برخلاف تصور عمومی، خودروهای الکتریکی چیز جدیدی نیستند و درواقع تعدادی از اولین خودروهای تاریخ از نوع برقی بودند اما با وجود برخورداری از سابقهای بیش از صدسال، خودروهای الکتریکی طی سالهای اخیر توانستهاند با خودروهای درونسوز رقابت کنند.
به گزارش پدال، برای اینکه خودروهای الکتریکی به جایگاه امروزی برسند، طی یک قرن گذشته تلاشهای زیادی صورت گرفته که بسیاری از آنها ناکام مانده و از تاریخ محو شدند. ازاینرو، در ادامه به 10 خودروی الکتریکی قدیمی خواهیم پرداخت که احتمالاً از وجود آنها بیاطلاع هستید.
تویوتا راوفور EV سال 1997
تویوتا هرچند امروز در بخش خودروهای الکتریکی خیلی فعال نیست اما زمانی قصد داشت نسخهٔ الکتریکی یکی از محبوبترین محصولات خود را تولید کند. رافور الکتریکی در دو نسل ساخته شد که نسل اول در پایان دههٔ 90 به ثمر نشست. از این نسل کمتر از 1,500 دستگاه ساخته شد که عمدتاً در کالیفرنیا اجاره داده شدند.
این خودرو بردی 150 کیلومتری داشت و میتوانست به حداکثر سرعت 130 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. نسل دوم رافور الکتریکی به لطف قرض گرفتن کل قوای محرکه از تسلا بسیار پیشرفتهتر بود. برد این نسل به 165 کیلومتر رسید و حدود 2,500 دستگاه از آن ساخته شد.
کرایسلر TEVan سال 1993
کرایسلر برای ساخت خودروی الکتریکی خود در دههٔ 90 سراغ پلتفرم مینیون تاون اند کانتری رفت و پیشرانهٔ بنزینی آن را با یک موتور الکتریکی 65 اسب بخاری جایگزین کرد. این خودرو که با مشارکت سازمانی بنام موسسه تحقیقاتی نیروی الکتریک از سال 1993 تا 1995 تولید شد، برد 80 کیلومتری داشت.
به خاطر همین برد بسیار پایین، کرایسلر تنها 56 دستگاهی که از این خودرو ساخت را به شرکتهای برق تحویل داد تا از آن برای ترددهای کوتاه استفاده کنند. TEvan بسیار گران بود و حدود 120 هزار دلار قیمت داشت.
بردلی GTE سال 1980
بردلی شرکتی بود که به ساخت خودرویی اسپرت با بدنهٔ فایبرگلاس و درهای گالوینگ بر اساس پلتفرم فولکسواگن بیتل میپرداخت. این شرکت پس از ورشکستگی و سازماندهی مجدد، مسیر عجیبی را برای بازگشت به سوددهی در پیش گرفت و در سال 1980 نسخهٔ الکتریکی مدل GT را به بازار فرستاد.
این خودرو که GTE نام گرفت، بجای پیشرانهٔ بیتل از یک موتور الکتریکی ساخت جنرال الکتریک با 20 اسب بخار قدرت استفاده میکرد. این موتور توسط 16 باطری 6 ولتی با مجموع خروجی 96 ولت تغذیه میشد و امکان نصف کردن ولتاژ موتور توسط راننده هم وجود داشت تا شعاع حرکتی را افزایش دهد. حداکثر سرعت این کوپهٔ عجیب 120 کیلومتر بر ساعت بود و تنها 50 دستگاه از آن ساخته شد.
یونیک موبیلیتی الکتریک سال 1979
با وقوع بحران نفتی دههٔ 70، بسیاری از صنعتگران و کارآفرینان به این نتیجه رسیدند که خودروهای الکتریکی میتوانند جایگزین مناسبی با ماشینهای پرمصرف دیترویت باشند بدون توجه به اینکه تکنولوژی باطری در آن زمان چقدر ابتدایی بود. یونیک موبیلیتی یکی از شرکتهایی بود که در اواخر دههٔ 70 این ایده را با خودرویی بنام Electrek امتحان کرد.
این خودرو که از فایبرگلاس ساخته شده بود، ظاهر بسیار عجیبی داشت اما اگر راننده سرعت را زیر 65 کیلومتر بر ساعت نگه میداشت، به لطف باطریهای سربی اسیدی خود بردی 160 کیلومتری را ارائه میکرد. از الکتریک بین سالهای 1979 تا 1982 حدود 50 دستگاه ساخته شد.
فولکسواگن T2 الکتریک ترنسپورتر سال 1979
بحران سوخت فولکسواگن را هم به آزمایش قوای محرکهٔ الکتریکی در ون ترنسپورتر واداشت. این پروژهٔ آزمایشی با همکاری شرکتهای وارتا، بوش و RWE صورت گرفت که هرکدام دستی در پیوند یک موتور الکتریکی 22 اسب بخاری بجای نمونهٔ بنزینی داشتند.
