به گزارش خبرنگار مهر، فوژان احمدی فعال رسانه ای در یادداشتی مروری بر فیلم «نگار» ساخته رامبد جوان داشته است. این فیلم که در بخش مسابقه سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد شامگاه سه شنبه 12 بهمن در برج میلاد به عنوان کاخ رسانه ای جشنواره به نمایش در آمد.
متن یادداشت بدین شرح است:
رامبد جوان در چهارمین تجربه سینمایی خود، امسال با فیلم «نگار» در جشنواره فیلم فجر حضور پیدا کرده است؛ اثری که با شخصیتی که از او در برنامه محبوب خندوانه سراغ داریم بسیار متفاوت بود و برخلاف گمانه زنی های ابتدایی، خود او تنها به نقش کارگردان و تهیه کننده در این فیلم بسنده کرده است. نگار جواهریان، محمدرضا فروتن، مانی حقیقی، آتیلا پسیانی، افسانه بایگان و علیرضا شجاع نوری از نقش آفرینان «نگار» هستند.
قصه از آن جا آغاز می شود که پدر نگار (با بازی شجاع نوری) ظاهرا خودکشی کرده و نگار (با بازی نگار جواهریان) در جریان نقد کردن چک پدرش با شریک پدر (مانی حقیقی) درگیر می شود و در ادامه به دنبال کشف معمای مرگ پدر می رود.
قصه اما آن جایی برای بیننده جذاب تر می شود که متوجه می شود آن چه که نگار می بیند و رفتارهایی که انجام می دهد در واقع آن چیزی که در زمان حال وجود دارد، نیست. در ابتدا گمان می بریم نگار دچار فضایی مالیخولیایی شده و شاید اتفاقات را آن طور که دوست دارد تجربه می کند. این در برخورد با بهتاش شریک پدرش و نیز هنگام بازپس گیری مدارک از عمویش (با بازی پسیانی) به ذهن نزدیک تر می شود، اما در مواجهه با محمدرضا فروتن که از نزدیکان پدرش و در واقع شیفته نگار است و نحوه برخوردها قصه واضح می شود و می فهمیم نگار در شرایط این‌همانی با پدرش قرار گرفته و اتفاقاتی را که پیش از مرگ برای او رخ داده تجربه می کند تا سرانجام معمای مرگ پدر بر او روشن می شود و او دست به انتقام گیری می زند.
در واقع «نگار» یک اثر اکشن و معمایی است که در فضایی بین رویا و حقیقت، حال و گذشته سیر می کند. معما و رازگونگی همراه با نماهای اکشن در قالب قصه ای ماجراجویانه ویژگی فیلم است؛ همان چیزی که در سینمای ایران کمتر دیده شده است. سینمایی که سال هاست محتوای اجتماعی بر آن غالب است و بیش از آن که مخاطب را غرق در خاصیت جادویی و منطق برخاسته از سینما کند در موفق ترین نوع خود، مخاطب را به همذات پنداری و باورمندی بیشتر می رساند.
البته به همین دلیل قصه «نگار» بیرون از فضای تصویری اش قابل درک و برداشت نیست و محتوا همراه بازی های اکشن و در دل میزانسن های پیچیده آن قابل باور و دریافت می شود. حضور یک زن به عنوان نقش اول کلیدی چنین اثری و البته بازی خوب نگار جواهریان هم از نقاط قوت این فیلم است.
پیش از نگار، اعترافات ذهن خطرناک من از هومن سیدی و اژدها وارد می شود از مانی حقیقی تلاش کردند محتوای معمایی و پیچیده خود را به تماشاگر نشان دهند و امسال با حضور «نگار» می توان به پررنگ تر شدن این ژانر امید بیشتری داشت.
با این همه به نظر می رسد سینمای ایران هنوز هم نیازمند تنوع نگاه و نیز حضور ژانرهای متفاوت سینمایی است تا بتواند همه علاقمندان به سینما را از تماشای آثار خود راضی نگه دارد.
