روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: غالیانِ دیروز، گونه قدیمی غلوکنندگان متملقِ امروزند. شاید دیروزیان را از شدت ارادت، حرارت در کلام می‌آمد و به غلو می‌انجامید اما امروزیان بیشتر از راه تملق به نردبانِ ترقی، نظر دارند.
ائمه هدی، علیهم صلوات‌الله، همواره در برابر این خوی بد و خصلتِ ناحق، می‌ایستادند. از جمله امام هادی(ع) به کسی که در ستایش از ایشان افراط کرده بود، فرمودند: "از این کار خودداری کن؛ زیرا تملّق بسیار، بدگمانی به بار می‌آورد هنگامی که نزد برادر مؤمنت مورد اعتماد و وثوق هستی، از تملق او دست بردار و حسن نیت نشان بده." این یعنی در حُسنِ نیتِ افراط گران در ستایش، تردید است. گمانِ خیر را باید به صادقانه‌ترین کلمات بیان کرد.
این هم در حصرِ یک زمان و زمین نیست. وقتی امامِ معصوم و حجت خدا را نباید به زبان مبالغه ستود، روشن است که دیگران هم باید با تاسی به سیره امامت خود را از معرضِ رفتاری چنین دور بدارند.
اخم و روی در هم کشیدن در برابر غلو کنندگان اولین خط نهی از منکر است. خط دوم را هم بیان صریح در پرهیز دادن افراد از رفتاری چنین در جایگاه امر به معروف، کامل می‌کند. خط سوم هم می‌تواند این باشد که مقامِ بالاتر، اگر مورد تملق قرار گرفت بداند که طعمه انگاشته شده و در او طمع کرده‌اند پس برای حراست از خویش، متملقان را عزل کند. رفتاری چنین می‌تواند راه بر گفتاری چنان ببندد. والا وقتی مردم ببینند متملقان، با هزینه کردِکلمانتِ زیبا به جایگاه‌های رفیع می‌رسند، مسابقه در خواهد گرفت و جایگاه‌ها به کسانی خواهد رسید که جانمایی کلمات به تملق را بلدند نه بهگزینی طرح‌ها را.
انقلابی، تملق نمی‌گوید و تملق نمی‌پذیرد.کلام نبوی نیز کار را در برابر متملقان تمام کرده است به این صراحت که: "بر صورت چاپلوسان خاک بپاشید." تجربه هم می‌گوید اگر چنین نکنید، فردا همان‌ها به صورتتان خاک خواهند پاشید. کم نبودند متملقانی که دیگر روز زبان به هتک گشودند. در این هم باز گوی سبقت ربودند.
