منبع: نیویورک‌تایمز
تاریخ انتشار: 13 نوامبر 2023
نویسنده: جسیکا بنت
مترجم: لیلا احمدی
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
دربارۀ نویسنده: جسیکا بنت، سردبیر روزنامه‌های تایمز و نیویورک‌تایمز است و سابقۀ همکاری با مجلات نیوزویک و تایم را دارد. او برندۀ "جایزۀ باشگاه مطبوعات نیویورک" شده و در دوران فعالیتش، همواره در باب فرهنگ، مطالعات زنان و تبعیض‌های جنسیتی قلم زده است. بنت در راستای جنبش «می‌تو» (جنبشی در راستای افشاگری زنانی که دچار آزار جنسی شده‌اند) فعالیت‌های قابل توجهی کرده است. اثر پرفروش جسیکا بنت، «باشگاه مبارزۀ فمینیستی: راهنمای بقا در محیط‌های جنسیت‌زده» است.
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
عصر ایران- اگر نیکی هیلی و ران‌دیسانتیس را قدرترین نامزدهای جمهوری‌خواه برای رویارویی با دونالد ترامپ بدانیم، مناظرۀ روز چهارشنبه (به وقت آمریکا) با آن دقیقۀ مهم و قابل تأمل نشان می‌دهد که چرا خانم هیلی برای تحمل و غلبه بر ضربات ترامپ گزینۀ مناسب‌تری نسبت به دیسانتیس است.
آن دقیقه، زمانی بود که رقیب طنازشان ویوِک راماسوامی، کارآفرین حوزۀ فناوری، سؤالی دربارۀ اسرائیل مطرح کرد تا هیلی و دیسانتیس را به این دلیل که شاهین سیاست خارجی هستند، بکوبد. پس از این حرکت، تلاش کرد به خاطر پوشیدن کفش‌های پاشنه‌دار (پاشنه‌بلند‌های هیلی و چکمه‌های کابویی دیسانتیس) تحقیرشان کند.
کفش‌های سیاستمداران همیشه دستمایۀ طنز و شوخیِ رسانه‌ها هستند. راماسوامی به طعنه گفته بود: گمانه‌زنی‌هایی مبنی بر داشتن بالابر در چکمه‌های اساتید وجود دارد و افزوده بود: «نکند دیک چینی را می‌خواهی که کفش‌های پاشنه‌دار سه اینچی به پا می‌کنی؟» و در ادامه: "ظاهراً امشب دو کفش خوب روی صحنه داریم."
شاهد نمایش بی‌مزۀ ترامپ، رئیس‌جمهور پیشین با هنرمندیِ راماسوامیِ چاپلوس هستیم که می‌کوشد زنان را به جنسیتشان تقلیل دهد و همه (ازجمله هیلاری‌کلینتون، کارلی‌فیورینا، مگین‌کلی و دیگران) را ضعیف جلوه دهد یا سعی می‌کند با هتک‌حرمت‌های پایین‌تنه‌ای، رقبای مرد (مارکو رابی، جب بوش و سایرین) را عاری از قدرت نشان دهد.
دیسانتیس واکنشی نشان نداد. کوشید این طعنه را ندیده بگیرد و از این گوش به آن گوش حواله دهد. دیسانتیس رقص خزندۀ کفش‌ها را می‌شناسد و می‌داند که با تندشدن ضرباهنگ حملات از جبهۀ ترامپ، لگدمال خواهد شد.
هیلی در چه حال است؟ شادمان! از اینکه راماسوامی بحث را به کفش‌های مرتفعش کشانده، کیفور است. فرصتی به دست آمده تا با توسل به زنانه‌ترین نماد یعنی پاشنه، زیر دو خمِ رقیب مرد را بگیرد و او را به زیر بکشد.
اجازه بدهید کلام شما را تصحیح کنم. "اول باید تذکر بدهم که این پاشنه‌ها پنج اینچی هستند، نه سه اینچی و من آنها را به پا نمی‌کنم مگر اینکه مطمئن باشم راماسوامی می‌تواند با آنها تخته‌گاز برود". در ثانی من با پاشنه‌های بلندم بیانیۀ مد صادر نمی‌کنم. این‌ها مهمات جنگی هستند."
این‌ها هنرمندانه‌ترین عباراتِ هیلی نبودند. چیزهای دیگری هم در این کارزار ردوبدل شد. اما او دقیقا از چه چیزی می‌خواست پیشی بگیرد و کفش‌ها چگونه می‌توانند به مهمات بدل شوند؟ نگران نیست که این مباحث طولانی‌تر شود و با همین فرمانِ بی‌قید، پای زن‌بودن، سفید‌بودن و مجردبودن به میان کشیده شود؟
آنچه مسلم است در کشاکش این بده‌و‌بستان و در دل امواجِ خشمگینِ سیاست‌های ماچو (برگرفته از لغت اسپانیاییِ ماچیسمو به معنای مردانگی)، زنان راهی جسته‌اند تا از آن به فراز آیند، اما این راهِ صعب کماکان از کارزار خشونت‌های جنسیتی می‌گذرد.
