عصرایران ؛ شادی مکی - ابتلا به بیماری پدوفیلیا یا لذت جویان جنسی در صورتی که مسیر درمان یا مراقبت را طی نکند می‌تواند کودکانی را که در مواجهه با فرد بیمار قرار می‌گیرند در خطر تجاوز و آزار جنسی قرار دهد. به‌ویژه آنکه معمولا رفتار این بیماران با کودکان چنان خوب است که مورد اعتماد والدین کودکان در میان اطرافیان خود قرار می‌گیرند.
پدوفیلیا یک اختلال روانی - جنسی است که مهم‌ترین ویژگی آن تمایل جنسی شدید یک فرد بالغ برای داشتن رابطه جنسی با کودکان معمولا کمتر از 13 سال است. پدوفیل‌ها تمایل شدید جنسی به کودکان کمتر از 13 سال دارند. این گروه از بیماران در اکثر موارد سعی می‌کنند در جایگاه‌ها و مراکزی حضور یابند که بتوانند به کودکان دسترسی نزدیک داشته باشند. آنها با کودکان و حتی والدین آنها آغاز به دوستی می‌کنند و بعد از جلب اعتماد، کودک را در تله جنسی می‌اندازد. نکته مهم آن است که در اکثر موارد کودکان آزار جنسی را گزارش نداده یا آزارگر را معرفی نمی‌کنند.
براساس تحقیقات انجام شده پدوفیل‌ها علاقه زیادی به ایجاد رابطه جنسی از طریق نقاط جنسی کودکان ندارند بلکه در اکثر موارد به رابطه دهانی با کودک یا دست زدن به نواحی خصوصی آنها علاقه نشان می‌دهند. برخی گزارش‌ها نشان می‌دهد که در مواردی قربانیان این افراد جان خود را از دست داده‌اند.
برخی دیگر از این افراد به اختلال عورت نمایی نیز مبتلا هستند و نشان دادن آلت‌تناسلی خود به کودک یا مشاهده بدن کودک با لباس زیر برای ارضای نیاز جنسی آنان کافی است. این افراد به لحاظ ظاهری تفاوتی با سایرین ندارند بلکه تفاوت آنها در رفتارهای‌شان است.
فرد پدوفیل می‌تواند دوست خانوادگی، معلم و حتی یکی از محارم کودک شما باشد و رفتار ظاهری او در برابر شما به‌گونه‌ای باشد که به بیماری او شک نکنید به همین دلیل بهتر است کودک خود را تنها نگذارید. توجه کنید که تمام متجاوزان کودکان مبتلا به اختلال پدوفیلیا نیستند، تمایل جنسی نسبت به کودکان، گذرا و موقتی نیست و افرادی را می‌توان مبتلا به این بیماری دانست که طی یک دوره زمانی حداقل 6 ماهه، برانگیختگی جنسی مکرر و شدید نسبت به کودکان نابالغ دارند.
رفتارهای افراد مبتلا به پدوفیلیا
به گفته محققان این اختلال در میان مردان شایع‌تر از زنان است و علائم آن معمولا از 16 سالگی شروع می‌شود و بیمار از قربانی خود دست کم 5 سال بزرگتر است. کودکی که در برابر تمایل جنسی او مقاومت کند مورد خشونت قرار گرفته یا کشته می‌شوند. توجه کنید که جایگاه اجتماعی و سطح تحصیلات نمی‌تواند معیار خوبی برای اعتماد یا بی‌اعتمادی به افراد باشد زیرا بسیاری از این بیماران از تحصیلات بالا و موقعیت اجتماعی خوب برخوردارند و در ظاهر بسیارقابل اعتماد به نظر می‌رسند. با این حال افراد مبتلا به این بیماری معمولا رفتار و مشخصات خاصی دارند که می‌تواند در تشخیص یا دست کم تردید نسبت به ابتلای فرد مقابل به این بیماری کمک کند.
در مرحله اول این بیماران معمولا مشاغلی را انتخاب می‌کنند که بتوانند با کودکان سروکار داشته و آنها را در دسترس خود داشته باشند. همچنین در بسیاری موارد این افراد در کودکی مورد تجاوز قرار گرفته‌اند. آنها از هر فرصتی برای تنها ماندن با کودکان استفاده می‌کنند. فرد پدوفیل ممکن است دچار اختلالات روحی، افسردگی، اعتیاد به یک نوع مخدر و مشکلات روحی دیگر باشد.
این افراد معمولا نگران و مضطرب به نظر می‌رسند و ممکن است در محل کار و تحصیلات خود دچار مشکلات جدی شوند. آنها معمولا به لحاظ عاطفی در دوران کودکی دچار کمبود شدید بوده‌اند.
نشانه‌های کودکان که مورد تجاوز قرار گرفته‌اند
کودکانی که مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند از حرف زدن درباره تجربه خود تلخ به‌ویژه با والدین پرهیز می‌کنند. علت این موضوع نیز احساس ترس یا شرم آنها از صحبت کردن درباره این موضوع است آنها می‌ترسند که از سوی والدین خود مورد قضاوت یا طرد قرار بگیرند. با این حال کودکی که مورد آزار جنسی و تجاوز قرار می‌گیرد علائمی بروز می‌دهد که با مشاهده آنها باید سریعا وارد عمل شده و با او صحبت کنید یا از یک مشاور کمک بگیرید.
شب ادراری، کابوس، فوبیا، افسردگی، اختلال استرس، رفتارهای جنسی غیرعادی، ترس از افرادی مثل مربی مهدکودک یا پرستار کودک، مکیدن انگشتان دست، فرار از مدرسه یا خانه، خودکشی و افکار مرتبط با آن، ترس از حمام رفتن یا بیش از حد معمول به حمام رفتن، ترس از هر نوع تماس فیزیکی از جمله نشانه‌های رفتاری کودکی است که مورد آزار جنسی قرار گرفته است.
همچنین آزار جنسی کودکان همچنین نشانه‌های فیزیکی در کودک بر جای می‌گذارد که در ادامه به آنها اشاره می‌کنیم:
- عفونت ادراری به‌صورت مکرر
- سوزش، التهاب، خارش و درد در ناحیه تناسلی
- مشکلات جدی در راه رفتن و نشستن
- تورم، کبودی و خون‌ریزی در اندام تناسلی
- وجود لکه خون در لباس زیر کودک
به کودک نه گفتن را بیاموزید
با توجه به اینکه از یک سو شناخت و اعتماد به افراد سخت است و از سوی دیگر والدین نمی‌توانند همواره در کنار کودک‌شان باشند بنابراین بهترین راه برای پیشگیری از هر نوع آسیب به کودکان، آموزش به آنان است.
به آنان یاد بدهید که به راحتی نه بگویند و به افراد دیگر اجازه ندهند که بدن و به‌ویژ اندام خصوصی آنان را لمس یا مشاهده کنند همچنین به فرزندتان اطمینان بدهید که می‌توانند هر مساله‌ای که آنها را ناراحت کرده یا می‌ترساند به راحتی با شما در میان بگذارند و از حمایت شما برخوردار شوند.
