گرچه برخی از پرندگان گهگاه برای مدت‌های کوتاهی در ده ماه دیگر روی زمین فرود می‌آمدند، باز هم بیش از 99٫5 درصد از وقت خود را صرف پرواز می‌کردند. سه عدد از بادخورک‌ها در کل ده ماه مهاجرت خود در هوا بودند که با توجه به این موضوع که این پرندگان بسیار کوچک هستند و فقط حدود 40 گرم وزن دارند، بسیار چشمگیر است.
پژوهشگران پیشنهاد می‌کنند تفاوت بین پرندگانی که به مدت طولانی پرواز می‌کنند و آن‌هایی که روی زمین فرود آمدند، ممکن است در پرهای آن‌ها باشد. پرندگانی که فرود آمدند، پرهایشان نریخته بود، درحالی‌که آن‌هایی که تمام مدت در هوا ماندند، پرریزی کرده بودند و پرهای پرواز جدیدی به دست آورده بودند.
به‌گفته‌ی نویسندگان، این موضوع که پرندگان پرریزی کرده بودند یا نه، می‌تواند نشان‌دهنده تفاوت‌های کوچک در وضعیت کلی یا میزان انگل‌ها باشد و رفتار پرواز پرندگان را درون گونه توضیح می‌دهند.
اما بادخورک‌ها چگونه می‌توانند برای مدت طولانی در هوا بمانند؟ هرچه باشد فعالیت بدنی به انرژی نیاز دارد، اما بادخورک‌های معمولی برای استفاده از انرژی نسبتا کم حین پرواز طولانی خود سازگار شده‌اند.
بادخورک‌های معمولی به شکل پروازکننده‌های بسیار کارآمد با اشکال بدنی ساده و بال‌های بلند و باریک تکامل پیدا کرده‌اند که نیروی بالابرنده را با هزینه پایین تولید می‌کند. این امر به آن‌ها کمک می‌کند انرژی کمتری مصرف کنند، اگرچه می‌توانند از حشرات موجود در هوا نیز تغذیه کنند و انرژی بگیرند.
در کنار میان‌وعده‌هایی که هنگام پرواز مصرف می‌کنیم، ممکن است برای رفع خستگی حین پرواز چرت بزنیم، اما اینکه آیا بادخورک‌های معمولی هم حین پرواز همین کار را انجام می‌دهند یا نه، مشخص نیست.
آن‌ها ممکن است حین پرواز چرت بزنند. هر روز هنگام طلوع و غروب خورشید، بادخورک‌های معمولی تا ارتفاع حدود 2 تا 3 کیلومتر بالا می‌روند. شاید آن‌ها در جریان پایین‌آمدن چرت بزنند، اما از این موضوع اطمینان نداریم.
یافته‌های مطالعه در مجله‌ی Current Biology منتشر شده است.
