عصر ایران ؛ نهال موسوی - سینمای ایران در اکران نوروز بیش از 86 میلیارد تومان فروش داشته است و بیش از یک میلیون و 325 هزار نفر فیلم‌های روی پرده سینما را دیده‌اند. البته تقریبا بخش اعظم این فروش هم متعلق به فیلم «تمساح خونی» است و با فاصله بسیار بیشتر فیلم «بی بدن» و ... که البته باز همین آمار یک رکورد شکنی برای اکران نوروزی بعد از کرونا است.
شکی در این نیست که همیشه تبلیغات تلویزیونی یکی از مهمترین عوامل‌ها برای اطلاع رسانی به مخاطب درباره شروع اکران فیلم‌های سینمایی است. حتی در جهان امروز هم که طوفان شبکه‌های اجتماعی بر همه مردم جهان وزیده است، باز نمی‌توان تاثیر تلویزیون و مخاطبان میلیونی آن را در زمینه تبلیغات نادیده گرفت.
نکته حائز اهمیت این است که نقش صداوسیما و بالاخص تلویزیون در ترغیب مردم به سینما رفتن و فیل دیدن تا چه اندازه بوده است؟ شاید باورکردنی باشد تقریبا هیچ، فقط برای یک دو فیلم مثل «آسمان غرب» و «آپاراتچی» آن هم به شکل محدود.
حال در طرف مقابل به جای تلویزیون رسمی کشور شبکه‌های ماهواره‌ای فارسی زبان خارج از کشور مانند جم ، پرشین و ... تقریبا تمام وقت در حال تبلیغ فیلم‌های روی پرده مانند تمساح خونی و بی بدن و ... هستند. که طبیعتا برای این پیام‌های بازرگانی پول می‌گیرند و عاشق چشم و ابروی هیچ فیلمی نیستند تا رایگان آن را تبلیغ کنند، آن هم با این حجم زیاد.
این اتفاقات و نگاهی به فروش فیلم‌ها چندین پرسش را با خود به همراه دارد، چرا تلویزیون برای فیلم‌هایی که با استقبال مخاطبین همراه است و همچنین متعلق به سینمای بدنه ایران است هیچ گونه تیزر یا آگهی پخش نمی‌کند؟ مشکل از تلویزیون و تصمیم گیران آن است یا اینکه صاحبان فیلم‌ها ترجیح می‌دهند به جای هزینه تبلیغات در صداوسیما آن را به شبکه‌های ماهواره‌ای خارج از کشور بدهند.
آیا اصلا تلویزیون حاضر به پخش تبلیغات برای یک فیلم‌های خاص است یا خیر هر فیلمی که درخواست داشته باشد می‌تواند بر اساس یک پروتکل یا تعرفه مالی از این تبلیغات بهره‌مند شود؟
هزینه تبلیغات در تلویزیون آیا بسیار زیاد است که فقط فیلم‌های ارگانی توانایی پرداخت آن را دارند و فیلم‌های بخش خصوصی به جای دادن آگهی به تلویزیون‌های داخل با هزینه کمتر از شبکه‌های فارسی زبان خارج اسفاده می‌کنند.
آیا واقعا تاثیرگذاری شبکه‌های مختلف تلویزیون تا این اندازه کم شده است و صاحبان فیلم‌ها به این نکته پی برده‌اند به همین دلیل از راه‌های دیگر - فضای مجازی و شبکه‌های ماهواره‌ای خارج کشور و ... - مخاطبانشان را از اکران شدن فیلم‌هایشان مطلع می‌سازند؟
آیا تلویزیون با اکثریت فیلم‌های سینمای ایران - علی رغم داشتن پروانه نمایش از وزارت ارشاد - مشکل دارد و به همین دلیل حاضر به حمایت از آنها نیست؟
در زمان ریاست عزت الله ضرغامی بر صداوسیما یک طرح حمایتی از فیلم‌های سینمایی وجود داشت و به آنها آگهی‌های رایگان تعلق می‌گرفت، حال بنابر موضوعات و فیلم‌ها این حمایت متغییر بود مثلا به یک فیلم 500 آگهی رایگان می‌دادند و به فیلمی دیگر 100 تا، اما بهرحال یک حمایتی صورت می‌گرفت چر الان از این طرح‌ها خبری نیست و اگر هم باشد بسیار محدود و فقط برای فیلم‌های خاصی است؟
واقعا این پرسش اساسی مطرح است که چرا باید تلویزیون امکان بیشتر دیده شدن فیلم‌های سینمای ایران را از آنها دریغ کند، علی الخصوص وقتی که در کشور ایران تلویزیون‌های خصوصی وجود ندارد و همه تلویزیون‌ها دولتی است و با استفاده از پول بیت المال به حیات خود ادامه می‌دهد؟
ای کاش مدیران و تصمیم گیران رده بالا در خصوص این عدم همکاری تلویزیون با سینما چاره‌ای می‌اندیشیدند، به ویژه که الان دولت مستقر از هر لحاظ به مدیران تلویزیون نزدیکتر است، باز چرا این دشمنی صداوسیما با سینما تمامی ندارد؟