اینکه ایران در این مسابقه چقدر شایسته پیروزی بود بحث دیگری است که اتفاقا حسابی هم جای کار دارد، اما عجالتا بررسی موقعیت‌های آشکار گلزنی به وضوح نشان می‌دهد ادعای قلعه‌نویی و نیز علیرضا جهانبخش در مورد نتیجه بازی درست نبوده است. بیایید ابتدا موقعیت‌های مهم ایران را مرور کنیم؛ یک گل از روی اوت دستی، یک گل از روی پنالتی بسیار سخاوتمندانه‌ای که داور گرفت، یک فرصت خوب که با ضربه بد مهدی طارمی هدر رفت، تیر دروازه‌ای که علیرضا جهانبخش زد و شوتی که در آخرین ثانیه بازی رضا اسدی زد، به دفاع حریف خورد و مشعل برشام به کرنر فرستاد. آیا موقعیت بزرگ دیگری را به یاد می‌آورید؟
حالا بیایید فرصت‌های جدی قطر را مرور کنیم؛ گل اول که توپ به پای سعید عزت‌اللهی خورد، گل استثنایی دوم که شاید زیباترین گل جام بود، گل سوم روی ضربه دقیق معز علی و آفسایدی که رامین رضاییان پر کرده بود، تک‌به‌تکی که عفیف روی اشتباه امید ابراهیمی از دست داد و ضربه برگشتی را هم به بیرون زد، شوت عبدالرزاق که بیرانوند آن را در دهانه دروازه به کرنر فرستاد، ضربه سر پدرو که شجاع خلیل‌زاده آن را از روی خط بیرون کشید، شوت هیدوس که با فاصله خیلی کمی از بالای دروازه بیرون رفت و توپ اسماعیل محمد که در مقابل دروازه بدون دروازه‌بان از سوی میلاد محمدی قطع شد. انصافا آیا قطر در این بازی یک توپ آورد و سه گل زد؟ واقعا تیم قلعه‌نو یی باید این بازی را با 5 گل اختلاف می‌برد؟ آیا این حرف‌ها کمکی به فوتبال ایران می‌کند؟
