امام خمینی(ره) در طول زندگی یک لحظه از بندگی خدا غافل نشدند

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، حجت‌الاسلام والمسلمین رحمیمان در گردهمایی اساتید اخلاق حوزه علمیه قم، در دانشگاه مجازی المصطفی(ص) با اشاره به سجایای اخلاقی امام راحل تصریح کرد: زندگی امام راحل را باید از دو بخش مورد توجه قرار داد، یکی بعد بیرونی و اجتماعی و دیگری از بعد درونی و شخصی که در این راستا نزدیکان امام راحل بهترین شاهدان برای ذکر این ویژگی‎ها هستند.

وی با اشاره به سابقه سالها حضور خود در کنار امام راحل از تبعید در نجف تا پایان عمر ایشان، عنوان کرد: در حوزه شخصی باید امام راحل را بنده خالص خدا ذکر کرد که یک لحظه از عبودیت حضرت حق غافل نشد.

تولیت مسجد مقدس جمکران تصریح کرد: در این سالها حتی یک ترک اولی از امام راحل کسی ندیده است و ایشان حتی در منزل نیز همان گونه که در بیرون رفتار می‎کردند عمل می‎کردند و یک لحظه از یاد خدا غافل نبودند.

اعمال امام خمینی(ره)؛ تجلی تقوا و خلوص

وی گفت: 25 سال از قم به نجف و از نجف به قم و جماران به همراه حضرت امام راحل زندگی کردم و در این سالها چیزی جز تعبد و تقوا و خلوص و خداجویی در تک تک اعمال امام ندیدم؛ ایشان نسبت به نماز اول وقت التزام عجیبی داشتند؛ نماز ایشان نیز نماز حداکثری بود و با تمام تعقیبات و نوافل و اذکار طولانی و خدایی نماز را به پا می‎داشت و یکی از طولانی‏‎ترین نمازهایی بود که ایشان در نماز جماعت نجف برگزار می‏کردند.

رحیمیان تصریح کرد: حداقل اطلاع دارم که 60 سال نماز شب ایشان ترک نمی‎شد و در بدترین شرایط و حالات یک لحظه نیز نماز شبش را فدای خستگی و خواب و کسالت و داغ غم و... نکرد؛ ارتباط بسیار عجیبی با قرآن و مفاتیح داشتند به نحوی که دو بار مفاتیح ایشان از فرط استفاده غیرمستعمل شده بود.

انس دائمی امام خمینی(ره) با قرآن

وی گفت: انس مستمر ایشان با قرآن به حدی بود که کمتر وقتی می‎شد که ایشان را در حال خواندن قرآن نبینیم زیرا ایشان روزی یک جزء قرآن را ختم می‎کردند و در ماه رمضان، روزانه 3 جزء قرآن را ختم می‎کردند؛ این حالت در ماه رمضان آخر عمر شریف ایشان نیز حفظ شد.

عضو دفتر حضرت امام راحل در زمان حیات ایشان، عنوان کرد: ایشان برای اموات خویش بسیار نماز و قرآن می‎خواندند و همیشه به یاد اموات خود بودند که این مسئله نشان بسیار مهمی برای افرادی است که از همه نظر کامل هستند زیرا افرادی چون امام راحل هیچ کس را از قلم کارهای خود نمی‎انداختند و خیر و بهره آنها به مردم و درگذشتگان نیز می‎رسید.

احیای فاطمیه در نجف از کارهای مهم امام راحل بود

وی ادامه داد: انس عجیب حضرت امام راحل با اهل بیت(ع) غیر قابل وصف است به حدی که ایشان  وقتی نامی از اهل بیت(ع) به خصوص امام حسین(ع) برده می‎شد از خود بی‎خود می‎شدند و به شدت می‎گریستند؛ احیای فاطمیه در نجف از کارهای مهم ایشان بود؛ به همین جهت ایشان روضه‎های متعددی در منزل خویش برگزار می‎کردند و برای تمامی اهل بیت(ع) و ائمه(ع) مراسم عزا به پا می‎کردند؛ ایشان به حدی در این مراسم گریه می‎‏کردند که قلب ایشان را هم می‎رنجاند و بستگان ایشان به شدت در این رابطه نگران می‎شدند.

رحیمیان عنوان کرد: گریه‎های عجیب ایشان برای اهل بیت(ع) در حالی بود که ایشان شخص احساساتی نیز نبودند که با هر حادثه‎ای منقلب شوند؛ ایشان در امور مربوط به مردم، خانواده‎های شهدا و اهل بیت(ع) به شدت حساس بودند ولی مشکلات و حتی شهادت فرزندشان نیز ذره‎ای خم به ابروی امام نمی‎آورد.

