موبنا –گیاهی که به خاطر ظاهر عجیبش به زشت ترین گیاه دنیا یا شیطان صحرا معروف است اما گردشگران زیادی از گوشه و کنار دنیا برای دیدن این گیاه به زیستگاه طبیعی آن یعنی نامیبیا سفر می کنند. حالت پیچ دار برگ ها علتی است که نام شیطان را برای آن انتخاب کرده اند.
ویلوچیا میرابیلیس، گیاهی تنها که همچون توده ای در هم رفته و پیچیده به نظر می آید. در واقع این گیاه عمری بین 500 تا 1500 سال دارد و به عقیده بسیاری از گیاه شناسان متعلق به دوره ژوراسیک است.
مقاومت این گیاه در حدی است که می تواند به راحتی در شرایط وخیم آب و هوایی مقاومت کند و خود را به موقعیت های بد وفق دهد. این گیاه فقط یک گونه دارد و گونه های دیگرش از بین رفته اند.
شکل ظاهری آن به هشت‌پایی غول پیکر شباهت دارد. از نظر ظاهری دارای چنان جذابیت و ویژگی‌هایی است که برخی تنها برای دیدن این گیاه به نامیبیا مسافرت می‌کنند. این گیاه نخستین بار در سال 1859 توسط فردریک ولویچ محقق گیاه‌شناس اتریشی در آنگولا کشف شد. نام گیاه از نام کاشف آن گرفته شده‌است. در مناطقی که گیاه انتشار دارد باران در درون خاک نفوذ نکرده بلکه در هنگام بارندگی به صورت رود جاری می‌شود. در هنگام روز دمای هوا بسیار بالاست و بارش باران بسیار نادر بوده و در برخی مناطق امکان دارد چند سال باران نبارد. برای زنده ماندن گیاهان در چنین شرایطی تطابق گیاه با خشکی محیط بسیار حیاتی است. ویلوچیا در واقع گیاه پرتحملی در برابر خشکی نیست بلکه خود را جهت تهیه آب بسیار مجهز کرده‌است. برای مثال برگ‌های گیاه توانایی جذب رطوبت هوا را دارند. این گیاه در جاهایی که آب‌های زیرزمینی وجود دارند یافت می‌شود و گیاه با ریشه‌های بلند خود قدرت جذب بالا آوردن این آب‌های زیرزمینی را دارد.
این گیاه در بیابانها رشد می‌کند و می‌تواند تا بیش از 2500 سال عمر کند. این گیاه دارای یک ریشه عمودی دراز است اما ساقه‌ای کوتاه دارد. آن‌ها در سراسر زندگی گیاه به آهستگی رشد می‌کنند و انتهایشان توسط نور خورشید خشک می‌شود و توسط بادهای صحرایی ساییده می‌گردند. ویلوچیا از نظر تشکیل دانه در داخل مخروط به کاجها شباهت دارد.
در جایی که برگ های این گیاه گسترده شده آب باران نمی تواند به داخل خاک راه پیدا کند برای همین در هنگام بارندگی رودی جریان پیدا می کند. در هنگام روز دمای هوا به خاطر تابش آفتاب افزایش زیادی پیدا می کند و معمولا بارندگی خیلی کم اتفاق می افتد به طوری که شاید در برخی از نقاط سالیان سال طول بکشد تا قطره ای باران ببارد. در یک چنین شرایط آب و هوایی فقط گیاهانی می توانند زنده بمانند که خود را با این شرایط بد وفق دهند.
نمی توان گیاه ویلوچیا میرابیلیس را مقاوم در برابر خشکی دانست پس شاید بپرسید چطور این گیاه می تواند در یک چنین شرایطی رشد کند و زنده بماند آن هم برای مدت بیش از 1000 سال! در واقع آنچه که باعث زنده ماندن این گیاه می شود تجهیزاتی است که آن را به آب می رساند! چگونه؟ برگ های گیاه می توانند رطوبت مه را جذب و از آن استفاده کنند. مه؟ شاید بپرسید مگر در این بیابان مه وجود دارد؟ بله در طول شب برخورد هوای سرد شمال و هوای گرم صحرای نامیب باعث ایجاد مه می شود. اینجاست که برگ های گیاه دست به کار می شوند؛ روزنه های هوایی برگ ها باز، رطوبت جذب و همین که مه تمام شد روزنه ها بسته می شود. ادامه ی حیات این گیاه وابستگی زیادی به مه دارد برای همین فاصله اش تا ساحل کمتر از 100 کیلومتر است. نکته ی جالب درباره این گیاه آن است که فقط در جاهایی هست که منابع زیر زمینی در جریان اند، اینجاست که گیاه به کمک ریشه های بلند خود آب را از سفره های زیر زمینی می گیرد و با آن به حیات خود ادامه می دهد.
این گیاه فقط دو برگ دارد که به طور متوسط در هر سال 8 تا 15 سانتی متر رشد می کنند. معمولا اندازه نمونه های مختلف این گیاه یکسان است اما یکی بزرگ ترین نمونه های دیده شده در طبیعت 1.5 متر ارتفاع دارد و تا حدود 4 متر در زمین گسترده شده است. دو برگ این گیاه همیشه در حال رشدند و طوری فرو رفته اند که ظاهرشان عجیب شده است. اگر با نمونه ای جوان از این گیاه روبرو شوید شکل آن کاملا متفاوت است دو برگ مجزا کاملا مشخص اند و چندان هم رشد نکرده اند چون رشد گیاه به آهستگی انجام می گیرد.(منبع متن: وب فارسی)
