اگر نظری به زهد علی بیفکنیم دچار حیرت و واماندگی خواهیم شد.مردی که سرزمینهایی همچون عراق، فارس، حجاز، یمن و مصر، البته به جز شام، در زیر حکومت اوست.همچون فقرا لباس خشن در بر می کند، غذای ناگوار می خورد و می گوید: ای دنیا! دیگران را فریب ده....
او پس از مرگ جز هفتصد درهم از خود به جای نگذاشت که آن را برای خرید خدمتکاری برای خانواده اش کنار گذاشته بود.اموالی را که در بیت المال بود تقسیم می کرد و آن گاه دستور می داد تا آنجا را بروبند.و سپس در همان مکان نماز می گزارد، به این امید که آن مکان فردای قیامت در پیشگاه خداوند شاهد و گواه او باشد.در طول زندگیش هرگز غذای سیری نخورد.در زهد به چنان مرتبه ای رسیده بود که دنیا در نظر او کم بهاتر از برگ کوچکی در دهان ملخی جلوه می کرد.چنانکه ابن عباس در موقع حرکت به بصره گفت: فرمانروایی بر دنیا اسلام برای او کمتر از کفشی که بیش از سه درهم نمی ارزید، بها نداشت.جز آنکه وی می خواست حقی را اقامه کند و باطلی را از بین ببرد.