جنگلداری اجتماعی طرحی برای نجات جنگل‌های زاگرس

 از 6 میلیون هکتار جنگل‌های زاگرسی زیراشکوب حدود 2 میلیون هکتار آن تحت بهره‌برداری های کشاورزی و باغداریست که در پی استفاده از سموم و آفات کش‌ها، شکارگرهای طبیعی از بین می‌روند و این امر باعث طغیان آفات مثل برگ‌خوار و جوانه خوار بلوط می‌شود که بر تن درختان زاگرس زخم می‌زنند.

هاشم موسوی‌نژاد نیز به همین موضوع اشاره و اضافه کرد: یکی از مشکلات جنگل‌های زاگرس کشت زیراشکوب است که بیشتر در حاشیه این جنگل‌ها و بخش کوچکی از آن داخل پهنه‌های اصلی جنگلی انجام می‌شود البته بسیاری از عرصه‌های زاگرسی از «چَرا» آسیب دیده‌اند. در واقع چرا این یکی از مهم‌ترین مشکلات زاگرس است.

به گزارش ایسنا، وی با اشاره به برخی دیگر چالش‌های جنگل‌های زاگرس گفت: استفاده از درخت به عنوان سوخت و قطع درخت از مشکلات این عرصه جنگلی است علاوه بر آن کشت بی‌ضابطه گیاهان دارویی یا استفاده از درخت به عنوان یک فرآورده دارویی، آسیب‌زا بوده است. به عنوان مثال سقزگیری بسیار انجام و بی‌ضابطه از آنقوزه و شیرین بیان و... استفاده می‌شود.

رئیس مرکز جنگل‌های خارج از شمال سازمان منابع طبیعی  درباره ارتقای وضعیت جنگل‌های زاگرس اظهار کرد: اولین اقدام بازگرداندن مکان‌های خالی شده از پوشش گیاهی به خاستگاه آن یعنی جنگل است. بیشترین برنامه‌های طرح کاشت یک میلیارد اصله درخت آن متمرکز بر حوزه زاگرس است و خیلی از آمارهای مربوط به کاشت یک میلیارد اصله درخت مربوط به توسعه کشت در پولیگون‌های خالی جنگل‌های زاگرس است الا اراضی که معارض دارند و کشت زیر اشکوب انجام می‌شود.

وی اذعان کرد: چاره‌ای جز اجرای برنامه مشارکت اجتماعی در سال‌ها بعد نداریم تا در این عرصه‌ها کشت تلفیقی گونه‌های مثمر درختی مانند سماق، پسته، بنه، فندق، زیتون، گردوی جنگلی، زرشک و زالزالک انجام شود و از حالت زراعی خارج شوند. منافع آن نیز به متصرفان برگردد.

رئیس مرکز جنگل‌های خارج از شمال سازمان منابع طبیعی تصریح کرد: این کار باید در قالب طرح جنگلداری اجتماعی انجام شود یعنی یک محدوده بزرگ در حوزه آبخیز استخراج و مشخص شود که در کدام محدوده، چه محصول درختی باید کشت شود.

موسویی‌نژاد در پایان اظهارکرد: اقداماتی در این زمینه انجام و شرح خدمات به تازگی تهیه شده است. شرح خدمات محدودی را در نظر گرفته‌ایم تا در کوتاه‌ترین زمان انجام مطالعه امکان‌پذیر باشد و در مرحله بعد بتوانند به کاشت درخت بپردازند و در مناطقی که تشکل‌های جنگلی و تعاونی دارند، کار به آن‌ها واگذار می‌شود.