نکته جالب این بازی که در ایران با واکنش‌های زیادی هم همراه شده، بازی ندادن ژوزه مورینیو به سردار آزمون بود. مربی پرتغالی که مانع از حضور به‌موقع مهاجم ایرانی در اردوی تیم ملی شده، با وجود نیاز تیمش به گلزنی حتی یک دقیقه هم به آزمون بازی نداد تا برخی رسانه‌های خشمگین ایرانی از تیترهایی مثل «لجبازی مورینیو با سردار» استفاده کنند!
روشن است که یک مربی حرفه‌ای هرگز با بازیکن خودش لج نمی‌کند و احتمال موفقیتش را با چنین رفتارهایی کاهش نمی‌دهد. در نتیجه اگر مورینیو به سردار بازی نداده، صرفا ناشی از دیدگاه فنی او بوده و خلاص. ما هم عمیقا قبول داریم که آزمون بازیکن بدی نیست، اما اینکه با هر بازی 5 دقیقه‌ای او در رم زمین و زمان را به هم بدوزیم و وانمود کنیم بهترین بازیکن تاریخ فوتبال آسیا عصای دست آقای خاص شده و او را نجات داده، منطقی به نظر نمی‌رسد. وقتی آن‌طور از روی هیجان رویا‌بافی می‌کنیم، در چنین مواقعی که آزمون 90 دقیقه به نیمکت می‌چسبد، توی ذوق‌مان می‌خورد و حس «شکست عشقی» به ما دست می‌دهد! حقیقت آن است که سردار در تمام طول این فصل عمدتا به عنوان یک بازیکن ذخیره، جمعا فقط 258 دقیقه برای رم بازی کرده، در لیگ یک گل زده و در جام حذفی فقط یک پاس گل داده است. همین. بازی نکردن مهاجمی با این آمار، نه خیانت است و نه لجبازی، بلکه اتفاقی عادی و فنی به شمار می‌آید. خوب است قدری تامل کنیم و با حماسه‌سرایی‌های بی‌دلیل از هر حضور بازیکنان ایرانی در مســابقــات اروپایی، سقف توقع لژیونرهایمان را پایین نیاوریم.