچنان هدف جذابی برای سیاست ایران محسوب می‌شود. آمریکا در نبود یک برنامه به دقت اندیشیده شده، از توان چندانی برای محدودسازی تهران در آفریقا و جلوگیری از هماهنگ شدنش با چین و روسیه برخوردار نخواهد بود. بنابراین چنانچه دولت جو بایدن به فکر مقابله با نفوذ ایران است باید برای نفوذ این کشور در آفریقا نیز برنامه‌ای بیندیشد.
