داریوش مهرجویی، کارگردان بزرگ ایرانی و همسرش وحیده محمدی فر به قتل رسیدند.
به گزارش عصر ایران، داریوش مهرجویی و همسرش در ویلای شخصی خود در کرج کشته شده اند. کارآگاهان در حال بررسی ماجرا هستند.
چند روز قبل، وحیده محمدی فر در اینستاگرامش از حضور یک مهاجم در ویلایشان خبر داد که آنها را تهدید به قتل کرده بود ولی با حضور نگهبان شهرک، متواری شده بود.
محمدمهدی عسگرپور رئیس هیات‌رئیسه خانه سینما در گفت‌وگو با ایسنا خبر قتل داریوش مهرجویی و همسرش وحیده محمدی‌فر در خانه‌اش در کرج را تایید کرد.
این خبر در تماس با یکی از سینماگرانی که محل حادثه حضور دارد نیز تایید شده است. به نقل از پلیس، ماجرای سربُری که در فضای مجازی در حال انتشار است، صحیح نیست.
داریوش مهرجویی و همسرش وحیده محمدی فر
توضیحات پلیس درباره قتل داریوش مهرجویی و همسرش
فرمانده انتظامی استان البرز جزئیاتی از فتل داریوش مهرجویی و همسرش را تشریح کرد.
سردار حمید هداوند در گفت‌وگو با ایسنا در این‌باره گفت: این حادثه در ساعات پایانی شنبه‌شب از طریق تماس با مرکز فوریت‌های پلیسی 110 اطلاع داده شد که با حضور ماموران در محل مشاهده شد که داریوش مهرجویی و همسرش در ویلای شخصی‌اش واقع در زیبادشت مشکین آباد به قتل رسیده‌اند.
وی با بیان اینکه این حادثه از سوی دختر مرحوم مهرجویی به پلیس اطلاع داده شد، گفت: تیم‌های تخصصی پلیس آگاهی در محل حاضر شده و تحقیقات خود را آغاز کرده‌اند.
هداوند درباره اینکه گفته می‌شود سر مرحوم مهرجویی بریده شده است، به ایسنا گفت: این حادثه به علت نامعلوم توسط فرد یا افراد ناشناس رخ داده و هنوز انگیزه قتل مشخص نیست. شواهد حاکی از آن است که این قتل بر اثر جراحت ناشی از ضربات سلاح سرد از ناحیه گردن و اعضای بدن انجام شده است.
داریوش مهرجویی که بود؟
داریوش مهرجویی در 17 آذر 1318 در خانواده ای فقیر در تهران به‌دنیا آمد. در نوجوانی به موسیقی و سینما علاقه مند شد و برای درک بهتر فیلم‌های روز به آموختن زبان انگلیسی پرداخت. او در بیست سالگی برای ادامهٔ تحصیل به کالیفرنیا رفت. نخست به خواندن سینما روی آورد اما خیلی زود سینما را رها کرد و به فلسفه پرداخت و در سال 1344 از دانشگاه یوسی‌ال‌ای لیسانس فلسفه گرفت.
در همین سال سردبیری نشریهٔ پارس ریویو در لس آنجلس را به‌عهده گرفت و سال بعد به تهران آمد و در سال 1346 نخستین فیلم خود به نام الماس 33 را که فیلمی بسیار پرهزینه بود ساخت.
این فیلم در 5 بهمن 1346 در تهران روی پرده رفت و فروش متوسطی داشت و با توجه به هزینهٔ بالای ساخت شکستی تجاری محسوب شد و توجه منتقدین را هم چندان به خود جلب نکرد.
سال 1348 با هم‌کاری غلامحسین ساعدی فیلمنامهٔ گاو را از روی یکی از داستان‌های کوتاه مجموعهٔ عزاداران بیلِ ساعدی نوشت و فیلم کرد. این فیلم جوایز متعددی را در جشنواره‌های بین‌المللی به ارمغان آورد. گاو هم از نظر تجاری هم از نظر هنری فیلم موفقی از کار درآمد و فصل جدیدی در سینمای ایران گشود. از آن زمان همواره، به جز وقفهٔ چند سالهٔ پس از انقلابِ 1357 و رویدادهای پس از آن که منجر به مهاجرتش به فرانسه شد، مهرجویی یکی از فیلمسازان مطرح و پرکار ایرانی بوده‌است. وی همچنین از اعضای هیئت‌مدیره موزه هنرهای معاصر تهران بوده‌است.
مهرجویی ابتدا با فریار جواهریان ازدواج کرد که یکی از مهندسین معمار نامی ایران بود. حاصل این ازدواج دو فرزند با نام‌های مریم و صفا بود. سپس با وحیده محمّدی فر ازدواج کرد و حاصل این ازدواج دختری به نام مونا است.
داریوش مهرجویی در تاریخ 22 مهر ماه 1402 در ویلای خود در منطقه زیبا دشت فردیس کرج به طرز مشکوکی به قتل رسید. او هنگام مرگ، 84 سال داشت.
جایگاه هنری داریوش مهرجویی
داریوش مهرجویی یکی از فیلمسازان برجستهٔ ایران و از چهره‌های اصلی موج نوی سینمای ایران بود.
او علاوه بر فعالیت در سینما، به نوشتن رمان و ترجمه نیز می‌پرداخت. در 1393 از سوی سفیر فرانسه جایزهٔ شوالیه ادب و هنر فرانسه به او اهدا شد.
مهرجویی با ساختِ فیلم گاو (1348) نگاه‌ها را متوجه سینمای ایران کرد و به موج نوی سینمای ایران شکل داد. پس از انقلاب 1357، او مدتی از ایران مهاجرت کرد، اما چند سال بعد به کشور بازگشت و به فیلم‌سازی پرداخت و عضو پیوستهٔ فرهنگستان هنر شد.
از دیگر فیلم‌های مهم او می‌توان به اجاره‌نشین‌ها (1365)، هامون (1368)، سارا (1371)، پری (1373)، لیلا (1375)، درخت گلابی (1376)، مهمان مامان (1382) و سنتوری (1385) اشاره کرد.
براساس نتایج یک نظرسنجی در سال 1383، مهرجویی با آفریدن هفت شخصیت، بیشترین شخصیت سینمایی ماندگار را در سینمای ایران خلق کرده‌است. همچنین، شخصیت هامون در فیلمی به همین نام از مهرجویی، ماندگارترین شخصیت در تاریخ سینمای ایران دانسته شده‌است.
مهرجویی بارها جزء برترین فیلمسازان تاریخ سینمای ایران انتخاب شده، از جمله در نخستین رأی‌گیری مجلهٔ فیلم به سال 1367 و در رأی‌گیری سال 1378 مجلهٔ دنیای تصویر و در نظرسنجی سال 1381 مجلهٔ نقد سینما. او در رأی‌گیری 1398 مجلهٔ فیلم به عنوان بهترین کارگردان تاریخ سینمای ایران انتخاب شد.
او جوایز متعدد بین‌المللی دریافت کرده‌است که می‌توان به جایزهٔ صدف طلایی بهترین فیلم جشنوارهٔ فیلم سن‌سباستین، سه جایزهٔ ذکر ویژه و جایزهٔ بخش نگاه نو و جایزهٔ فیپرشی از جشنوارهٔ فیلم برلین، جایزهٔ فیپرشی جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز و جایزهٔ هوگو نقره‌ای جشنواره بین‌المللی فیلم شیکاگو اشاره کرد.
