هواپیماهای جنگی سخت در تلاشند تا به اندازه کافی سریع، کارآمد و قوی باشند تا ماموریت ها را با موفقیت انجام دهند. در حالی که بسیاری از هواپیماهای دارای قابلیت جنگی به اهداف طراحی شده خود دست می یابند، برخی با شکست مواجه می شوند. به خاطر طراحی، چه عملکرد عملیاتی یا صرفاً شرایط محیطی (زمان بندی، پیشرفت تکنولوژی و غیره)، برخی از هواپیماها ناگزیر شکست می خورند.
به گزارش روزیاتو، این مقاله به بررسی برخی از بدترین هواپیماهای نظامی می پردازد که به دلایل مختلف ناموفق بودن آنها ثابت شده است.
1- Yakovlev Yak-38
هواپیمای اتحاد جماهیر شوروی
- طول: 16.37 متر
- طول بال ها: 7.32 متر
- ارتفاع: 4.25 متر
- حداکثر وزن در هنگام برخاست: 11,300 کیلوگرم
- موتور: یک موتور توربوفن جهت دار رانش Tumansky R-28 V-300 هر کدام 66.7 کیلونیوتن (15,000 پوند) پیشرانه برای لیفت و کروز
- موتور: دو موتور توربوجت Rybinsk (RKBM) RD-38 هر کدام با 31.9 کیلونیوتن (7,200 پوند) پیشرانه
- حداکثر سرعت: 1,280 کیلومتر بر ساعت
- برد عملیاتی: 100 کیلومتر
Yakovlev Yak-38 یکی از این هواپیماهاست که در طول عمر خود شاهد انواع شکست های طراحی و عملیاتی بود. این هواپیما که توسط اداره طراحی یاکوفلف متعلق به اتحاد جماهیر شوروی در اواخر دهه 1960 طراحی شده بود، دارای موتور رانش عقبی بود که به یکی از ایرادات اصلی آن تبدیل شد.
این هواپیمای برخاست و فرود عمودی (VTOL) مجهز به دو موتور توربوفن بالابرنده بود. این امر کنترل جت را بسیار دشوار می کرد. شایان ذکر است که فن های بالابرنده به گرد و غبار حساس بوده و مستعد خرابی هستند، به ویژه در شرایط بیابانی. اگر یکی از فن های بالابرنده از کار می افتاد، هواپیما از کنترل خارج شده و سقوط می کرد.
این هواپیما با برد بسیار کوتاه 100 کیلومتری، تنها دارای چهار نقطه سخت برای اتصال تسلیحات بود. در حالی که این پروژه، تنها جنگنده تهاجمی عملیاتی شده برای بال هوایی نیروی دریایی شوروی بود، پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی به کلی رها شد.
2- Heinkel He 162
عمدتاً از چوب ساخته شده بود
- طول: 9.05 متر
- طول بال ها: 7.2 متر
- ارتفاع: 2.6 متر
- حداکثر وزن در هنگام برخاست: 2,800 کیلوگرم
- موتور: یک موتور توربوجت BMW 109-003E-1 یا BMW 109-003E-2 با 7.85 کیلونیوتن (1,760 پوند) پیشرانه
- حداکثر سرعت: 840 کیلومتر بر ساعت در ارتفاع 6,000 متر (20,000 فوت)
- برد عملیاتی: 975 کیلومتر
در حالی که آلمان برخی از بهترین هواپیماهای جنگی را در طول جنگ جهانی دوم تولید کرده بود، برخی از طراحی های آن مانند Heinkel He 162 در اواخر جنگ شکست خورد. He 162 که به نام Volksjäger یا جنگنده خلق نیز شناخته می‌شود، عجولانه طراحی شده بود، عمدتاً از چوب، زیرا تامین فلز در اواخر جنگ برای آلمان بسیار گران تمام شده و تولید آن بسیار اندک بود.
نازی ها در تداوم اقتصاد جنگی خود با مشکل مواجه شده و با عجله به دنبال طراحی یک جنگنده جدید رفتند. این طرح تنها بیش از دو ماه طول کشید تا تکمیل شود و به صورت بسیار محدود مورد تست قرار گرفت. در حالی که در پروازهای آزمایشی عملکرد ضعیفی داشت، به اجبار وارد مرحله تولید انبوه شد.
سازنده اش حدود 300 فروند از آن را تولید کرد و آنها را برای حضور در میدان نبرد تحویل داد، اما He 162 نتوانست تأثیری قابل توجه در میدان نبرد داشته باشد. با فروپاشی آلمان نازی، سرنوشت مشابهی نیز در انتظار Heinkel He 162 بود.
3- Vought F7U Cutlass
حضور در سرویس: کمتر از هشت سال
- طول: 12.586 متر
- طول بال ها: 12.1 متر؛ طول بال ها در حالت تا شده: 6.8 متر
- ارتفاع: 4.27 متر
- حداکثر وزن در هنگام برخاست: 14,353 کیلوگرم
- موتور: دو موتور توربوجت پس سوز Westinghouse J46-WE-8B هر کدام 4,600 پوند (20 کیلو نیوتن) پیشرانه خشک و 6,000 پوند (27 کیلو نیوتن) با پس سوز
- حداکثر سرعت: 1,122 کیلومتر بر ساعت در سطح دریا با پس سوز
- برد عملیاتی: 1,500 کیلومتر
این جت جنگنده و بمب افکن مستقر در ایالات متحده برای عملیات از روی ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده در اواسط دهه 1940 طراحی شد. اولین هواپیمای بدون دم وارد تولید انبوه شده در ژوئیه 1951 وارد خدمت نیروی دریایی شد.
