برخی از رهبران دانشگاه‌ها و مقامات دولتی اعتراضات را به‌شدت محکوم کرده و آنها را «یهودستیزانه» خوانده‌اند. معترضان این اتهام را رد کردند و بسیاری از فعالان یهودی و برخی از یهودیان ارتدوکس هم به صفوف معترضان پیوستند. «سم کوپراک»، معترض یهودی ضدجنگ، در یک گردهمایی در این دانشگاه به الجزیره گفت: «به‌عنوان فرزند بازماندگان هولوکاست، از اینکه می‌بینم همکیشانم کاری می‌کنند که ما از آن عبور کرده و تجربه‌اش کرده‌ایم، خیلی آزارم می‌دهد.»
«آنا بتس»، «متیو اِدی» و «نیکلاس بوگل باروز» هم در گزارش 28آوریل در نیویورک‌تایمز با روایت ماجرای تحصن‌ها و تجمعات دانشگاهی و برخوردهای پلیس با دانشجویان معترض نوشتند، جیل استین، نامزد حزب سبز برای انتخابات ریاست‌جمهوری 2024، به همراه مدیر ستاد انتخاباتی خود و یکی دیگر از کارکنانش در میان دستگیر‌شدگان بودند. این گزارشگران بر این باورند که از 18آوریل به این‌سو بیش از 700معترض دستگیر شده‌اند. «آلینا کادل»، دانشجوی سال دوم دانشگاه نورث ایسترن، درخواست معترضان را مبنی بر افشای سرمایه‌گذاری‌های این دانشگاه و قطع ارتباط با شرکت‌هایی که حامی اسرائیل در جنگ غزه هستند، تکرار کرد. کادل گفت: «ما از مسوولان دانشگاه می‌خواهیم پولمان را که ما برای شهریه می‌پردازیم، پس بدهند. دولت ما به حرف ما گوش نمی‌دهد.» خانم کادل گفت که معتقد است اکثریت قریب به اتفاق دانشجویان معترض از دانشجویان نورث ایسترن هستند و البته تعداد زیادی از دانشجویان یهودی و استادان هم از این اعتراض حمایت می‌کنند.
«آیوی لیگ»ها در صف جلو بودند
هفته گذشته شاهد موج فزاینده‌ای از تجمعات دانشجویی و اعتراضات در محوطه دانشگاه‌ها در سراسر ایالات متحده بودیم که بسیاری از آنها با دستگیری‌های دسته‌جمعی و اقدامات سرکوبگرانه پلیس و همچنین نظارت شدید رسانه‌ها مواجه شدند. اما تظاهرات همچنان گسترش می‌یابد. اگرچه اعتراضاتی در سیدنی استرالیا و سیانس پوی پاریس و گلاسگوی بریتانیا هم درگرفت، اما نتوانست به گستردگی آمریکا برسد. اما پرسش اصلی این است که چرا این جنبش اعتراضی ابتدا در دانشگاه‌های آمریکا شیوع و گسترش یافت.
«آماندا تاوب» در گزارشی در نیویورک تایمز نوشت، اعتراض، مانند بسیاری از اشکال رفتار گروهی، می‌تواند مسری باشد. «عمر واسو»، استاد علوم سیاسی در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی که مطالعه می‌کند چگونه جنبش‌های اعتراضی می‌توانند بر سیاست تاثیر بگذارند، می‌گوید: یکی از راه‌های درک چگونگی گسترش جنبش‌های اعتراضی «مدل تشویق» است. او گفت، در تئاتر، «اگر برخی از افراد ردیف جلو بایستند، دیگرانی که عقب‌تر هستند شروع به ایستادن می‌کنند و در نهایت کل سالن می‌ایستد.» او گفت که در این مورد، تعجب‌آور نیست که مدل «تشویق» هفته گذشته در دانشگاه کلمبیا آغاز شد. او گفت که نزدیکی دانشگاه به رسانه ملی در نیویورک و جایگاه آن به‌عنوان یک «آیوی لیگ» [Ivy League: یک مجموعه متشکل از معروف‌ترین گروه دانشگاه‌های خصوصی آمریکا است. این گروه متشکل از 8دانشگاه پرآوازه خصوصی است. تمام این 8 دانشگاه، در رتبه‌بندی‌های مختلف، سالانه در میان 10دانشگاه برتر آمریکا قرار می‌گیرند] به آن جایگاه برجسته‌ای می‌دهد که شبیه به فردی در ردیف اول یک سالن است.
