این منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: تولید فیلم های اجتماعی، درسالیان اخیر درعرصه سینمای ایران اپیدمی شده و ساخت این گونه آثارباحمایت غیرکار شناسانه مسئولان و متولیان اشتباهی سینمای کشور، گوی سبقت راازتولید سایرگونه های سینمایی ربوده است. بدیهی اینکه سینمای ایران هم برای تداوم حیات خود وجلب حمایت مخاطب، به تولیدانواع فیلم نیازدارد و سینماگران کشور برای پاسخگویی مناسب به انتظارها و توقع های تماشاگران باید منطبق براین نیازها و خواسته ها، آثارسینمایی بسازند. البته اقبال جهت ساخت آثارسینمایی اجتماعی درمقایسه باگرایش به تولید فیلم های شخصی وروشنفکرمآبانه وجشنواره ای و تجربه گرا وبازی های سینمایی با فرم ومحتوا رابایدبه فال نیک گرفت.
وی ادامه داد: ولی دراین ارتباط چندنکته کلیدی و استراتژیک حائز اهمیت و توجه است. اغلب سازندگان آثارموسوم به اجتماعی، شناخت، تحلیل و ارزیابی کامل ودرست ازجامعه خود ندارند و آنچه راکه تبدیل به فیلم می کنند از زاویه ای کاملاً شخصی وروایت هایی خاص بوده که گاه باواقعیات جامعه همخوان نیست. لذا آثار این قبیل فیلمسازان به دلیل یک جانبه ومحدود نگری فاقد کاملیت و جامعیت نگاه جامعه مدارانه است و آنچه آن ها به عنوان بستر یا قالب ومضمون داستان های اجتماعی خود بر می گزینند باواقعیات جامعه هماهنگ نیست وحتی مغایرآن است.
آذین سپس با تأکید بر اینکه بر این نقص و نداشتن آگاهی درست اجتماعی نبود یاکمبود دانش سینمایی راهم باید افزود که حاصل کاررا ازهر دو بعد هنری و اجتماعی ناتوان می سازد اظهار داشت: فقدان آگاهی اجتماعی باعث افراط وتفریط درتصویر سازی ازجامعه می شود. به عبارتی این فیلم ها در نمایش تلخی ها و معضلات به افراط و غلو وسیاه نمایی می رسند ویابه علت کاستی درارایه واقعی واقعیت ها، تصاویری ناقص ونادرست وناباورازجامعه عرضه می کنند.
این منتقد سینما خاطرنشان کرد: پوران درخشنده ازفیلمسازان متبحرو کاربلد سینما و حوزه فیلم های اجتماعی است وپیوسته کوشیده ازمنظر خود به آسیب شناسی مسائل اجتماعی بپردازد. هشدارفیلم جنجالی «هیس، دخترها فریاد نمی زنند» اوهنوز درگوش جان وجدان جامعه بیدار است. بااین همه او و دیگر سازندگان فیلم های اجتماعی تنها آنچه را در فیلم های خود جان می بخشند که با زندگی خود آن ها و انسان های پیرامون شان مرتبط است.
وی افزود: دراغلب فیلم های این سینماگران، داستان ها و مضامین حول محور خانواده های مرفه ورو به مرفه رخ می دهد ولذا ماجراهای آن ها تنها می تواند نمایشگر نمونه یا گوشه ای ازجامعه بوده و نمی تواند آینه تمام قد جامعه ما باشد. درخشنده درفیلم اخیر خود «زیر سقف دودی» باز هم به سراغ یک موضوع تلخ اجتماعی رفته و به ارزیابی سینمایی معضلی که قشری ازجامعه با آن درگیر هستند پرداخته است. ضمن تاکیدبراین نکته که مشکل مطرح شده در فیلم درخشنده فراگیر واجتماعی نیست ونباید آن را بر سراسرجامعه گستراند، یادآورمی شوم که تداوم حضور فرهنگ بیگانه واختلاط فرهنگی و هجمه به دستاوردهای جامعه اسلامی باهدف تخریب مناسبات خانوادگی واجتماعی، سبب ایجاد برخی ناخواسته های فرهنگی نزدگروهی از افراد در قبال کمبود یا دوری از فرهنگ جامعه اسلامی شده است.
آذین تأکید کرد: گروهی از جوانان دهه هفتادی باتأسی از نسل سوم و تأثیرپذیری ازضد فرهنگ های ماهواره ای و نبود شرایط مناسب شخصی، خانوادگی واجتماعی برای ایجاد زندگی زناشویی و تشکیل خانواده به باور غلط وضد اخلاق زندگی مشترک بدون ازدواج غربی گرایش یافته و گسست ارتباط انسانی میان بعضی ازخانواده های رفاه زده، باعث تخریب ارتباط های خانوادگی شده است. این مضامین موضوع های اصلی فیلم «زیر سقف دودی» پوران درخشنده را شکل بخشیده است.
وی در خاتمه این گفتگو گفت: سازنده «زیر سقف دودی» در تحلیل اجتماعی خود، ازکاستی ها وانحراف های فرهنگی ودینی که سبب فروپاشی خانواده قهرمان قصه او شده اند، چیزی نمی گوید و تنها ورشکستگی مالی وگرایش به جنس مخالف را عامل بروز ویرانی می نمایاند. آنچه دراین فیلم و درمجموع درقالب یک اثرسینمایی جمع وجور ارائه شده، تلخی و تباهی و اضمحلال اخلاقی ومادی یک خانواده مرفه درحال سقوط است وبه عنوان یک خطر وهشداراجتماعی می تواند، مدنظر قرارگیرد، ولی چنانچه قصدآن اشاعه و نمایش وتعمیم به کل جامعه باشد، باید گفت، تصویری کاملاً تلخ وسیاه نما و کاذب ازجامعه ای است که خانم درخشنده، تنها کنج غم انگیز روبه سمت زندگی خود را در آن تصویرکرده است. «زیر سقف دودی» فقط نمایشگر سقف غبار گرفته زندگی بعضی غافلان ازاخلاق، فرهنگ و سلامت است و جای نمایش امید وایمان درآن خالی است.
