عصر ایران - در فوریه 1948، یکی از ساکنان کلیرواتر، فلوریدا با چیزی غیر منتظره روبرو شد. وی هنگام پیاده روی در ساحل مجموعه ای از ردپاهای بزرگ در شن را مشاهده کرد.
ردپاها بسیار بزرگ بودند و حدود 35 سانتیمتر طول و 28 سانتیمتر پهنا داشتند. نکته قابل توجه تر درباره ردپاها این بود که سه انگشت با پنجه های بلند داشتند. این ردپاهای عجیب از خلیج مکزیک در انتهای جنوبی ساحل بیرون آمده و پیش از آن که دوباره به آب بازگشته و ناپدید شوند، حدود سه کیلومتر در امتداد ساحل ادامه داشتند. هیچ کس نمی توانست متوجه شود چه چیزی این ردپاها را ایجاد کرده است، اما فاصله زیاد بین هر گام حاکی از بزرگ بودن صاحب آنها بود.
ردپای سه انگشتی قدیمی؛ یک شوخی فریب آمیز
این ردپاها برای حدود دو سال در سواحل شهرهای مختلف فلوریدا نمایان شد. مسیر ردپاها در شهرهای بین کلیرواتر و ساراسوتا دیده می شد و مردم نام "سه انگشتی قدیمی" را برای آن انتخاب کرده بودند. در آن مدت، چندین نفر ادعا کردند که هیولای صاحب این ردپاها را دیده اند. این هیولا به شکل یک موجود بزرگ پرنده مانند یا یک کنده خزدار بزرگ با سری شبیه به گزار توصیف شده بود.
دامنه واکنش مردم از بهت و حیرت تا وحشت و شک و تردید گسترده بود.
این ردپاهای عجیب مورد توجه ایوان ترنس سندرسون، جانورشناس بریتانیایی، قرار گرفت. وی درباره موضوعات علمی مقاله می نوشت و اظهار نظر می کرد و بعدا در زمینه شبه علم و نهان جاندارشناسی به فعالیت پرداخت. سندرسون راهی فلوریدا شد تا درباره ردپاهای عجیبی که در ساحل ظاهر می شدند، پژوهش کند. وی ماه ها به مطالعه ردپاها و مصاحبه با شاهدان پرداخت.
پس از مطالعه و پژوهش گسترده، سندرسون به این نتیجه رسید که ردپاها نمی توانند یک شوخی فریب آمیز باشند. به نظر می رسید آنها خیلی پر جزئیات تر از این باشند که توسط انسان یا ماشین ساخته شده باشد. وی حتی تا جایی پیش رفت که مدعی شد خودش این موجود عجیب را دیده است.
توصیف سندرسون از این موجود عجیب شامل طول حدود 366 سانتیمتری با رنگ زرد مایل به خاکستری و بازوهایی بزرگ شبیه به باله می شد. نتیجه نهایی سندرسون این بود که موجود عجیب باید یک پنگوئن بسیار بزرگ باشد. پس از آن، مسیر ردپاها چند بار دیگر طی دهه 1950 مشاهده شدند، اما پس از سال 1958 دیگر هیچ ردپا یا پنگوئن غول پیکری دیده نشد.
حل معمای ردپاهای فلوریدا
سی سال بعد در 11 ژوئن 1988، این معما سرانجام حل شد. مقاله ای که در سنت پترزبورگ تایمز منتشر شد، بیان کرد که "سه انگشت قدیمی" یک شوخی فریب آمیز بوده است. تونی سینیورینی، از ساکنان کلیرواتر، اعتراف کرده بود که در تمام آن سال ها، وی و یکی از دوستانش مسئول ایجاد ردپاهای عجیب بوده اند. سینیورینی طی مصاحبه با نویسنده مقاله یک جفت پای بسیار بزرگ چدنی با سه انگشت را به وی نشان داده بود.
ایده ساخت این پاهای سه انگشتی بسیار بزرگ توسط ال ویلیامز، دوست و رئیس سینیورینی در آن زمان، مطرح شده بود. ظاهرا عکس هایی از ردپاهای فسیل شده دایناسورها توجه ویلیامز را به خود جلب کرده بود. پس از بررسی آنها، وی ایده ساخت پاهایی متناسب با آن ردپاها را برای کمی شوخی و سرگرمی با سینیورینی مطرح کرده بود.
ال ویلیامز در سال 1970 درگذشت. تونی سینیورینی نیز در سال 2013 درگذشت و پاهای سه انگشتی افسانه ای به پسرش جف به ارث رسید. سینیورینی از پسرش خواسته بود تا این ارثیه در اختیار خانواده باقی بماند. به رغم تماس برخی سازمان و مراکز و ابراز علاقه آنها برای نمایش این پاهای افسانه ای، جف به خواسته پدر خود عمل کرد.