این طراحی بدون دم بال شیب دار بیشتر یک نسخه آزمایشی بود تا یک طراحی موثر و به همین خاطر با مشکلات زیادی مواجه شد. در حالی که این طراحی به هواپیما چابکی چشمگیری می داد، سیستم های جدید و اثبات نشده، عملکرد آن را محدود می کرد. موتورهای کم توان نیز یک نقص بزرگ دیگر این هواپیما بود که باعث شد خلبانان در طول ماموریت برای بدست آوردن قدرت با مشکل مواجه شوند.
مشکلات تعمیر و نگهداری و سیستم های پیچیده آن نیز منجر به سوانح بسیار زیادی شد. بیشتر خلبانان از این هواپیما دوری می کردند که بر عمر حضور آن در سرویس ن تأثیر گذاشت. در حالی که چندین دهه خدمت برای Cutlass هدف گذاری شده بود، دوران خدمت این هواپیما در سال 1959، درست کمتر از هشت سال پس از معرفی، به پایان رسید.
4- de Havilland Sea Vixen
حضور در سرویس: 12 سال
- طول: 16.94 متر
- طول بال ها: 15.54 متر
- ارتفاع: 3.28 متر
- حداکثر وزن در هنگام برخاست: 21,205 کیلوگرم
- موتور: دو موتور توربوجت Rolls-Royce Avon 208 هر کدام با 11,000 پوند (49 کیلونیوتن) پیشرانه
- حداکثر سرعت: 0.91 ماخ (1,110 کیلومتر بر ساعت)
- برد عملیاتی: 1,270 کیلومتر
DH.110 Sea Vixen یک هواپیمای دم دوقلو است که توسط شرکت هواپیماسازی de Havilland در اواخر دهه 1940 طراحی و توسعه یافت. این هواپیما اولین پرواز خود را در سپتامبر 1951 انجام داد و در جریان نمایشگاه هوایی فارنبرو در سال 1951، زمانی که نمونه اولیه در هوا متلاشی شد و خلبان و 31 تماشاگر را کشت، شروعی ویرانگر و فاجعه بار داشت.
نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا 145 نمونه از Sea Vixen را به عنوان یکی از هواپیماهای ناونشین خود مورد استفاده قرار داد. از این مجموع، تعداد 55 فروند از آن ها در سوانح از بین رفتند. ظرفیت دو نفره نیز به این معنا بود که در هر سانحه دو خلبان جان خود را از دست می دادند.
در حالی که در هیچ جنگ واقعی شرکت نکرد، هیچ کدام از این جنگنده ها در میدان نبرد از دست نرفت. این هواپیما یکی از بدترین جت های نظامی تولید شده در بریتانیا است.
5- Convair F-102 Delta Dagger
تعداد فروندهای ساخته شده: 1,000 فروند
- طول: 20.83 متر
- طول بال ها: 11.61 متر
- وزن: 6.464 متر
- حداکثر وزن در هنگام برخاست: 14,288 کیلوگرم
- موتور: یک موتور توربوجت پس سوز Pratt & Whitney J57-P-25 هر کدام 52 کیلونیوتن (11,700 پوند) پیشرانه خشک، 17,000 پوند (76 کیلونیوتن) با پس سوز
- حداکثر سرعت: 1,328 کیلومتر بر ساعت در ارتفاع 40,000 فوت (12,192 متر)
- حداکثر سرعت: 1.25 ماخ، 0.95 ماخ با باک های سوخت اضافی
- برد عملیاتی: 2,170 کیلومتر
F-102 اولین جنگنده مافوق صوت بال دلتا و هواپیمای رهگیر مافوق صوت برای نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (USAF) بود. این هواپیما که توسط Convair در اوایل دهه 1950 طراحی و توسعه یافت، اولین پرواز خود را در اکتبر 1953 انجام داد و در آوریل 1956 وارد خدمت شد. Convair بیش از 1,000 نمونه از F-102 را ساخت.
این جت «مافوق صوت» به دلیل اصطکاک موجی بسیار قابل توجهی که در هنگام پرواز ایجاد می شد، در رسیدن به سرعت کروز 1 ماخ با مشل مواجه می شد. بدنه این هواپیما برای رفع مشکل اصطاکک دوباره طراحی شد. در حالی که این بازطراحی مشکل سرعت را حل کرد، مشکلات ساختاری و پایداری دیگری به وجود آمد.
F-102 یکی از بدترین رتبه های ایمنی را در هوانوردی نظامی داشته است. از 1,000 فروند ساخته شده، 259 فروند به دلیل سوانح حین پرواز از بین رفتند که مرگ 70 خلبان را در پی داشت.