انگار هیلی می‌دانست خفه‌کردنِ رقیبِ بی‌نزاکت با شوخ‌طبعی، بیشتر به نفعش است تا اینکه زمان را از دست بدهد. راماسوامی کوتاه نیامد و این بار به حضور دخترِ هیلی در تیک‌تاک اشاره کرد؛ حمله‌ای شخصی و غیرمعمول به یکی از اعضای خانواده. وقتی کار به اینجا رسید، نیکی هیلی با لحنی مصمم از طرف خودش و خیلی‌های دیگر به او گفت: "تو در حد فهم خودت صحبت می‌کنی. چیزی نیستی جز زباله".
حالا هیلی را در صحنۀ مناظره با ترامپ تصور کنیم. چه خواهد شد؟ شاید ترامپ هم رویارویی با چنین زن زیرکی را تجسم کرده باشد و به همین دلیل از بحث‌کردن با او واهمه دارد.
خواه عاشق این گونه دوئل‌های رقابتی باشید یا از این زدوخوردها نفرت داشته باشید، آنچه مهم است، این لحظات می‌توانند بیش از آن چیزی که تصور می‌کنیم، تأثیرگذار باشند. بیشتر آمریکایی‌ها برنامه‌های نامزدها را با دقت دنبال نمی‌کنند، ولی نگاهی اجمالی به این قبیل برنامه‌ها می‌اندازند و نظراتی صادر می‌کنند. وقتی چنین دقایقی در فضای مجازی وایرال می‌شوند، اهمیت بیشتری می‌یابند.
تریستان بریجز، جامعه‌شناسِ دانشگاه سانتا باربارا در کالیفرنیا که در زمینۀ سیاست جنسیتی مطالعه می‌کند، می‌گوید: «مردم رفتار شما را می‌بینند و متوجه می‌شوند که می‌توانید بر مواضعتان بمانید و از خودتان دفاع کنید یا نه. "نگاه مخاطب عام معمولاً بسیار جنسیت‌زده است و مهم نیست چه کسی و در چه سطحی در حال رقابت باشد".
رقابت‌های ماچوئیستی همواره بخش گریزناپذیری از سیاست بوده‌اند. نامزدهای مرد ریاست‌جمهوری در چنین گفتمانی قهرمانان جنگی و کهنه‌سربازان‌اند و چیرگی و سرسختی‌شان را با نمایش خصایص سنتیِ منتسب به مردان یعنی صلابت، عزم، جدیت و توانایی‌های جسمانی به رخ می‌کشند.
در مبارزات انتخاباتی ریاست‌جمهوری2008، هیلاری‌کلینتون با بیان برخی مواضعِ جنگ‌طلبانه در مورد عراق و سیاست خارجی، نامزد ریاست‌جمهوری شد. با توجه به تهدیدات مداومِ جنگ علیه تروریسم، البته این شمایل سرسخت در آغاز راه به او کمک کرد، اما بحث به‌سرعت به چیزهایی ازقبیل ملاحت و دلربایی کشیده شد و کسی جز باراک اوباما دیدگاه راماسوامی را بیان نکرد: "هیلاری! تو بسیار دلربایی". حیرت‌آور است. انگار هنوز هم برای تصاحب قدرت، درکنار تحلیل‌های انتقادی باید جنسیت جذابت را یدک بکشی.
این روزها هیچ زنی بدون پوشیدن زره برای پاسخگویی به چنین طعنه‌هایی نامزد انتخابات نمی‌شود و نیکی‌هیلی هم تمرینات زیادی را از سر گذرانده است.
در سال 2012 داستان کفش‌های هیلی تکرار شد. او در خلال سخنرانی گفته بود: "اگر اشتباهی ببینم، با همین پاشنه‌هایم شما را از پا درخواهم آورد." و در بیانیۀ رسمی مبارزات انتخاباتی‌اش چنین آمده: "باید این را در مورد من بدانید. قلدرها را تحمل نمی‌کنم. لگد زدن با کفش پاشنه‌دار، کوبنده‌ترین پاسخ است".
موضع رندانۀ زنی سیاس و قدرتمند که باید بین ویژگی‌های مرسوم زنانه (نظیر دلربایی و زیبایی) و خصایص راهبردی (مثل اقتدار و قدرت و برنامه‌ریزی)، تعادل ایجاد کند. به‌کارگیریِ پاشنه به‌مثابۀ زنانه‌ترین ابزار و تبدیل آن به سلاح مبارزاتی یعنی با زنی مواجهید که بسیار سرسخت است.
ادبیاتِ انتخاباتیِ رئیس‌جمهور پیشین و رقبایش موهن، رکیک و سرشار از لفاظی‌های جنسیتی است. شاید این‌بار نیکی هیلی با پوشیدن یا ورکشیدنِ پاشنه‌هایش راهی برای درهم‌کوبیدنِ این فضا بیابد.