با ورود به محرم؛ سوار کشتی نجات شویم!

آغاز و شروع سال قمری از ماه محرم است، همان ماهی که خداوند در قرآن (سوره البقرة، آیه 217) از آن با عظمت یاد کرده و برای شکنندگان حرمت این ماه عذاب سختی قرار داده است، ولی در سال 61 قمری حرمت این ماه را نگه نداشته و نوه پیامبر اسلام و خلیفة الله در روی زمین را با بدترین شکل ممکن به شهادت رساندند.

محرم، ماه عزای آل الله شد و حرمت آن برای شیعیان چندین برابر، به گونه ای که در روایتی است از امام رضا علیه السلام که می فرمایند: وقتی ماه محرم می رسید دیگر کسی پدرم را خندان نمی دید و روز عاشورا روز مصیبت و اندوه و ماتم وگریه پدرم بود.(امالی صدوق، مجلس 27)
کربلا در محرم 61 آوردگاه دو لشکر شقی و بی دین و لشکر مسلمان و هم جوار با امام علیه السلام تا همیشه بود، و خداوند هر سال این صحنه را تکرار می کند تا بتوانیم به وسیله عزاداری بر امام شهید به او وصل و جزء یاران امام حاضر شویم .
ماه محرم آمده تا ما را در کشتی نجات سوار کند و به وسیله نور الهی آن راه صحیح را به ما نشان دهد چونکه در روایت از پیامبر است که در وصف ابی عبدالله علیه السلام فرمودند: «ان الحسین مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِینَةُ نَجَاةٍ». (عیون أخبار الرضا علیه السلام، ج 1، ص 59)
نزدیک شدن به خدا به وسیله حسین علیه السلام
خداوند به مسلمانان دستور داده که به سوی او نزدیک شوند و در ادامه، راه نزدیک شدن را به کمک یک وسیله ذکر کرده است «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ اى کسانى که ایمان آورده اید! از خدا پروا کنید و (براى تقرب) به سوى او وسیله بجویید . «35 مائده»
برای قبولی توبه و استغفارمان در این ماه، امام حسین علیه السلام و اهل بیت او را واسطه بین خود و خدایمان قرار میدهیم و با گریه بر مظلومیت او باعث قبولی توبه خود می شویم. گریه ای که امام رضا علیه السلام فرمودند: کسى که به یاد مصیبت هاى ما بگرید یا دیگران را بگریاند، در قیامت گریان نخواهد بود
در تفسیر صافی ذیل این آیه می فرماید اهل بیت وسیله هایی برای تقرب به خداوند هستند، ماه محرم به برکت ابی عبدالله علیه السلام و مجالس عزاداری او ، وسیله ای است برای تقرب و نزدیک شدن مسلمانان به خداوند می باشد.
اهل بیت کشتی نجات
در کتاب تتمة المنتهى، ص 329 داستانی از امام کاظم علیه السلام نقل کرده که روزی ایشان از در خانه ى شخصى بنام «بُشر» مى گذشت، متوّجه سر و صدا و آواز لهو و لعبى شدند که از خانه بلند بود. از کنیزى که از آن خانه بیرون آمده بود پرسیدند صاحبخانه کیست؟ آیا بنده است؟! جواب داد: نه آقا، بنده نیست آزاد است. امام فرمود: اگر بنده بود این همه نافرمانى نمى کرد. کنیز سخن امام را وقتى وارد منزل شد به صاحبخانه باز گفت. او تکانى خورد و توبه کرد.
همانگونه که در این داستان آمد آن شخص به وسیله امام کاظم علیه السلام به سمت مسیر بندگی و اطاعت از خداوند هدایت شد، و انسان های زیادی (همچون علی گندآبی و رسول ترک و...) به وسیله ماه محرم و کشتی ابی عبدالله از دریای هلاکت و گمراهی نجات و به ساحل امن الهی منتقل شدند.
محرم ماهی است که به وسیله نور هدایت گرانه ابی عبدالله، افراد از مسیر هلاکت و گمراهی به مسیر هدایت منتقل و افراد با واسطه قرار دادن اهل بیت از خداوند طلب بخشش و استغفار می کنند، همانگونه که در قرآن آمده است: اگر آنان هنگامى که به خود ستم کردند (از راه خود برگشته و) نزد تو مى آمدند و از خداوند مغفرت مى خواستند و پیامبر هم براى آنان استغفار مى کرد قطعاً خداوند را توبه پذیر و مهربان مى یافتند. (النساء/65)
