به گزارش مهر، مواد زیستی و نانو رسانا پتانسیل زیادی برای توسعه بافت های قلبی عملکردی و بالغ دارند.
در این میان نانو موادطلا به دلیل زیست سازگاری و سهولت ساخت برای ساخت مهندسی بافت قلب با استفاده از کاردیومیوسیت‌های مشتق شده از سلول‌های بنیادی یا موش صحرایی جایگزین های نوید بخشی به حساب می آیند. اما با وجود پیشرفت های بسیار در این زمینه هنوز کاملا مشخص نیست آیا ارتقای عملکرد بافت قلبی به دلیل ویژگی های رسانایی الکتریکی نانو ذرات طلا است یا تغییرات ساختاری داربست که در نتیجه افزودن این نانوذرات به وجود می آید.
در همین راستا گروهی از محققان باهمکاری مهدی نیکخواه و حمید اسماعیلی، پژوهشگران ایرانی دانشکده مهندسی سیستم های بیولوژیکی و سلامت در دانشگاه ایالتی آریزونا، یک داربست هیدروژلی نانو مهندسی شده متشکل از متاکریلات ژلاتین (GelMA) با نانومیله‌های طلای رسانای الکتریکی (GNR) یا نانوذرات سیلیکا نارسانا (SNP) ابداع کردند.
این داربست به محققان اجازه داد به طور همزمان عملکرد و سرنوشت نقش نانومواد رسانای الکتریکی و نارسانا را در عملکرد و سرنوشت کاردیومیوسیت‌های مشتق شده از سلول‌های بنیادی پرتوان القا شده توسط انسان (hiPSC-CMs) ارزیابی کنند.
از سوی دیگر هرچند بیان آلفا-اکتینین سارکومر در آنها در شرایط مختلف تفاوت زیادی نداشت، اما ساختار سارکومر سازمان‌یافته‌تری در هیدروژل‌های تعبیه‌شده با GNR در مقایسه با داربست‌های نانومهندسی نارسانا مشاهده شد. به طور کلی، یافته‌های محققان دانش بیشتری درباره نقش نانوذرات طلا رسانای الکتریکی در تنظیم عملکردهای hiPSC-CM ارائه کرد.
