چرا گفتـید به ما چه؟

به این ترتیب تیم خوش‌ترکیبی که با شکست ژاپن شگفتی‌ساز شده بود، در حالی از گردونه مسابقات کنار رفت که رد پای تصمیم مهم علیرضا فغانی در آن هویدا بود؛ تصمیمی که البته بسیاری از کارشناسان داوری آن را تایید کردند، اما پذیرفتن و هضمش برای هواداران افراطی فوتبال عراق مقدور نبود. به این ترتیب حملات به داور ایرانی آغاز شد؛ به صفحه شخصی‌اش یورش بردند، آدرس و شماره تلفن او را افشا کردند، کاریکاتورهای زیادی از صورتش کشیدند و یک طومار شکایت بین‌المللی علیه او به رشته تحریر در آوردند که تعداد امضاهایش از 600 هزار هم تجاوز می‌کرد. داور ایرانی در شرایطی تحت این فشار ناجوانمردانه قرار گرفت که خیلی از کارشناسان داوری تصمیم او را تایید کردند. مخصوصا تصاویر ضبط شده از پشت دروازه، به وضوح نشان می‌دهد شادی ایمن حسین علاوه بر طولانی شدن (70 ثانیه) حاوی حداقل یک حرکت خیلی زننده بوده است.

در این میان اما آنچه حیرت و تاسف هواداران فوتبال در ایران را دوچندان کرد، واکنش خداداد افشاریان، رئیس کمیته داوران بود. او که در طول ماه‌های گذشته چهره خبرسازی بوده است، در واکنش به فشارها علیه فغانی جملاتی با این مضمون به زبان آورد: «او به نمایندگی از استرالیا در این مسابقات حاضر شده بود.» این عملا یعنی موضوع به ما مربوط نیست؛ آن هم در حالی که فغانی برای سال‌های طولانی داور اول ایران بوده و در مجامع و میادین بین‌المللی برای کشورمان آبروداری کرده است.

مهاجرت فغانی به استرالیا هم تصمیمی شخصی بود که هر ساله هزاران نخبه ایرانی به دلایل مختلف مشابه آن را اتخاذ می‌کنند. چه بسا اگر اسم فغانی از فهرست داوران بین‌المللی ایران خط نمی‌خورد، او در این دوره هم به نمایندگی از کشورمان در مسابقات حضور می‌یافت. بنابراین انتظار می‌رفت حداقل شاهد یک همدردی ساده کلامی با فغانی باشیم که به شکل عجیبی دریغ شد. بی‌مهری فدراسیون فوتبال ایران مخصوصا زمانی بیشتر به چشم آمد که فدراسیون فوتبال استرالیا در بیانیه‌ای کوبنده به حمایت قاطع از این داور اقدام کرد و نوشت امنیت و آرامش تمام شهروندان برای آنها در اولویت است.