سرویس سیاست مشرق - حمله موشکی به مواضع گروهک تروریستی موسوم به جیش العدل در نزدیکی مرز ایران و پاکستان، موجی از واکنش‌های تحلیل‌گران امنیتی و سیاسی را در رسانه‌های خبری در پی داشته است، دراین خصوص، نکاتی قابل طرح است که در این نوشتار به آن پرداخته خواهد شد.
ضربات موشکی صورت گرفته توسط جمهوری اسلامی ایران علیه گروهک جیش العدل را باید به گونه‌ای متفاوت از حملات موشکی سپاه به اقلیم کردستان عراق تحلیل کرد، گرچه هدف اصلی هر دو حمله، مقابله با تحرکات گروهک‌های تروریستی علیه منافع ملی و تمامیت ارضی ج. ا.ا. بوده است.
علی‌رغم وجود حاکمیت مستقل در پاکستان و استقرار دولت مقتدر دراین کشور، اشراف اطلاعاتی ارتش و به‌ویژه سرویس اطلاعات این کشور نسبت به تحولات امنیتی این کشور و با وجود ارائه مستندات و داده‌های میدانی قابل دفاع، به مقامهای امنیتی این کشور توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران، در 5 سال گذشته و با وجود رعایت اصول همسایگی و خویشتنداری و صبر راهبردی ایران و عدم واکنش عملیاتی نسبت به مراکز و پناهگاه‌های گروهک جیش العدل در پاکستان، مقامهای سیاسی و امنیتی پاکستان، پاسخ درخور توجهی را به این رفتار جمهوری اسلامی ایران ندادند و هیچ تلاش معناداری برای کنترل این گروهک در پاکستان صورت نگرفت.
همین امر باعث شد که گروهک مزبور، روز به روز جری‌تر شده و دامنه حملات خود را تا عمق استان سیستان و بلوچستان گسترش دهد که آخرین مورد آن، حمله به ستاد انتظامی فراجا در شهرستان راسک بود.
در یک دهه گذشته علی‌رغم وجود برخی توافقات امنیتی بین دو کشور و تعاملات و ارتباطات و گفتگوهای امنیتی بین مقامات ارشد امنیتی محلی در ایالت بلوچستان و مقامات امنیتی وانتظامی در استان سیستان و بلوچستان و همچنین وجود توافقات صورت گرفته در کمیسیون‌های امنیتی و مرزی دو کشور که در سطوح مقامات امنیتی دو کشور برگزار شده است که مصوباتی ازجمله انجام اقدام مشترک و همچنین بازگشایی دفاتر تبادل اطلاعات در شهرهای مرزی دو کشور را در پی داشته است، متأسفانه هیچ یک از مصوبات تاکنون شکل عملیاتی به خود نگرفته است.
این گروهک از زمان تشکیل تاکنون، برای اعلام موجودیت و کسب رضایت عناصر پشتیبان خود که عمدتاً آمریکا، انگلیس و برخی کشورهای عربی هستند، هر از گاهی به پاسگاه‌ها و پایگاه‌های مرزی ایران حمله می‌کند یا از داخل خاک پاکستان، پاسگاه‌ها و برجک‌های مرزی ایران را مورد حملات سلاح‌های نیمه سنگین قرار می‌دهد. به طوری که در چند سال گذشته، حداقل دهها حمله تروریستی علیه پاسگاه‌های مرزی ایران انجام شده است که در جریان این حملات، دهها تن از نیروهای انتظامی و نظامی در مرزهای سیستان و بلوچستان به شهادت رسیده‌اند.
کارنامه سیاه تروریست های جیش الظلم در یک دهه گذشته:
در نخستین شرارت گروهک جیش العدل، سوم آبان 92 علیه نیروهای مرزبانی در منطقه سراوان، 14 نفر از نیروهای انتظامی مرزبانی به شهادت رسیدند. پس از آن در بهمن همان سال، این گروهک با حمله به پاسگاه مرزی در منطقه جکیگور اقدام به ربایش پنج تن از مرزبانان ایرانی کرد که در این میان، گروهبان یکم جمشید دانایی‌فر پس از 36 روز اسارت در چهارم فروردین 93 توسط گروهک جیش العدل به شهادت رسید. انتشار خبر شهادت وی در حالی بود که تنها بیست روز از به دنیا آمدن فرزندش گذشته بود، موجی از واکنش‌ها را در میان مردم ایران برانگیخت. اما خوشبختانه چند روز پس از این حادثه تلخ، چهار مرزبان دیگر آزاد و به ایران منتقل شدند.
درست یکسال بعد یعنی در فروردین 94، شرارت‌های این گروهک در مرزهای ایران با استفاده از خاک پاکستان ادامه یافت و این بار منجر به شهادت هشت مرزبان دیگر شد. در این حادثه، نیروهای مرزبانی نیروی انتظامی در محدوده منطقه نگور حدفاصل میل مرزی 239 پایین تر از جکیگور در جنوب استان سیستان و بلوچستان، در حین گشت زنی متوجه ورود عواملی از نیروهای تروریستی و اشرار شدند که از طریق مرز پاکستان وارد کشور شده بودند و با آنها درگیر می‌شوند، در این درگیری تلفاتی متوجه گروههای تروریستی می‌شود اما هشت نفر از نیروهای مرزبانی کشورمان، به شهادت می‌رسند.
