دانشمندان اخیرا نشانگرهای بیولوژیک غیرمعمولی را شناسایی کرده‌اند که می‌تواند اسرار طول عمر انسان را در اختیارشان قرار دهد.
نشانگرهای زیستی هرگز دروغ نمی‌گویند و اکنون با پیشرفت علم، راهکارهای متعددی درباره افزایش طول عمر انسان به دست آمده است.
به گزارش خبرآنلاین، تیمی از محققان سوئدی، مطالعه‌ای را بر روی خون (نشانگرهای زیستی موجود در خون) 44 هزار فرد بالای 64 سال انجام دادند (که حدود 1200 نفر از آنها بالاتر از 100 سال سن داشتند). نتایج این مطالعه در GeroScience منتشر شده و بزرگترین مجموعه داده‌های افراد به شمار می‌رود که می توان در آن به بررسی و مقایسه شاخص‌های خونی افرادی با عمر طولانی با افرادی با عمر کوتاه‌تر پرداخت.
تاثیر عوامل ژنتیک و سبک زندگی بر طول عمر
دانشمندان در حین انجام این بررسی، به مغایرت‌های متعددی رسیدند. در مقاله منتشر شده می‌خوانیم:« تفاوت در مقادیر نشانگرهای زیستی بین افراد صدساله و غیرصدساله در بیش از یک دهه قبل از مرگشان بیانگر این است که عوامل ژنتیکی و یا احتمالا قابل تغییر شیوه زندگی، در سطوح نشانگر زیستی انعکاس یافته و ممکن است نقش مهمی را در طول عمر استثنایی افراد ایفا کند.»
کارین مودیگ، دانشیار اپیدمیولوژی موسسه کارولینسکا، در جمع‌بندی این مطالعه به این نکته اشاره کرد که در افرادی که به مرز صد سالگی رسیده‌اند، سطح گلوکز، کراتینین و اسید اوریک در بدنشان از شصت سالگی به بعد، کم بوده. او در این رابطه گفت:« نمایه‌های نشانگرهای زیستی در بدن افراد صد ساله به صورت همگن و بدون فراز و نشیب خاصی بوده.»
به صورت خلاصه، برای طول عمر بیشتر، باید مصرف قند را محدود کرده و از کلیه‌ها و کبد مراقبت کرد. با بالا رفتن سن، این توصیه‌ها مهمتر خواهند بود. نویسندگان این مقاله در ادامه یادآور شده‌اند:« سطوح بالای کلسترول و آهن و سطوح پائین گلوکز، گاما گلوتامیل ترانسفراز (آنزیم GGT که بیشتر در کبد یافت می‌شود)، آلکالین فسفاتاز، لاکتات دهیدروژناز و ظرفیت کلی اتصال آهن، با رسیدن به سن 100 سالگی ارتباط نزدیکی دارد.»
مراقب تغذیه، الکل و کبد و کلیه باشید
در شرایطی که اعضای این تیم هیچ نتیجه‌گیری خاصی درباره فاکتورهای سبک زندگی یا ژن‌های مسئول ارزش‌های نشانگر زیستی نداشته‌اند، مودیگ گفته:« معقول است این‌طور فکر کنیم که عواملی مثل تغذیه و مصرف الکل در رسیدن به سن صدسالگی تاثیرگذار هستند.» او در عین حال به افراد توصیه کرده که مراقب سلامت کلیه و کبد و همچنین سطح گلوکز و اسید اوریک بدنشان باشند.
تحقیق انجام شده، شامل داده‌های ارزیابی سلامت 44 هزار فرد سوئدی بین 64 تا 99 سال است. این افراد برای 35 سال زیرنظر بودند و 1224 نفر از آنها به مرز صد سالگی رسیدند. نکته جالب توجه اینجاست که 85% از افرادی که صدسالگی را تجربه کردند، خانم بودند.
مودیگ یادآور شده که 12 نشانگر زیستی مبتنی بر خون، مرتبط با التهاب، متابولیسم، عملکرد کبد و کلیه، سوء تغذیه و کم‌خونی مورد بررسی قرار گرفته که همه اینها با مطالعات قبلی درباره پیری و مرگ و میر مرتبط بودند. اعضای این تیم بر این باورند که از این دوازده نشانگر زیستی، ده مورد با رسیدن به سن 100 سالگی مرتبط هستند.
به طور کلی، کسانی که به مرز صد سالگی رسیده‌اند، از بعد از شصت سالگی، سطح گلوکز، کراتینین و اوریک اسید خونشان پائین بوده. مودیگ در عین حال به این نکته اشاره کرد هم افراد 100 سال به بالا و هم افراد زیر 100 سال، مقادیری خارج از محدوده طبیعی را در دستورالعمل‌های سلامتی‌شان داشته‌اند که احتمالا به این خاطر است که این شاخص‌ها برروی جمعیت جوان‌تر و سالم‌تر تنظیم شده است. او در این باره گفت:« حتی اگر تفاوت‌های کشف شده توسط ما، کوچک هم باشند، بیانگر یک ارتباط احتمالی بین سلامت متابولیک، تغذیه و عمر طولانی هستند.»
او در عین حال به این نکته اشاره کرد که احتمالا در برخی مواقع، رسیدن به سنین بالا، فاکتوری به نام شانس هم دخیل خواهد بود ولی با تفاوت‌های مشاهده شده در نشانگرهای زیستی، ژن‌ها و سبک زندگی نیز در این امر تاثیرگذار هستند.
