روزنامه اعتماد نوشت: دکتر پزشکیان ترجیح داده است وفاق با رقیب فکری و سیاسی را در اولویت قرار دهد. البته این به معنای فراموش کردن شعارهای انتخاباتی نیست. مساله اولویت‌بندی و اقدام پلکانی در اجرای برنامه‌ها است.
در لیست معرفی شده به مجلس به عنوان کابینه دولت چهاردهم افرادی برای وزارتخانه‌های کلیدی حضور دارند که به دکتر پزشکیان رای نداده‌اند! رییس‌جمهور با به جان خریدن انتقادات از طرف بدنه رای خود، گام بزرگی برای توافق‌سازی برای حل مشکلات مردم و کشور برداشته است.
اینک توپ در زمین مجلس است. مردم با دقت تماشا می‌کنند که مجلس‌نشینان با رأی به تمامی لیست معرفی شده به این مطالبه پاسخ مثبت خواهند داد یا تصمیم دارند با برخورد خطی و جناحی کشور را در این فاز نگه‌دارند و کشمکش‌های سیاسی ادامه یابد!؟ می‌دانیم در مجلس افراد تندرویی حضور دارند که هویت‌شان را در همین دعواها تعریف کرده‌اند ولی امیدواریم صدای بلند و پرهیاهوی اینها، منطق و منافع ملی را به حاشیه نراند و مجلس رییس‌جمهور را از برداشتن این گام پشیمان نکند.
رای مجلس ریل رابطه دولت با مجلس را در سال‌های آتی مشخص خواهد کرد. همه انتظار دارند مجلس به رای مردم احترام بگذارد. چه دوست داشته باشند و چه نه، طبق قانون اساسی مردم دولتی را بر سر کار آورده‌اند که نگاهش به توسعه و شیوه حکمرانی متفاوت است. احترام به رای مردم در پذیرش این تفاوت‌ها توسط نمایندگان مجلس در رای آنها به همه لیست کابینه متبلور می‌شود. کشور برای خروج از وضعیت نامناسب امروز و بهبود شرایط معیشتی مردم فرصت کمی دارد. ایران نیازمند یک توافق بزرگ و تفاهم ملی است. ایران برای همه ایرانیان امروز دیگر تنها یک شعار نیست، از نان شب واجب‌تر است. درب برای این مهم همیشه باز نیست. نمایندگان مجلس با رد وزرای پیشنهادی که از نظر مشی سیاسی با آنها اختلافاتی دارند، درب را نبندند.
کشور به این توافق نیاز مبرم دارد. میوه این توافق را همه خواهند چشید حتی جریان سیاسی حاکم بر مجلس و نهادهای مهم حاکمیتی. امیدوارم هر چه زودتر به این درک مشترک برسیم. نطق رییس‌جمهور در مجلس در دفاع از لیست کابینه دولت چهاردهم، یک مانیفست و دورنمای خوب از مسیری که می‌خواهد طی کند نشان داد.
اگر دولت در پیشبرد این مدل موفق شود و موفق به حل مسائل و مشکلات مردم شود، می‌تواند دست خود را برای آشتی با مردمی که در انتخابات قهر بودند، دراز کند و امید را به کشور برگرداند.
دولت روزهای سختی در پیش دارد که به تنهایی امکان پشت‌سر گذاشتن آن را ندارد. در بعد خارجی منطقه مستعد شعله‌ور شدن است. در داخل وضعیت اقتصادی و مشکلات معیشتی مردم طاقت‌فرسا شده است. بحران ناترازی انرژی کارخانه‌ها را به تعطیلی کشانده است. برای حل اینها اراده جمعی لازم است.