امام حسین(ع) به مدت 7 سال در آغوش پیامبر بزرگ اسلام تربیت یافت که در این 7 سال، آنقدر حضرت سفارش او و برادرش حسن (ع) را به مردم کرد که کتابهای سنی و شیعه پر است از فضایل و مناقب این دو بزرگوار که بیش از 50 مورد در کتابهای اهل سنت آمده است و در اینجا به چند نمونه اشاره می کنیم:
1 - حسین (ع)، سید جوانان بهشت:
پیامبر اکرم (ص) فرمود: «الحسن و الحسین سیدی شباب اهل الجنه» ، یعنی حسن و حسین دو آقای جوانان اهل بهشتند.
متن بعضی دیگر از احادیث این است که پیامبر(ص) فرمود: فرشته ای از آسمان که مرا زیارت نکرده بود، از خدا برای زیارت من اذن خواست، پس به من خبر و مژده داد که دخترم فاطمه، سیده زنان امت من است و این که حسن و حسین دو آقای جوانان اهل بهشتند.
2- فضیلت دوستی حسین(ع) و نکوهش دشمنی با آن حضرت:
گروه بسیاری از محدثین نامدار اهل سنت روایت کردند که پیغمبر(ص) بیرون آمد در حالی که حسن و حسین(ع) با او بودند، امام حسن (ع ) بر یک دوش آن حضرت وامام حسین (ع) بر دوش دیگر بود. یکبار حسن را می بوسید و بار دیگر حسین را، تا به ما رسید، فرمود: [من احب الحسن و الحسین فقد احبنی و من ابغضهما فقد ابغضنی ] هر کس حسن و حسین را دوست بدارد، همانا مرا دوست داشته و هر کس آنها را دشمن بدارد، پس البته مرا دشمن داشته است.
3- حسین، محبوب پیامبر(ص):
در روایت دیگری آمده است که جمعی با رسول خدا (ص) به میهمانی می رفتند و آن حضرت پیشاپیش آنان حرکت می کرد، در اثنای راه، و حسین(ع) را دید و خواست او را در آغوش بگیرد، و حسین (ع) به این سو و آن سو می دوید، پیامبر اکرم(ص) از مشاهده این حالت تبسم میکرد تا آن که او را در آغوش گرفت، یک دست خود را به پشت سر و دست دیگر را به زیر چانه او نهاد و بر لبهای امام حسین بوسه زد و سپس فرمود: «حسین از من است و من از اویم، خداوند دوست دارد کسی را که او دوست دارد.»
4- پیامبر(ص) حسین (ع) را می بوسید:
در البداء و التاریخ نقل شده که یزید امر کرد تا پرده نشینان حرم حسینی و بانوان آن حضرت را بر در همان مسجدی که اسیران را نگاه می داشتند، نگاه بدارند تا مردم آنها را ببینند؛ و سر مبارک حسین (ع) را در جلوی خود گذارد و با چوب یا شمشیر به آن روی مطهر می زد.
ابوبرزه اسلمی برخاست و گفت: به خدا قسم چوب تو به همان موضعی می خورد که مکرر دیدم پیغمبر (ص) می بوسید.
5- اول کسی که وارد بهشت می شود:
روزی پیغمبر اکرم (ص) به علی (ع) فرمود: اول کسی که داخل بهشت می شود، من، تو، فاطمه، حسن و حسین هستیم. علی(ع) عرض کرد پس دوستان چطور؟ پیغمبر(ص) فرمود: بعد از شما وارد می شوند».
6- حسین (ع)، گلی از باغ دنیا، راوی می گوید:
به خدمت رسول خدا (ص) شرفیاب شدم، دیدم که حسن و حسین روی دوش اویند، عرض کردم: ای رسول خدا ! آیا این دو را دوست می داری؟ فرمود: برای چه دوست نداشته باشم؛ در حالی که این دو گلهای منند از باغ دنیا.
7- امام زمان (ع) نهمین فرزند حسین(ع) است:
پیامبر (ص) فرمود: حسن و حسین علیها السلام دو امام امت من بعد از پدرشان هستند، و دو آقای جوانان اهل بهشتند، و مادرشان سیده زنان جهانیان و پدرشان سید الوصیین است، و از فرزندان حسین 9 نفرند که نهمین آنها قائم است از فرزندان من، طاعت ایشان طاعت من و معصیت و مخالفت ایشان معصیت و مخالفت با من است، به سوی خدا شکایت می کنم از کسانی که فضیلت ایشان را انکار و احترامشان را بعد از من ضایع می کنند .
و خداوند کافی است در ولایت کارها و نصرت عترت من، و امامان امت من، و انتقام گیرنده است از کسانی که حق آنها را انکار کنند. « و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون».
8- اشتقاق نام حسین (ع) از نام خدای تعالی:
پیامبر اکرم(ص) فرمود: چون خدا آدم را آفرید، در سمت راست عرض پنج شبح در نور دید که در سجده و رکوع هستند. آدم پرسید: این پنج شبح که در هیبت و صورت من هستند، کیستند؟ خطاب شد: اینان پنج تن از فرزندان تو هستند، که پنج اسم برای آنها از نامهای خود مشتق کرده ام، و اگر برای اینان نبود، بهشت و جهنم، عرش و کرسی، آسمان و زمین فرشتگان و آدمیان و جنیان را نمی آفریدم، پس من محمودم، و این محمد است و من عالی هستم، و این علی است، و من فاطرم، و این فاطمه است، و من احسانم و این حسن است، و من محسنم و این حسین است. به عزتم سوگند یاد کرده ام که هر کس ذره ای از کینه ایشان در دل داشته باشد، او را داخل آتش می کنم، ایشان برگزیدگان من هستند، و به ایشان نجات می دهم، و به ایشان هلاک می نمایم، هر وقت حاجتی داری به این پنج تن متوسل شو، پس پیغمبر (ص) فرمود: ماییم کشتی نجات! هر کس به آن ملحق شود ، نجات یابد و هر کس از آن برگردد، هلاک شود.
9- دوستان حسین (ع) اهل بهشتند:
از ابن عباس حدیثی طولانی از پیغمبر(ص) در فضایل حسنین (علیهما السلام) روایت شده که در پایان آن می فرماید: «خدایا تو می دانی که حسن و حسین در بهشتند، هر کس آنها را دوست دارد در بهشت است و هر کس آنها را دشمن بدارد، در آتش است».
منبع : پایگاه تبیان
