از مراسم سنتی عزاداری برای سید الشهدا«ع »و دیگر ائمه مظلوم،که همراه نوحه خوانی و با آهنگی خاص بر سر و سینه می زنند،گاهی هم سینه خود را لخت کرده،بر آن می زنند.اصل این سنت،بویژه در میان عربها رواج داشته است.بعدها به صورت موجوددر آمده که با انتخاب نوحه های سنگین،حرکات دست بر سینه می خورد.به فردی هم که بر سینه خود زده، عزاداری می کند،«سینه زن »می گویند.
اینگونه نوحه گری،ابتدا بصورت فردی بوده،اما با مرور زمان به شکل گروهی ودستجات سوگواری در آمده است.«دسته گردانی و سینه زنی و نوحه خوانی که در زمان صفویه رایج شده و توسعه پیدا کرده بود،در عصر قاجاریه با توسعه و تجمل بیشتر درپایتخت رواج داشت...دسته گردانی در عصر قاجار،بویژه در زمان ناصر الدین شاه باآداب و تشریفات و تجمل بسیار برگزار می شد.دسته های روز با نقاره و موزیک جدید وعلم و بیرق و کتل،و دسته های شب با طبقهای چراغ زنبوری و حجله و مشعل به راه می افتاد و در فواصل دسته سینه زنها با آهنگ موزون سینه می زدند.نوحه خوانی و سینه زنی حتی در اندرون شاهان قاجار،بین خانمهای اندرون نیز متداول بود...» (1)
پی نوشت:
1-موسیقی مذهبی ایران،ص 26.
