از آداب مجالست شوخی و مزاح و ادخال سرور در قلب اهل جلسه است، البته نباید به فحش و ناسزا و نزاع برسد، زیرا خداوند شخصی که در جلسات شوخی می کند و ایجاد سرور می نماید را دوست می دارد اما باید به سرحد منازعه نرسد (1).
پیامبر (ص) نیز با افراد شوخی می کرد و می خواست آنها را خوشحال سازد (2).
ولی سزاوار است شوخی کم باشد به مقدار نمک در غذا، و از کثرت و زیادی آن باید پرهیز نمود، زیرا شوخی زیاد نور ایمان را می برد، صولت و مهابت را زائل می سازد، شخصیت را پائین می آورد.و در صورتی که همراه با اهانت باشد خود دشنام کوچکی است، و موجب کینه و دشمنی می گردد (3).
خنده
مسلمان می خندد ولی خنده او تبسم است و هرگز قهقهه نمی زند زیرا قهقهه از شیطان است، زیاد نمی خندد زیرا خنده زیاد آبرو را می برد، دین را همچون نمک در آب حل می نماید و ایمان را از بین می برد و اگر به هنگام خنده قهقهه زد پس از تمام شدن بگوید «اللهم لا تمقتنی»«خداوندا بر من غضب مفرما» تا از شومی آن ایمن باشد.
پی نوشت ها:
1 امام باقر (ع) می فرماید: «ان الله عز و جل یحب المداعب فی الجماعة بلا رفث» .
و امام صادق (ع) می فرماید: «ما مؤمن الا و فیه دعابة، قلت: و ما الدعابة؟ قال: المزاح» .
2 امام صادق (ع) می فرماید:
«و لقد کان رسول الله یداعب الرجل یرید أن یسره» .
3 علی (ع) می فرماید: «ایاکم و المزاح فانه یجر السخیمة و یورث الضغینة، و هو السب الأصغر» .
امام صادق (ع) می فرماید: «ایاکم و المزاح فانه یذهب بماء الوجه و مهابة الرجال» .
و نیز امام ابو الحسن (ع) در وصیتش به یکی از فرزندانش می فرماید: «ایاک و المزاح فانه یذهب بنور ایمانک و یستخف بمروئتک» (کافی جلد 2 باب «الدعابة و الضحک» ص 663) .