مختار آزاد مى شود

چـون نامـه عـبدالله عـمـر به این دو نفـر رسید از مـخـتـار کفـیل خـواستـند تـا او را آزاد کنند، جمـعـیت بیشمـارى از شیعـیان کوفـه آمـدند تا کفـیل مختار گردند، ابراهیم رئیس دارائى به عبدالله حاکم کوفه گفت : کفالت یک جمعیت بى شمار بى فائده است ده نفر از سران کوفه را به کفالت بپذیرد و او را آزاد کن ؟ عبدالله هم نظر ابراهیم را پسندید و همین کار را کرد.

ولى ایشان تـنها به گرفتن کفیل و ضامن اکتفا نکردند بلکه مختار را سوگند دادند تا وقتى که این دو نفر سر کار هستند مختار شورشى به پا نکند و بر ایشان خروج ننماید و اگـر خـلاف کند هزار شتر در منى قربانى کند و تمام بردگانش آزاد باشند، مختار هم قسم خورد و از زندان خارج شد.

مختار با ایشان این پیمان را بست و قسم خورد و لیکن مى گفت : خدا بکشد که چقدر نادان و احمقند زیرا هدفى که در نظر دارم هدف مقدسى است و قسم مانع آن نمى شود زیرا خداوند فرموده است سوگند بخدا را مانع کارهاى خیر مشمارید. و باضافه کفاره قسم و قـربانى کردن هزار شتـر از آب دهن انداختن برایم آسانتر است و راضى هستم بهدفم برسم و تا آخر عمر غلام و کنیز خریده اى نداشته باشم !