چرا پوست بعضی‌ها به فلزات حساسیت دارد؟

دکتر سانتوش کومار، متخصص آلرژی مستقر در بیمارستان کودکان ریچموند، در ویرجینیای آمریکا گفت: «با توجه به این‌که آلرژی در موارد نادری باعث موفق نبودن ایمپلنت‌های جراحی حاوی فلز می‌شود، علامت‌های آلرژی به فلز از نسبتا خوش‌خیم تا خطرناک ظاهر می‌شود.» بنا به گزارش لایو ساینس، طبق بررسی‌ها شایع‌ترین علامت حساسیت به فلز درماتیت تماسی است که بثورات یا تحریک پوستی همراه با خارش و تورم ناشی از تماس مستقیم با یک ماده محرک آلرژی را شامل می‌شود.

بنا به شواهد موجود، فلزات معمولی که باعث درماتیت تماسی می‌شوند- مانند نیکل و کبالت و کروم- مجموعه کاملی از الکترون‌ها ندارند. الکترون‌های موجود در اتم‌ها به دور هسته می‌چرخند و اتم برای این که پایدار باشد معمولا به هشت الکترون نیاز دارد که در دورترین مسیر مداری به دور هسته حرکت کنند. برای مثال، نیکل در این مدار فقط دو الکترون دارد. از دست دادن آن دو الکترون باعث تثبیت اتم می‌شود و به آن بار مثبت می‌دهد. بنابراین، نیکل موجود در گردن‌بند یا دکمه شلوار ممکن است اتم‌های نیکل باردار- یون‌ها- را در طول زمان از خودش براند و از دست بدهد.

این یون‌ها در تماس با پوست فرد قرار می‌گیرند. به‌ویژه، یون‌های نیکل به پروتئین‌های خاص موجود در پوست می‌چسبند. از آن جا که بدن این مجموعه‌های پروتئینی فلزی را پدیده‌ای «خارجی» در نظر می‌گیرد، با نوعی پاسخ ایمنی به آن واکنش نشان می‌دهد. در اثر قرار گرفتن طولانی‌مدت و مداوم پوست در معرض فلز، سلول‌های ایمنی به آن حساس می‌شوند، اما هنوز به‌طور کامل مشخص نیست چرا برخی افراد با این حساسیت مواجه می‌شوند، ولی برخی دیگر چنین حساسیتی ندارند.

به نظر آکادمی اطفال آمریکا (ای‌ای‌پی)، «عوامل ژنتیکی مرتبط با سیستم ایمنی و مانع بیرونی پوست احتمالا در این حساسیت نقش دارند.»

علامت‌های درماتیت پوستی از ملتهب شدن پوست تا بثورات یا تحریک پوستی در کل بدن را در بر می‌گیرد. شدت بثورات به میزان نفوذ فلز در سطح پوست و آسیب آن بستگی دارد.دکتر رامان مدان، متخصص پوست مستقر در نیویورک و عضو آکادمی پوست آمریکا، کهیر پوستی ناشی از تماس با فلزات را «قرمز، پوسته‌پوسته یا تیره» توصیف کرد که اغلب با خارش و تورم و درد در ناحیه حساسیت همراه است.