|
منوچهر مطیعی تهرانی گوید: لاله عباسی گلی است اهلی و خانگی و در مقابل آفات بسیار مقاوم که گل های شیپوری سرخ و سفید و بنفش آن هنگام غروب آفتاب باز می شود و به وقت طلوع سپیده صبح پژمرده می گردد. لاله عباسی گلی است زیبا که عمری یک شبه دارد و تنها شبها می شکفد و با طلوع فجر می میرد به همین علت معبران آن را گل جوان مرگی شناخته اند و دسته ای نیز آن را زاهدی منزوی و متقی و غمگین شناخته اند که شب زنده داری و عبادت می کند و بامداد از فرط خستگی و بی خوابی به خواب می رود که این خواب را نیز عرفا( خواب قیلوله) می گویند. خوابی که بامداد بعد از عبادت و شب زنده داری و نماز شب حاصل می شود. لاله عباسی از نظر احساسی و عاطفی گل خوبی نیست و از دسته گل های شاد محسوب نمی گردد و چنان چه در خواب ببینید که در خانه شما بوته ای لاله عباسی روئیده غمگین و افسرده می شوید. اگر از زاویه بهتری بخواهیم نگاه کنیم وجود لاله عباسی در خانه بیننده خواب نشان آن است که از نظر مذهبی و تکالیف شرئی کمبودهائی هست که باید جبران شود. اما همان طور که گفته شد لاله عباسی گل جوان مرگی و غم و انددوه است. گل شب و گل تاریکی و ظلمت است. اگر کسی گل لاله عباسی در خواب به شما بدهد همان معنی است که شما گلی به دیگری بدهید و در هر حالت تحفه غم و سوگواری است. این گل چون از شاخه جدا شود بلا فاصله پژمرده می شود و از بین می رود تعارفش در خواب به هیچ وجه دل پذیر نیست و دیدن بوته آن در خواب بهتر است.
|
