رمضان، ضیافتی برای همگان

ضیافتی که خداوند متعال در ماه مبارک رمضان برای بندگان خود تدارک دیده است، مهمانی همگانی و عمومی است و اختصاص به گروه و طبقه خاصی ندارد. هرکسی به تناسب ظرفیت ایمانی خود از این مائده آسمانی بهره می‌برد. مردم با درجات مختلفی از دینداری، از درهای متعدد این ماه وارد این ضیافت می‌شوند؛ یکی از درهای این ماه درِ «اصلاح» است. خداوند متعال در سورهٔ مبارکهٔ انعام خطاب به پیامبر اکرم(ص) می‌فرماید:
{ وَ إِذَا جَاءَکَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِآیَاتِنَا فَقُلْ سَلاَمٌ عَلَیْکُمْ }[1]

ای حبیب من! هنگامی که اهل ایمان، آن‌هایی که خداوند، قیامت، قرآن و رسالت تو را قبول کردند، زمانی که نزد تو آیند، سلام و رحمت پروردگار را نثارشان کن و آن‌ها را در آغوش محبت خود گیر. نظر برخی از مفسران این است که { فَقُلْ سَلاَمٌ عَلَیْکُمْ } یعنی این‌که ای‌ رسول! زمانی که مؤمنان نزد تو آیند، به آن‌ها سلام کن. برخی دیگر می‌گویند این جمله در واقع نقل قول است؛ یعنی خداوند به پیامبر اکرم(ص) می‌فرماید: سلام مرا به مردم مؤمن برسان. عده‌ای دیگر می‌گویند بین سلام پروردگار و سلام پیامبر او هیچ تفاوتی نیست؛ سلام هر دو یکی و آن، سلام محبّت و رحمت است.

سلام خداوند متعال، تنها خطاب به بندگان مؤمنی که هیچ‌گونه گناهی را مرتکب نشده‌اند، نیست. بلکه کسانی را که گناهان و لغزش‌هایی در زندگی خود داشته‌اند، نیز شامل می‌شود. حال مخاطبِ سلام خداوند، هر کسی که باشد، نوعی شایستگی و ارزشمندی در او وجود دارد که مورد سلام و رحمت پروردگار قرار گرفت. ارزش این شخص به این است که از میان هزاران جاذبۀ غیرالهی که در زندگی و جامعهٔ او وجود دارد، تنها جذب خداوند متعال شد. این رابطه و جاذبه، به اندازه‌ای ارزشمند است که آدمی را مخاطب سلام پروردگار قرار می‌دهد. با توجّه به این‌که به طور معمول، سلام از مقام پایین به مافوق است، اما در مقام عشق که مقام یکی شدن، محبت و دوستی است، مادون و مافوق چندان مطرح نیست.

-------------------------------------------------------------------------------

  [1]. انعام(6): 54؛ « و هرگاه کسانی که به آیات ما ایمان می‌آورند به نزد تو آیند، بگو: سلام بر شما.»

برگرفته از کتاب حسنات و سیئات نوشته استاد حسین انصاریان