تکریم خانواده شهدا از سوی امام خمینی(ره)

وی بیان کرد: ایشان ارادت بسیاری به خانواده‎های شهدا داشتند و حتی در روزهای آخر زندگانی خویش که اجازه ملاقات به کسی داده نمی‎شد به اصرار خانواده‎های شهدا را به دیدار می‎پذیرفتند؛ عکس امضا شده شهدا و امام و قرآن دستخط ایشان از جمله کارهایی بود که امام هر روزه با علاقه آن را انجام می‎دادند تا این خانواده‎ها را خوشحال کند و اجازه کوچکترین بی‏حرمتی هیچ کسی را به اعضای خانواده شهدا نمی‎دادند.

تولیت مسجد مقدس جمکران عنوان کرد: در 13 سالی که ایشان در نجف بود هر شب سه ساعت پس از مغرب به غیر از چند روز انگشت شمار ایشان به زیارت امام علی(ع) با آدابی خاص می‎رفتند و حتی یک بار نیز به قسمت بالای سر حضرت پا نگذاشتند؛ نظم ایشان در همه کارها از جمله زیارت حضرت علی(ع) به شکلی بود که تمام بازاریان نجف ساعت کاری خود را با حرکت امام راحل از مقابل مغازه شان تنظیم می‏کردند؛ نظم کارهای ایشان با خطای صفر ثانیه بود و حتی یک ثانیه نیز اجازه ابطال وقت خود را نمی‎دادند و همه کارهای ایشان راس دقیقه و ثانیه انجام می‎شد.

وی گفت: یکی از ماجراهای جالب زیارت ایشان از حرم امام علی(ع) آن بود یک شب به همراه آیت‎الله قرهی و بنده و یکی از همراهان که همیشه امام را در زیارت همراهی می‎کردیم به سمت حرم رفتیم ولی امام در هنگام زیارت تنها بودند؛ ولی ایشان یک شب به طرز عجیبی پس از حرکت به سمت حرم مسیر خود را تغییر دادند و به منزل برگشتند و هیچ کسی تا امروز نفهمید که راز این مسئله چه بود.

رحیمیان افزود: صبح آن روز مرحوم حاج آقا مصطفی عرض کرد که دیشب اتفاق عجیبی افتاد که همه را متعجب کرد و آن هم عدم حضور ایشان در حرم بود ولی پس از تحقیقات فراوان متوجه شدیم که شب گذشته در همان ساعت هیئتی از سوی شاه پهلوی برای اهدای سه فرش نفیس به حرم امام علی(ع) با تشکیلات تبلیغاتی وارد حرم شده بود و هدف آنها هم این بود که در هنگام نماز خواندن امام این فرش‌ها را با تشریفات کنار پای ایشان بیاندازند و با این حرکت و عکس و فیلمبرداری از آن نشان دهند که امام در این امر با دولت شاه همکاری کرده است که البته این دلیل شاید تنها یک دلیل از این راز بزرگ باشد.

پرهیز امام خمینی(ره) از اسراف

وی گفت: ایشان در بحث مصرف گرایی نیز یک نمونه بی‎نظیر بود؛ یک بار نیز کسی از ایشان صرف غذا و یا شی‌ای را بدون حساب و کتاب نمی‎دید؛ دمپایی خانگی حضرت تا سالها استفاده شد و ایشان در نگهداری از وسایل شخصی و اداری و مردمی بسیار حساس و مرتب بودند.

رحیمیان افزود: ایشان در اتاقشان به سه چراغ داشتند؛ اولی یک لامپ بسیار کوچک ویژه خواب، دیگری یک لامپ 100 وات و دیگری یک مهتابی، ایشان در هنگام مطالعه لامپ و مهتابی را روشن می‎‏کردند؛ در هنگام دعا، تنها از مهتابی استفاده می‎کرد و در هنگام نماز نیز تنها لامپ خواب را استفاده می‏کردند؛ یعنی به این حد مراقب صرف انرژی و استفاده به جا بودند.

وی گفت: امام راحل مراقبت بسیاری به حفظ کانون گرم خانوادگی داشتند و به همین دلیل در حین کار و مطالعه همیشه یکی از فرزندان و نوادگان را در کنار داشتند و با آنها رابطه بسیار صمیمانه داشت؛ ایشان یک لحظه از عمرشان را بیهوده تلف نمی‎‏کردند و حتی در درون منزل نیز یک لحظه دست از عبادت و تلاش برنمی‎‏داشتند.

رحیمیان تصریح کرد: ایشان در یک لحظه هم نرمش روزانه را انجام می‎دادند، هم ذکر می‏‎گفتند، همه بچه داری می‎کردند؛ هم به تصویر تلویزیون نگاه می‎کردند و هم رادیو گوش می‎دادند و همه این کارها را هم با توجه انجام می‎دادند.