در این ون، باطریهای سرب اسیدی در کف خودرو نصب شده و با هر بار شارژ امکان پیمودن حدود 70 کیلومتر را فراهم میکرد. این پکیج باطری بیش از یک بیتل وزن داشت. از T2 الکتریک حدود 120 دستگاه ساخته شد.
سیتیکار سال 1974
سیتیکار برای شهرنشینانی که نمیخواستند دوچرخه سوار شوند اما به وسیلهای بهتر از حملونقل عمومی نیاز داشتند ساخته شد. این خودرو که شبیه گوهای روی چرخ به نظر میرسید، در فلوریدا ساخته میشد و تنها 2,437 میلیمتر طول داشت. سیتیکار در نسخههای 2.5، 3.5 و 6 اسب بخاری ارائه میشد و گزینهای عالی برای ترددهای سرعت پایین در شهرها بود. بعداً نسخهٔ پیشرفتهتری از این خودرو با نام کوموتا کار ارائه شد اما هیچگاه قدرت آن دورقمی نشد.
این نسخه هنگام حرکت با سرعت زیر 65 کیلومتر بر ساعت، بردی در حدود 65 کیلومتر را ارائه میکرد. تا سال 1989 مجموعاً 4,444 دستگاه از تمام انواع سیتیکار ساخته شد.
فورد رنجر EV سال 1998
در سال 1998 فورد نسخهای الکتریکی از پیکاپ محبوب رنجر را ارائه کرد. این نسخه که به مدت چهار سال فقط برای اجاره ارائه میشد، به یک موتور الکتریکی با 90 اسب بخار قدرت مجهز بود که به چرخهای عقب نیرو میداد.
اگر راننده با پدال گاز مدارا میکرد میتوانست با هر بار شارژ تا 185 کیلومتر را طی کند اما در سرعتهای بزرگراهی این رقم به نصف کاهش پیدا میکرد. اکثر نمونههای این رنجر الکتریکی در پایان دورهٔ اجاره از بین رفتند اما تعداد انگشتشماری از 1,500 دستگاهی که از آن ساخته شد تا امروز باقیماندهاند.
شورلت S10 الکتریک سال 1997
شورلت یک سال زودتر از فورد پیکاپ الکتریکی خود را به بازار فرستاد. این پیکاپ با 114 اسب بخار قدرت، تا حدودی از رنجر قویتر بود اما برد بسیار کمتری داشت که حداکثر به 70 کیلومتر میرسید.
بااینحال، یک سال بعد باطریهای سربی اسیدی با نمونههای نیکل فلزی جایگزین شدند که شعاع حرکتی را دو برابر کرد. جنرال موتورز باطریها را زیر اتاق بار S10 نصب کرده بود که هیچ تأثیری روی ظرفیت بار نمیگذاشت. این پیکاپ مشخصات مناسبی برای آن زمان داشت و حتی در مسابقات پایکس پیک هم شرکت کرد. S10 الکتریک همچنین از تجهیزات خودروی الکتریکی آزمایشی EV-1 جنرال موتورز استفاده میکرد.
مرسدس بنز 190E الکترو سال 1991
مرسدس بنز در سال 1991 نسخهٔ الکتریکی سدان 190E را معرفی کرد. این خودرو که ابتدا بهعنوان یک کانسپت در نظر گرفته شده بود، بعداً به خودرویی تولید محدود تبدیل شد.
از 190E الکترو چندین نسخه ساخته شد که شامل چند طرح باطری مختلف، نسخهای با دو موتور الکتریکی (یکی در هرکدام از چرخهای عقب) و حتی نمونهای با گیربکس دستی میشد. این پروژه چهار سال به طول انجامید و مالکان پس از پیمودن مسافتهای قابلتوجهی، 10 خودروی آزمایشی را به مرسدس بازگرداندند.
هوندا EV پلاس سال 1997
EV پلاس یک هاچبک کوچک شهری بود که تقریباً همزمان با EV-1 جنرال موتورز برای اجاره در کالیفرنیا ارائه شد. این خودرو 66 اسب بخار قدرت داشت و اگر راننده احتیاط میکرد میتوانست بردی در حدود 160 کیلومتر داشته باشد. با وجود قدرت پایین، EV پلاس از گشتاور قابلتوجه 270 نیوتن متری بهره میبرد.
هوندا از سال 1997 حدود 300 دستگاه از این خودرو تولید کرد اما هیچکدام از آنها پسازآنکه توسط مالکین بازگردانده شدند، تا امروز باقی نماندهاند زیرا تمام نمونههای EV پلاس یا نابود شدند یا بهعنوان بستر آزمایشی برای تکنولوژیهای بعدی مورداستفاده قرار گرفتند.