عصر ایران؛ رضا صائمی- اگرچه سعدی بر شریف بودن جان آدمی تاکید کرده و گفته "نه همین لباس زیباست نشان آدمیت" اما وقتی پای ملیت و هویت ملی به ویژه در عرصه جهانی در میان باشد، آنگاه لباس به یک نماد بدل می شود. به نماد شکوه و شوکت یک ملت.
لباس تیم ملی، بیان‌گر ملیت و هویت تاریخی و سرزمینی است که فقط جامه نیست، روایت‌گر زیبایی شناسی و غنای فرهنگی یک جامعه است.
از این رو انتقادهایی که به لباس کاراون ورزشی ایران در المپیک شده نه یک ایراد گیری و طعنه زنی که از دل سوزی و دغدغه جمعی نسبت به جایگاه و منزلت ایران و ایرانیان می‌آید.
لباس تیم ملی ایران اما در این المپیک نه مدرن است و نه سنتی و مهم‌تر از همه هیچ نشانی که شمایل ایرانی بودن را بازنمایی کند در آن پیدا نیست.
واقعیت این است که ما در جهان رسانه‌ای شده زیست می‌کنیم که لباس یک ورزشکار در عرصه‌های بین المللی در چشم جهانی دیده و داوری می شود می تواند به مثابه یک ظرفیت و امکان و فرصت طلایی برای نمایش و بازنمایی فرهنگ و تمدن ملی اش باشد.
میدان‌های ورزشی در جهان امروز صرفا زمین بازی نیستند، مجالی برای بازنمایی اقتدار و اعتبار ملی در بستری جهانی و عرصه هویت طلبی و رهاورد تمدن ها هم هستند.
بر این اساس بی‌دقتی و بی‌سلیقگی در طراحی لباس المپیک، یک باخت فرهنگی در عرصه ورزشی بود. آن هم فرهنگ و تمدنی که به درازنای تاریخ سرشار از مظاهر و اسطوره ها و نمادهای تاریخی و ملی است که می‌توانست در طراحی این لباس گنجانده شده و شمایلی شایسته از زیبایی شناسی ایرانی را به نمایش بگذارد.
واقعیت این است که حساسیت نسبت به ظاهر و پوشش ایرانی ها در محافل جهانی و بین اللملی در همه عرصه ها وجود دارد.
از جمله حضور بازیگران و سینماگران در جشنواره های معتبر سینمایی مثل کن و ونیز یا مراسم اسکار یا حتی در جشنواره های خارجی و اکران های خصوصی و مراسم فرش قرمزش.
گرچه محافل سینمایی به واسطه ماهیت هنری اش با مسئله زیبایی و زیبایی شناسی ارتباط عمیق‌تری دارد اما در اینجا سلیقه زیبایی شناختی بیشتر سویه فردی دارد.
مثلا بارها به نوع لباس های عجیب و نامتعارف نوید محمدزاده در محافل و مراسم های سینمایی انتقاد شده اما در اینجا با نقد یک فرد مواجه ایم اما وقتی صحبت از لباس تیم ملی است نه با سلیقه شخصی که با یک مسألۀ ملی روبرو هستیم و حساسیت نسبت به آن بیشتر می شود.
این حساسیت را باید از ذوق زیبایی شناختی در مردم ایران دانست که نسبت به پوشش و ظاهر خود در مناسبات جمعی و آیینی حساس اند. همچنان که لباس و نوع پوشش در روابط دیپلماتیک واجد اهمیت سیاسی است.
پیراهن تیم ملی فقط یک لباس نیست، بخشی از هویت ملی و تاریخی و فرهنگی است که در میدان های ورزشی مورد ارزیابی و داوری قرار می گیرد.
ملل مختلف سعی می کنند از میدان های بین اللملی برای پرزنت کردن ارزش های ملی و تاریخی خود بهره ببرند و یکی از آنها لباس است. چنان‌که در جام جهانی پیشین که در قطر برگزار شد برای تقدیر از لیونل مسی، لباس عربی بر تن او کردند یا ستاره 38 ساله النصر درحالی در شهر ریاض دیده شد که دشداشه (لباس عربی) بر تن داشت واین حرکت او مورد توجه کاربران عرب قرار گرفته است.
لازم به ذکر است رونالدو قبلا هم در مراسم پادشاهی عربستانی ها با لباس عربی ظاهر شده بود. او می داند پوشیدن این لباس چقدر می تواند موجب محبوبیت او در کشوری که فوتبال بازی می کند می‌شود.
لباس در عرصه های ورزشی فقط یک لباس نیست، شمایلی از هویت ملی یک کشور است که می‌تواند اعتبار تاریخی یک سرزمین را در زمین بازی به نمایش بگذارد.لباسی که باید برند و برازندگی ملی را برافرازد.
لباس تیم ملی فقط یک تکه پارچه نیست، پرچم یک کشور است که باید با شکوه به اهتزاز درآید.