سندرم عدم تعهد شناختی چیست؟

به گزارش ایسنا، سندرم عدم تعهد شناختی (cognitive disengagement syndrome) اولین بار توسط روانشناسان در دهه 1960 و 1970 توصیف شد، زمانی که آنها متوجه شدند برخی از افراد این ویژگی ها را پایدارتر از دیگران نشان می دهند.

تمایز در اثر نهفته است. برای افراد مبتلا به CDS، رفتار آنها به طور قابل توجهی با زندگی روزمره، عملکرد تحصیلی و تعاملات اجتماعی‌شان تداخل دارد.

هرچند همه ما گهگاه رویاپردازی می کنیم اما افرادی که CDS دارند به سختی می توانند برای مدت طولانی روی کارها متمرکز بمانند. این فقط مربوط به بی توجهی یا تنبلی نیست، CDS یک الگوی پایدار است که می تواند توانایی فرد برای موفقیت در زمینه های مختلف زندگی را مختل کند.

بر خلاف اختلال «بیش فعالی و نقص توجه» (ADHD) که شامل بیش فعالی و تکانشگری است، CDS با «سرعت شناختی کند» مشخص می شود.

هرچند این بیماری به عنوان یک «اختلال توجه» متمایز در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، طبقه بندی استاندارد اختلالات روانی که توسط متخصصان در ایالات متحده استفاده می شود، شناسایی نشده است با این حال تحقیقات رو به رشد نشان می‌دهد که باید به آن توجه بیشتری شود و باید جدا از ADHD به آن نگاه کرد.

یک راه برای بررسی این دو این است که اگر فردی ADHD داشته باشد، می تواند روی چیزی تمرکز کند اما احتمالاً حواسش پرت می شود و تمرکز خود را به چیز دیگری تغییر می دهد اما اگر فردی CDS داشته باشد در همان وهله اول قادر به تمرکز نیست.

چگونه CDS را شناسایی کنیم؟

تشخیص مشکل است زیرا هیچ معیار رسمی وجود ندارد. با این حال برخی از روانشناسان از ترکیبی از پرسشنامه ها و مشاهدات رفتاری برای ارزیابی علائمی مانند خیال پردازی مکرر، مه آلود شدن ذهن و سرعت پردازش آهسته استفاده می کنند.

والدین و معلمان اغلب این رفتار را در کودکانی گزارش می کنند که به نظر می رسد پاسخ دادن به سوالات و تکمیل وظایف برای آن‌ها بیشتر طول می کشد.

سرعت پردازش آهسته به این معنی است که افراد برای دریافت اطلاعات، درک آن و پاسخ به آنها زمان بیشتری نیاز دارند. به عنوان مثال، در مدرسه، دانش آموزی با سرعت پردازش پایین ممکن است برای پاسخ دادن به یک سوال یا تکمیل یک تکلیف بیشتر زمان بخواهد زیرا آنها به زمان بیشتری برای درک مطالب و فکر کردن در مورد پاسخ خود نیاز دارند.

این به دلیل کمبود هوش یا تلاش کم نیست بلکه مغز آنها به سادگی اطلاعات را با سرعت کمتری پردازش می کند.

حمایت و درمان CDS هنوز در حال تکامل است. «درمان شناختی رفتاری» (CBT) معمولاً برای کمک به افراد برای ایجاد راه‌های بهتر برای مقابله و بهبود تمرکز استفاده می‌شود.

برخی از متخصصان در حال بررسی استفاده از داروهای محرک، مشابه داروهای مورد استفاده برای ADHD هستند، اما شواهد هنوز قطعی نیستند.

تغییرات سبک زندگی مانند داشتن یک روال خواب پایدارتر و ورزش منظم نیز برای کمک به مدیریت علائم توصیه می شود.

چالش‌های نداشتن آگاهی

یکی از بزرگترین مشکلات عدم آگاهی است. بسیاری از افراد از جمله برخی از متخصصان مراقبت های بهداشتی، ممکن است CDS را صرفا تنبلی یا عدم تلاش شناسایی کنند. این انگ می تواند از کمک گرفتن و دریافت حمایت مورد نیاز افراد جلوگیری کند.

به رغم عدم شناسایی رسمی، تخمین زده می شود که CDS ممکن است بر بخش قابل توجهی از جمعیت تأثیر بگذارد.

مطالعات نشان می دهد این اختلال می تواند به اندازه ADHD شایع باشد که حدود 5 تا 7 درصد از کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد. این نشان می دهد که تعداد قابل توجهی از افراد ممکن است بدون اینکه بدانند با علائم CDS دست و پنجه نرم می کنند.

به گزارش نشریه تخصصی «مدیکال اکسپرس»، درک CDS بسیار مهم است زیرا می تواند به افراد آسیب دیده کمک کند تا حمایت مورد نیاز خود را دریافت کنند.

با درک این موضوع که رفتار فرد مبتلا به CDS فقط عجیب و غریب نیست بلکه شاخص‌های بالقوه یک موضوع گسترده‌تر است، می‌توانیم بهتر از افراد در مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی‌شان حمایت کنیم.