آیا باید رمز گوشی خود را با شریک زندگیمان به اشتراک بگذاریم؟

حتی اگر افراد نگرش مثبت کمتری نسبت به شیوه‌های مداخله‌آمیزتر داشتند، این شیوه‌ها همچنان رایج درنظر گرفته می‌شد. نظارت بر سابقه جستجوی اینترنت  شریک زندگی یا پیام‌های متنی به ترتیب توسط 43 و 46 درصد افراد رایج درنظر گرفته می‌شد، اما همچنین 85 و 87 درصد پاسخ‌دهندگان آن را عادت تاکسیک (سمی) درنظر می‌گرفتند.

یکی از منفی‌ترین رفتارها، ردیابی مکان شریک زندگی بود، به‌طوری‌که 74 درصد از افراد آن را حتی با رضایت شریک زندگی عملی سمی می‌دانستند و 95 درصد معتقد بودند اگر بدون رضایت آن‌ها انجام شود، سمی است. با‌این‌حال، برخی افراد همچنان ردیابی مکان را رایج می‌دانستند: 25 درصد افراد فکر می‌کردند این کار با رضایت شریک زندگی رایج است و 14 درصد فکر می‌کردند ردیابی مکان بدون رضایت شریک زندگی کاری رایج است.

دورفلر با اشاره به این موضوع که برخی افراد می‌گویند اعتماد همراه شفافیت است و گروه دیگر می‌گویند اعتماد به معنای احترام‌گذاشتن به حریم خصوصی است، می‌گوید نمی‌دانم کدام یک درست یا غلط است، اما به هر پاسخی که رسیدید باید دوطرفه و توافقی باشد.

کارشناسان امنیت سایبری همیشه به افراد توصیه می‌کنند رمزهای عبور ایمن انتخاب کنند و آن‌ها را به اشتراک نگذارند، اما به‌گفته‌ی دورفلر، این توصیه شامل دیدگاه واقع‌بینانه‌ای درباره نحوه استفاده از این دستگاه‌ها در روابط نیست.

او معتقد است شرکت‌های فناوری باید ویژگی‌هایی را در نرم‌افزار گوشی‌های هوشمند ایجاد کنند که بتوانند مجوزهای پیچیده‌ای برای شریک زندگی تنظیم کنند و فقط دسترسی به برخی از ویژگی‌ها و برنامه‌ها را بدهند.

دورفلر می‌گوید شاید اگر بتوانید از تلفن به شکل کامپیوتر استفاده کنید، بهتر باشد:  «زمانی که بچه بودم، کامپیوتری در خانه داشتیم، اما والدینم حساب کاربری دیگری نسبت به من داشتند و من نسبت به آن‌ها به چیزهای متفاوتی دسترسی داشتم. در گوشی‌های هوشمند الگوی تک‌کاربری را داریم که داشتن چنین قابلیت‌هایی را دشوار می‌سازد.»