عصر ایران؛ رضا صائمی - بعد از مهران رجبی، پژمان بازغی، ملیکا شریفی‌نیا و محمدرضا گلزار و به عنوان پنجمین مجری مهران غفوریان برای اجرای برنامۀ «شب خوش» انتخاب شد تا شاید این برنامه شکست خورده را نجات دهد.
این البته نخستین تجربۀ مجری‌گری این بازیگر نیست. غفوریان پیش از این در برنامه‌های تلویزیونی «سه شو» و «اعجوبه‌ها» هم در قامت مجری حضور داشت و این سومین حضور او به عنوان مجری در تلویزیون است.
احتمالا طنازی و با نمک بودن مهران غفوریان دلیل این انتخاب بوده تا بتوانند از این ویژگی و ظرفیت برای جذابیت بیشتر برنامه و جلب مخاطب بیشتر استفاده کنند اما مجری گری لوازم و مقتضیات خود را دارد که گرچه سنخیت و نزدیکی‌هایی با بازیگری دارد اما این به این معنا نیست که هر بازیگر موفقی می‌تواند مجری موفقی هم باشد. چندان که گاهی با فریاد زدن ها و استفادۀ تکراری از برخی واژه ها و کلمات، هیجانی تصنعی به برنامه می‌بخشد که به دل نمی‌نشیند و متناسب با یک برنامۀ تاک‌شویی وگفت‌و‌گو محور نیست.
به نظر می‌رسد غفوریان ساختار و ملزومات اجرای یک برنامه «رئالیتی‌شو» را با برنامه «تاک‌شو» اشتباه گرفته و زبان متفاوت اجرا در این دو نوع برنامه را به درستی نمی‌داند.
او همچنان از همان تکنیک‌ها و تمهیدات تکراری استفاده می‌کند و با متلک پرانی و شوخی‌های گاه شبه‌جنسی می‌خواهد به نوعی مخاطب را بخنداند و سرگرم کند. شوخی‌های کلامی او اما در اینجا جواب نمی‌دهد.
غفوریان شاید هنرمندی توانمند در اجرای استندآپ کمدی باشد اما در مجری‌گری چنین نیست و به نظر می‌رسد او سعی دارد به نوعی از مهران مدیری در مجری‌گری تقلید کند اما این مهران، نتوانسته آن مهران شود که نه فقط کارگردان و بازیگر خوبی در حوزه ظنز آیتمی است که توانایی خود را در مجری‌گری برنامه‌های طنز هم اثبات کرده و یک برند شخصی در زمینۀ اجرا ساخته است.
با ظهور «دورهمی» و در واقع آغاز دورۀ تازه‌ای از فعالیت‌های مهران مدیری در تلویزیون که با برنامه و آیتمی متفاوت از همه کارهای قبلی او همراه بود، خود مدیری بیشتر در کانون برنامه و کانون توجه و نقد قرار گرفت.
این بار نه مهران مدیریِ کارگردان یا بازیگر بلکه خود واقعی مهران مدیری و شخصیت حقیقی‌اش در برنامه‌هایش حضور داشت و این بار در مقام مجری و «شومن» در مقابل مخاطب قرار گرفت.
مدیری نشان داده شومن بسیار خوبی است و شاید توان‌مندی و نفوذ کلام و قدرت بیان او در کنار استایل و کاریزمای شخصی به او موقعیتی منحصر به فردی بخشیده که تقلید و الگوبرداری از آن کار ساده‌ای نیست.
ضمن اینکه او می‌داند وقتی پشت دوربین و در مقام بازیگری کمدی قرار می‌گیرد باید چطور اجرا کند و زمانی که به عنوان مجری پشت میز می‌نشیند چه اجرایی باید داشته باشد. درک و تمایز این دو موقعیت هم از هوش‌مندی مدیری می‌آید و هم از توان‌مندی او و البته از کاریزمای فردی‌اش.
مهران غفوریان البته کمدین خوبی است که در سال‌های اخیر در نقش‌های جدی هم خوب درخشیده و نشان داده توانایی بازیگری او صرفا در یک ژانر یا تیپ خاصی نیست اما در مجری‌گری او هنوز نتوانسته شیوه و سبک خاص خود را پیدا کند و الگوبرداری از مهران مدیری هم برای اجرای بهتر نه ممکن است نه مطلوب. نه هیچ مجری‌یی می‌تواند جای مجری دیگر باشد و نه هر «مهران»ی مدیری است.