حمله گروهک تروریستی جیش العدل به 11 مرزبان ایرانی در مرز میرجاوه در اردیبهشت96، حادثه تلخ دیگری بود که در آن هر 11 نفر به شهادت رسیدند و بار دیگر مردم شیعه و سنی سیستان و بلوچستان داغدار شدند. گروهک جیش العدل در 5 آذر 92 اعلام کرد که با حمله به یک بالگرد متعلق به جمهوری اسلامی ایران در شهرستان سراوان، باعث سرنگونی آن شده است. جیش العدل همچنین در بهمن ماه 92، پنج مرزبان ایرانی را در نزدیکی مرز پاکستان ربود.
اعضای این گروهک در 17 فروردین 94 در منطقه نگور حد فاصل میل مرزی 239 پایین تر از جکیگور، از داخل پاکستان، وارد مرزهای ایران شده و 8 نفر از نیروهای مرزبانی ایران را شهید کرده و به خاک پاکستان بازگشتند. اعضای این گروه در تاریخ چهارشنبه 16 اردیبهشت 96 با شلیک از داخل خاک پاکستان، 10مرزبان ایرانی از گروهان چاهندو(هنگ مرزی میرجاوه) را که در «پاسگاه میل 100 » مستقر بودند شهید کردند.
در تاریخ سه شنبه 24 مهر 97، افراد این گروه از داخل خاک پاکستان به منطقه(لولکدان) در بخش ریگ ملک در 50 کیلومتری شهر میرجاوه در استان سیستان وبلوچستان نفوذ کرده و 14 نفر از افراد مسلح مرزبان را در این منطقه به اسارت گرفتند و به خاک پاکستان باز گشتند.
9 بهمن 97 انفجار 2 بمب صوتی باعث مجروح شدن 4 نفر در زاهدان شد که گروهک تروریستی جیش العدل مسئولیت این حادثه را بر عهده گرفت. این گروه در 13 بهمن 97 نیز به مراسم صبحگاه سپاه در نیک شهر حمله کرد که در جریان این حمله در مجموع 2 نفر شهید و 5 نفر زخمی شدند.
جنایت دیگر این گروهک تروریستی شهادت 27 نفر از کارکنان سپاه و زخمی شدن 12 نفر دیگر از آنان در جاده خاش- زاهدان بود. حمله کلانتری 16 در شهر زاهدان درسال 1401، حمله به ستاد فرماندهی نیروی انتظامی در راسک، حملات متعدد در شهرهای ایرانشهر، سراوان و... و. که باعث به شهادت رسیدن دهها نفر از کارکنان نیروهای انتظامی و نظامی شده‌اند، تنها بخشی از اقدامات تروریستی گروهک جیش العدل بوده است.
نکته قابل توجه در تمامی این حوادث، فعالیت آزادانه این گروهک تروریستی در خاک کشور پاکستان است که هر بار به خود اجازه تجاوز به مرز جمهوری اسلامی ایران را داده است و اعضای این گروهک بعد از هر درگیری و شرارت، به خاک پاکستان متواری می‌شوند و با وجود تفاهم نامه‌های مشترک مرزی میان ایران و پاکستان، تاکنون اقدام قابل‌توجهی از سوی پاکستان برای جلوگیری از فعالیت این گروهک تروریستی، مشاهده نشده است.
جمهوری اسلامی ایران همواره باور داشته و دارد که دوستی و برادری دو کشور ایران و پاکستان، بهترین نمونه از روابط دو همسایه بوده است. دو کشور همواره در صلح و ثبات زندگی کرده‌اند و ثبات و امنیت پاکستان، همواره برای ایران یک اولویت بوده است. بنابراین، این اقدام جمهوری اسلامی ایران، صرفاً یک دفاع مشروع در برابر اقدامات تروریستی گروهکی است که از یک خلأ امنیتی در پاکستان سوء استفاده کرده و به طور مداوم نسبت به ایجاد ناامنی و کشتار فرزندان این مرز و بوم اقدام می‌کند.
مسئولین پاکستانی هم که همواره خودشان اذعان دارند که مرزهای ایران برای آنها، امن‌ترین مرزهاست، باید شرایط ایران را درک کنند و اقدامی جدی در جمع کردن بساط این گروهک انجام دهند و اگر نمی‌خواهند، ایران خود مجبور به واکنش نشان دادن به این گروهک تروریستی و امثال آن می‌شود.
البته می‌دانیم که شرایط ایالت بلوچستان و ناآرامی‌های داخلی در این ایالت و اعمال نفوذ برخی طرفهای خارجی در حمایت از گروههای تروریستی مخالف دولت پاکستان و تروریستهای ضد ایرانی، مقداری فضا را برای این نوع فعالیت‌ها فراهم می‌کند ولی اطمینان داریم که انجام یک اقدام مؤثر در جهت برچیدن این پایگاه‌های تروریستی برای ارتش و سرویس‌های امنیتی پاکستان، کار دشواری نخواهد بود.