برای قبولی توبه و استغفارمان در این ماه، امام حسین علیه السلام و اهل بیت او را واسطه بین خود و خدایمان قرار میدهیم و با گریه بر مظلومیت او باعث قبولی توبه خود می شویم. گریه ای که امام رضا علیه السلام فرمودند: کسى که به یاد مصیبت هاى ما بگرید یا دیگران را بگریاند، در قیامت گریان نخواهد بود.(بحارالانوار، ج 44، ص 278.)
گریه ، سنت خدا و پیامبران
باید در مجلس ابی عبدالله گریه کرد و از خداوند بخواهیم که توفیق گریه کردن را به ما بدهد، همانگونه که یعقوب پیامبر در فراق محبوب خود به اندازه ای گریه کرد که چشمان خود را از دست داد «وَ ابْیَضَّتْ عَیْناهُ مِنَ الْحُزْنِ» ( یوسف 84) یعنی گریه کردن بر از دست دادن اهل بیت و خلیفه الله از سنت های پیامبران می باشد.
گریه آنقدر با ارزش است که خداوند به عنوان یکی از صفات بارز پیامبران الهی نامبرده است. «... وَ بُکِیًّا» (مریم، 58) و یا اینکه پیامبر صلوات الله علیه بعد از جنگ احد و شهادت عمویشان حمزه از زنان مدینه می خواهد که برای شهادت حمزه گریه کنند.( سیره ى ابن هشام ج 3، ص 105)
ماه محرم آمده تا ما را در کشتی نجات سوار کند و به وسیله نور الهی آن راه صحیح را به ما نشان دهد چونکه در روایت از پیامبر است که در وصف ابی عبدالله علیه السلام فرمودند: «ان الحسین مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِینَةُ نَجَاةٍ»
گریه بر حسین شهید تبعیت از حضرت زهراست که بعد از دلتنگی او بر پدرش و تنها گذاشتن ولی زمان هنگامی که بلال اذان گفت آنقدر در غم پدر گیست تا اطرافیان او به گریه افتادند(بحارالانوار، ج 43، ص 157) و ما هم برای غم و اندوه و مصیبت هایی که بر امام حسین علیه السلام وارد کردند گریه می کنیم.
وقتی که خداوند در آیه 9 سوره تکویر درباره به قتل رساندن دختران مشرکین قبل از اسلام یاد می کند و مظلومیت آنها را متذکر می شود نشان دهنده این است که گریه برای مظلوم یکی از سنت های الهی است و حتما برای کشته شدن نوه پیامبر اسلام صلوات الله علیه گریه و یاد آن را زنده نگه داریم.
در صدر اسلام بعضی افراد وقتی آیات قرآن بر پیامبر نازل می شد گریه می کردند «...تَرى أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ» و چون آیات این قرآن را که بر پیامبر نازل شده است مى شنوند، به دلیل این که حق را شناخته اند، چشمانشان را مى بینى که اشکبار است و مى گویند: پروردگارا، ایمان آوردیم، پس ما را با سایر مومنان در زمره کسانى ثبت کن که بر حقانیت رسالت پیامبر گواهى داده اند. (مائده، 83)
خداوند گریه این افراد را بخاطر شناختن حق و ایمان آنها ذکر کرده است و همانگونه که خود پیامبر در حدیث ثقلین فرمودند اهل بیت ثقل قرآن است و شیعیان با شناخت جایگاه و منزلت اهل بیت اشک شوق برای آنها جاری می کنند.
کلام آخر:
پیامبر مزد نبوت و رسالت خود را (محبت و مودت به نزدیکان خود) قرار داد و ان شاء الله خداوند توفیق دهد تا با برپایی مجالس ابی عبدالله هم مزد رسالت پیامبر بپردازیم و هم با واسطه حضور در مجالس آقا ابی عبدالله و برگزاری عزاداری و گریه بر سالار شهیدان و اصحاب مطهرش زمینه ساز استغفار و بازگشت به سوی خدا باشیم .

سیدعبدالحمید طباطبایی