دکتر کیث معتقد است با آزاد کردن عمدی دی اکسید گوگرد در استراتوسفر، می‌توان دما هوا در سرتاسر جهان را کاهش داد.
به گزارش فرارو به نقل از تلگراف، دیوید کیث در سال 1991 زمانی که یک آتشفشان در فیلیپین فوران کرد و ابری از خاکستر را به سمت لبه فضا فرستاد، دانشجوی کارشناسی ارشد بود. هفده میلیون تن دی اکسید گوگرد آزاد شده از کوه پیناتوبو در سراسر استراتوسفر پخش شد. در پی این اتفاق مقداری از انرژی گرمایی خورشید منعکس شده و به زمین نرسیدند. نتیجه آن کاهش یک درجه از میانگین دما در نیمکره شمالی در سال بعد بود.
امروز، دکتر کیث از آن رویداد به عنوان تأیید کارآمدی ایده جدید خود است: او معتقد است با آزاد کردن عمدی دی اکسید گوگرد در استراتوسفر، می‌توان دما هوا را در سرتاسر جهان کاهش داد. این روز‌ها این گونه مداخلات رادیکال به طور فزاینده‌ای جدی گرفته می‌شود، زیرا اثرات تغییرات آب و هوایی شدیدتر از هر وقت دیگری شده است.
دمای جهانی برای 13 ماه متوالی به بالاترین حد خود رسیده است که باعث ایجاد آب و هوای شدید، امواج گرمای مرگبار و افزایش سطح آب دریا‌ها شده است. دانشمندان انتظار دارند که گرما برای چندین دهه ادامه یابد. محرک اصلی گرمایش کره زمین، سوزاندن سوخت‌های فسیلی است.
با وجود این شرایط، علاقه فزاینده‌ای به تلاش برای تغییر عمدی آب و هوای کره زمین وجود دارد. مهندسی آب و هوا یک رشته دانشگاهی جدید است که برای تحقیق و مطالعه درباره این موضوع معرفی شده است.
در حال حاضر، شرکت‌های بزرگ در حال بهره‌برداری از تأسیساتی عظیم هستند تا دی‌اکسید کربنی که جو را گرم می‌کند جمع‌آوری کرده و آن را زیر زمین دفن کنند. برخی از دانشمندان نیز در حال انجام آزمایش‌هایی برای درخشان کردن ابر‌ها به عنوان راه دیگری برای بازگرداندن مقداری از تابش خورشید به فضا هستند. دیگر دانشمندان در تلاش هستند تا اقیانوس‌ها و گیاهان دی اکسید کربن بیشتری جذب کنند. در میان این ایده‌ها، مهندسی آب و هوا است که بیشترین امید و بزرگترین ترس را برمی‌انگیزد.
طرفداران آن را راهی نسبتاً ارزان و سریع برای کاهش دما می‌دانند. اتحادیه اروپا سال گذشته خواستار تجزیه و تحلیل کامل خطرات مهندسی آب هوا شد و گفت کشور‌ها باید درباره نحوه تنظیم مقررات این فناوری بحث کنند. در همین حال بسیاری از دانشمندان و متخصصان محیط زیست نگرانند که این امر می‌تواند منجر به فجایع غیرقابل پیش بینی شود.
از آنجایی که این روش در استراتوسفر استفاده می‌شود و محدود به یک منطقه خاص نیست می‌تواند بر کل جهان تأثیر بگذارد. مهندسی آب و هوا می‌تواند سیستم‌های طبیعی را به هم می‌ریزد، مانند ایجاد باران در یک منطقه خشک در حالی که فصل باران‌های موسمی در جای دیگر را خشک کند. مخالفان نگرانند که این امر استفاده نکردن از سوخت‌های فسیلی را کم اهمیت نشان می‌دهد.
برخی از محققان با انتشار عمدی دی اکسید گوگرد مخالف هستند، آلاینده‌ای که در نهایت از استراتوسفر به سطح زمین منتقل می‌شود، جایی که می‌تواند پوست، چشم‌ها، بینی و گلو را تحریک کند و باعث مشکلات تنفسی شود. محققان همچنین نگرانند که توقف چنین برنامه‌ای غیرممکن باشد.
دیوید سوزوکی، کارشناس محیط زیست کانادایی، گفت: «مفهوم پاشیدن ترکیبات گوگردی برای انعکاس نور خورشید متکبرانه، اما ساده انگارانه است. این روش پیامد‌های ناخواسته زیادی خواهد داشت و ما نمی‌توانیم آن‌ها را حدس بزنیم.»
ریموند پیرهومبرت، فیزیکدان اتمسفر در دانشگاه آکسفورد، مهندسی آب و هوا برای کاهش گرمای کره زمین را تهدیدی جدی برای تمدن بشری می‌داند. او گفت: «این روش نه تنها هرگز ایمن نخواهد بود و ایده بسیار بدی است. حتی انجام تحقیقات در مورد آن نیز تنها هدر دادن پول نیست بلکه فعالیت‌های خطرناک ناشی از آن است.»
دکتر کیث، استاد بخش علوم ژئوفیزیک دانشگاه شیکاگو، اعلام کرده است از خطرات ناشی از مهندسی آب و هوا به خوبی آگاه است و این خطرات به شدتی که مخالفان نشان می‌دهند وحشتناک نیستند. به گفته دکتر کیت، اگر این تکنیک حتی یک درجه سانتیگراد از گرمای زمین در طول قرن آینده را کاهش دهد، می‌تواند از میلیون‌ها مرگ ناشی از گرما در هر دهه جلوگیری کند.
او همچنین افزود مهندسی آب و هوا می‌تواند به بازگرداندن سیاره ما به حالت ماقبل انقلاب صنعتی و بازسازی کره زمین کمک کند. این استاد علوم ژئوفیزیک ادامه داد: «مطمئناً خطراتی وجود دارد و شک و بی‌اعتمادی نسبت به این روش طبیعی است، اما شواهد زیادی وجود دارد که مزایای این روش بسیار بیشتر از خطرات آن هستند.»
مخالفان مهندسی آب و هوا چندین خطر اصلی را ذکر کرده‌اند. این روش می‌تواند این ایده اشتباه را ترویج دهد که نیازی به کاهش استفاده از سوخت‌های فسیلی برای مراقبت از کره زمین نیست. دومین نگرانی اصلی مربوط به پیامد‌های ناخواسته آن است.
بئاتریس ریندوال، رئیس انجمن حفاظت از طبیعت سوئدی که با این آزمایش مخالف است، اعلام کرد: «این مسیر واقعاً خطرناکی است که نباید وارد آن شد. این روش می‌تواند به سیستم آب و هوایی شوک وارد کند، چرخه‌های هیدرولوژیکی را تغییر دهد و می‌تواند بی ثباتی آب و هوا را تشدید کند.»
هنگامی که مهندسی آب و هوا شروع به خنک کردن سیاره کرد، توقف ناگهانی آن می‌تواند منجر به افزایش ناگهانی دما شود، پدیده‌ای که به «شوک پایانی» معروف است. پدیده‌ای که آخرین بار در زمان انقراض دایناسور‌ها اتفاق افتاد!
