در اغلب ستاره‌ها، هسته ترکیبی از هیدروژن و هلیم است که دو مورد از سبک‌ترین عنصرها به شمار می‌روند؛ اما آن‌ها فقط هسته‌ی دارای بار مثبت این اتم‌ها را دارند؛ زیرا برای نگه‌داشتن الکترون‌ها بسیار داغ هستند. این هسته‌ها تحت گرانش و دماهای شدید می‌توانند به عنصرهای سنگین‌تر تبدیل شوند و مقادیر زیادی انرژی آزاد کنند. خورشید انرژی خود را از این فرآیند همجوشی هسته‌ای به دست می‌آورد.
برای یک ستاره‌ی پایدار مانند خورشید، تعادل بین دو نیروی مخالف وجود دارد. جرم ماده در ستاره باعث تولید نیروی گرانشی می‌شود که تمایل به فروپاشی ستاره دارد. با این‌حال نیروی رو به بیرون هسته مانع از این فروپاشی می‌شود؛ بنابراین ستاره از نظر اندازه ثابت باقی می‌ماند، گرچه مانند سیاره جرمی جامد نیست.
ستاره با افزایش سن، منبع هیدروژن و هلیم خود را مصرف می‌کند و عنصرهای سنگین‌تری مثل کربن، اکسیژن، سیلیکون و در نهایت آهن را تولید می‌کند. همجوشی عنصرهای سنگین‌تر از آهن، انرژی بیشتری می‌گیرد تا اینکه انرژی تولید کند. در نهایت سوخت ستاره به پایان می‌رسد و روی خود دچار فروپاشی می‌شود.
ابطالجوزا در صورت انفجار تا چند هفته در آسمان خواهد درخشید
در برخی نمونه‌ها، فروپاشی می‌تواند بسیار شدید باشد؛ به قدری شدید که به سرعت فشار و دمای هسته‌ی ستاره را افزایش می‌دهد. سپس ستاره ناگهان منفجر می‌شود؛ انفجاری عظیم اما بی‌صدا، زیرا در فضای خلأ انفجارها هیچ صدایی را منتشر نمی‌کنند.
با این‌حال انفجار یادشده مقدار زیادی انرژی نوری ایجاد می‌کند. برای مقایسه، خورشید ما دارای درخشندگی یا توان خروجی 3.8*10^26 وات است. یک ابرنواختر به نام ASASSN-15h که در سال 2015 رصد شد، دارای درخشندگی اوج نزدیک به 2*10^38 وات بود. این توان خروجی از توان تولید‌شده از 500 میلیارد خورشید بیشتر است؛ رقمی دیوانه‌کننده! با این‌حال از آنجا که ابرنواختر 2015 در کهکشانی دیگر بود، آن را مشاهده نکردیم؛ اما در مقیاس نجومی، ابطالجوزا در حیات پشتی ما قرار دارد.
قدر ظاهری و درخشندگی
سال‌ها پیش، فیلسوفی یونانی به نام هیپارکوس، ستاره‌ها را بر اساس میزان درخشش ظاهری در آسمان شب به شش دسته تقسیم کرد. بر اساس این اندازه‌گیری طرحی طبقه‌بندی برای «قدر ظاهری» به وجود آمد؛ به‌طوری‌که ستاره‌ای با قدر 1 بسیار درخشان به نظر می‌رسد، درحالی‌که شاید حتی نتوانید ستاره‌ای با قدر 6 را در میان آلودگی نوری ببینید. ستاره‌ی ابطالجوزا در گروه اول قرار دارد.
به بیان واضح‌تر، قدر ظاهری درخشندگی واقعی ستاره را نشان نمی‌دهد و صرفا میزان روشنایی آن از زمین را توصیف می‌کند که 1) به میزان نوری که ستاره تولید می‌کند و (2) به میزان دور بودن آن وابسته است. البته عامل سوم هم به میزان دید انسان وابسته است و خطی نیست. یک جسم با قدر یک دارای شدت نور (بر اساس وات بر متر مربع) 100 برابر بیشتر از یک جسم با قدر 6 است.
همچنین ممکن است اجرامی با قدر بیشتر از 1 هم وجود داشته باشند و در این صورت مقادیر منفی خواهند گرفت. برای مثال سیاره زهره درخشان‌ترین جرم در آسمان شب است که قدر آن بر اساس موقعیتش به طور میانگین به 4٫1- می‌رسد.
اثر فاصله
بنابراین می‌توانیم این‌گونه نتیجه بگیریم: اگر درخشندگی ذاتی یک جرم (مقدار انرژی نوری که تولید می‌کند) را داشته باشیم می‌توانیم شدت نور را با توجه به فاصله‌ای مشخص (مقدار نوری که در آن نقطه دریافت می‌شود) محاسبه کنیم. سپس می‌توانیم مقدار به دست آمده را به مقیاس قدر ظاهری تبدیل کنیم تا میزان درخشندگی آن برای چشم انسان را توصیف کنیم.
برای مثال فرض کنید لامپی نوری دارید که 20 وات نور از خود منتشر می‌کند. این 20 وات درخشندگی لامپ را نشان می‌دهد. اگر نور به‌صورت برابر در تمام جهت‌ها منتشر شود و شما r متر از آن فاصله داشته باشید، می‌توانید تصور کنید که نور لامپ در سطح یک کره با شعاع r پخش می‌شود.
با افزایش فاصله، نور روی کره‌ی بزرگ‌تری پخش می‌شود درنتیجه مقدار کمتری از آن در یک نقطه دریافت می‌شود. ازآنجاکه مساحت سطح کره (A = 4πr2) متناسب با مربع شعاع است، این تعریف را قانون مربع معکوس می‌نامیم. با توجه به این موارد، می‌توانیم شدت (I) در یک موقعیت را به شکل تابعی از درخشندگی (L) و فاصله (r) بنویسیم: