برگزاری آیین گهنبار سه‌شنبه 29 اسفندماه 1402 خورشیدی به روز وهیشتوایش از ماه گاتابیو، واپسین روز پنجه با اوستاخوانی موبد ماهیار دهموبد همراه بود. در پایان با لُرک (آجیل آیینی هفت گونه خشکبار) از دهش نیک‌اندیش اله‌یار عبد شریف‌آبادی پذیرایی انجام شد و بسته‌های ماکارونی از دهش خانواده رستم کاووسی در میان باشندگان پخش شد. زرتشتیان شریف‌آباد گهنبار پنجه را خانه‌به‌خانه نیز برگزار کردند.
به گزارش امرداد، والاترین آرمان از برگزاری این آیین‌ها، فرهنگی است به نام فرهنگ همازوری که مهمترین عامل برای پایداری و پویایی یک هازمان به شمار می‌رود. گهنبارها در کنار بار دینی خود، با برگزاری نیایش همگانی، شادی، داد و دهش و مهم‌تر از همه با ایجاد همازوری در هازمان، به یکی از ارکان مهم همبستگی هازمان زرتشتی درآمده است.
زرتشتیان گهنبار هَمَس‌پَت میدیم گاه را روزهای اهنود تا وهیشتوایش از ماه گاتابیو در گاهشمار زرتشتی برابر با 25 تا 29 اسفندماه خورشیدی برگزار می‌کنند. ششمین و واپسین گهنبار سال، چَهره‌ی هَمَس‌پَت میدیم گاه، به گهنبار پنجه یا پنجی نامور است. واژه‌ی هَمَس‌پَت میدیم برابر شدن روز و شب معنی می‌دهد. این جشن در پنج روز پایانی هر سال برگزار می‌شود.
این روزها نام جداگانه‌ای دارند که بخش‌های پنج‌گانه‌ی گات‌ها را یادآوری می‌کنند، به همین دلیل به روزهای برگزاری گهنبار پنجی، ماهِ گاتابیو نیز می‌گویند. به باور زرتشتیان، زمان گهنبار همس‌پت‌میدیم‌گاه هنگام آفریده شدن انسان از سوی خداوند و پایان مرحله‌ی آفرینش است.