مرور حریفان تیم ملی در 8 بازی‌ای که امیر قلعه‌نویی هدایت ایران را برعهده داشته، در همان ابتدا این نکته را متبادر می‌کند رقبا جوری چینش شده‌اند که تیم فقط برنده باشد. وگرنه بازی با تیم‌هایی مثل افغانستان و قرقیزستان و آنگولا و کنیا و... چه آورده‌ای می‌تواند برای فوتبال ایران داشته باشد؟ اگر پس از این همه سال تلاش برای اعتلای دیپلماسی ورزشی و فخر بزرگی که رئیس فدراسیون بابت ارتباط با فیفا و کنفدراسیون‌های مختلف به همه می‌فروشد، شخص ایشان نمی‌تواند یک بازی ساده دوستانه با رقیبی سرشناس تدارک ببیند؟ شاید هم سرمربی محترم تیم ملی درخواستی برای رویارویی با یک رقیب درست و حسابی ندارد که این هم عذر بدتر از گناه است. در روزهایی که ژاپن و عربستان و کره‌جنوبی با تیم‌های اسم و رسم‌دار پیکار می‌کنند، بازی با اردن چه آورده‌ای برای فوتبال ما خواهد داشت؟ درست است که مهم‌ترین رویداد پیش روی تیم ملی جام ملت‌های آسیا خواهد بود و آنجا نبرد با تیم‌های آسیایی تعیین‌کننده خواهد بود ولی نباید قرار بر این باشد که کلا از حاشیه امن خلیج فارس خارج نشویم.
اگر ما 7 برد پیاپی در بازی‌های دوستانه به دست آوردیم، ژاپن هم 5 برد پشت سر هم دارد و در هیچ‌کدام از بازی‌ها هم کمتر از 4 گل به ثمر نرسانده؛ آن‌هم برابر رقبایی مثل پرو، آلمان، ترکیه و کانادا. توجه کنید که ژاپن درحالی چند روز قبل با نتیجه 4بر‌یک کانادا را درهم کوبید که یک سال قبل و پیش از جام جهانی 2022، مقابل این تیم شکست خورده بود. ما چی؟ یک سال قبل در بازی دوستانه قبل از جام جهانی با دو گل تسلیم تونس شدیم؛ تونسی که دو روز قبل با 4 گل مغلوب کره‌جنوبی شد. ما هم درحالی اردن را 3بر‌یک شکست دادیم که اگر دست و دلبازی مهاجمان حریف نبود قطعا درس بی‌سابقه‌ای به خط دفاعی فشل تیم ملی داده می‌شد. آش آن‌قدر شور بود که حتی صدای قلعه‌نویی هم درآمد و بابت نمایش اسفناک تیم ملی در فاز دفاعی به خصوص در نیمه دوم ابراز نگرانی کرد. وقتی در همه بازی‌ها با تمام رقبا ترکیب تیم ملی مشخص است و قرار هم نیست که با تیم‌های بزرگ رودررو شویم، خروجی کار آن چیزی می‌شود که صدای سرمربی مصالحه‌گر هم درمی‌آید. حالا بروید و سنگ 7 برد پیاپی را به سینه بزنید!