بنابراین اعتراضات طرفدار فلسطین در آنجا توجه بیشتری را نسبت به سایر نقاط جلب کرد. علاوه بر این، پردیس مذکور محل زندگی جمعیت زیادی از دانشجویان یهودی است که بسیاری از آنها گفته‌اند از آزار و اذیت یهودی‌ستیزانه یا حملات معترضان می‌ترسند. این ابراز ترس به پوشش رسانه‌ای و بررسی دقیق سیاسی بیشتر دامن زد.زمانی که دستگیری‌ها رخ داد، منجر به اقدامات بیشتر در همبستگی با معترضان شد و در مقابل، واکنش‌های متقابل کسانی را سبب شد که اعتراضات را یهودی‌ستیزانه می‌دانستند یا می‌خواستند از اسرائیل حمایت کنند. این هم به موجی دامن زد که باعث گسترش اعتراضات شد. «دانیل شلوزمن»، استاد علوم سیاسی در دانشگاه جان هاپکینز که درباره جنبش‌های اجتماعی ایالات متحده و سیاست‌های حزبی مطالعه می‌کند، گفت که این رویدادها بدون دستگیری‌ها چندان اهمیت پیدا نمی‌کردند.
شلوزمن گفت: «سیاست اساسی، یافتن مسائلی است که طرف شما را متحد و طرف مقابل را از هم جدا می‌کند. جنگ غزه برای جمهوری‌خواهان نمونه‌ای قوی از این رویکرد است. حزب جمهوری‌خواه به‌طور گسترده‌ای در حمایت از اسرائیل متحد است. جمهوری‌خواهان همچنین مدت‌هاست که دانشگاه‌ها را به‌عنوان سنگرهای ایدئولوژی چپ هدف قرار داده و به دنبال آن هستند که آنها را به‌عنوان انکوباتورهای رادیکالیسم درباره مسائل نژادی و جنسیتی و محیط‌های خصمانه برای کسانی که به این ایدئولوژی‌ها پایبند نیستند، نشان دهند. در مقابل، دموکرات‌ها درباره اسرائیل، جنگ غزه و اینکه آیا اعتراضات ضد اسرائیلی به یهودستیزی سرازیر می‌شود یا خیر، اختلاف نظر بسیار بیشتری دارند. بنابراین برای قانون‌گذاران جمهوری‌خواه، انتقاد از روسای دانشگاه‌ها به‌خاطر ناکامی در محافظت از دانشجویان یهودی در برابر یهودستیزی، یک موضوع سیاسی مفید است که می‌تواند اختلافات بین دموکرات‌ها را عمیق‌تر کند. شلوزمن گفت که رؤسای دانشگاه‌ها از بسیاری جهات اهداف نرمی هستند.
او گفت: «در داخل دانشگاه‌ها، مدیران در تلاش هستند تا حوزه‌های مختلف را تسکین دهند: خیرین، معترضان، استادان. اما این صف‌بندی‌ها به‌طور ناقص در درون سیاست ملی قرار می‌گیرند.» اقداماتی که ممکن است تنش‌ها را در میان جوامع دانشگاهی کاهش دهد، می‌تواند به تحقیقات سیاسی از خارج منجر شود. عکس آن نیز صادق است؛ همان‌طور که دستگیری‌ها در دانشگاه‌های سراسر کشور نشان داد.
در دسامبر گذشته، قانون‌گذاران جمهوری‌خواه در جلساتی که به استعفای نهایی روسای دانشگاه‌های پنسیلوانیا و هاروارد کمک کرد، رؤسای دانشگاه‌ها را به‌خاطر نحوه رسیدگی به تظاهرات‌ها علیه جنگ غزه مورد انتقاد قرار دادند. شفیق، رئیس دانشگاه کلمبیا، هنگامی که هفته گذشته به کنگره فراخوانده شد، دلیلی برای ترس از شغل خود داشت. او قول داد درصورت لزوم دانشجویان معترض را مجازات کند. همان شب، او با پلیس برای ورود به دانشگاه تماس گرفت. دقیقا مشخص نیست که سوال کنگره چه نقشی در تصمیم او داشته است.
برای سیاستمداران جمهوری‌خواه که انتقاد از اعتراضات دانشگاهی و یهودی‌ستیزی را به یک هدف تبدیل کرده‌اند، این دستگیری‌ها پیامی ارسال کرد مبنی بر اینکه «ببینید، ما برنده هستیم. ما می‌توانیم ائتلاف مخالفان خود را دچار شکاف کنیم.» برای دانشجویان و دیگرانی که ممکن است بدون پیوستن به معترضان با آنها همدردی کرده باشند، شوک دستگیری‌ها ممکن است به جای حمایت منفعلانه، اقدام را تحریک کرده باشد. برای استادان و سایرین در مرکز سیاسی اما خشم از خود بازداشت‌ها (به جای مناقشه سیاسی اساسی بر سر جنگ در غزه) بسیاری را به پیوستن به اعتراضات سوق داد.
