از سویی دیگر فرح اصولی، نقاش نامدار که 3 اثرش در موزه امام علی (ع) بوده، به ماجرای این موزه واکنش نشان داده است. او گفته اسم من هنوز بین کسانی که آثارشان به فروش رفته، اعلام نشده و نمی‌دانم با تابلوهای من چه کرده‌اند، چون کسی را در بین کارکنان جدید این موزه نمی‌شناسم و نتوانسته‌ام اطلاعات بیشتری بگیرم.
فرح اصولی گفته این اتفاق از نظر من ترسناک است و اگر قرار نبود این سه اثر را به موزه امام علی (ع) بدهم اصلا قصد فروش آنها را نداشتم. این روش را بی‌احترامی به هنرمندان می‌دانم و نتیجه‌اش این است که اعتمادم را به موزه‌های داخل ایران از دست می‌دهم.
آغاز ماجرا از کجا بود؟
ماجرای آثار موزه امام علی (ع) از کجا شروع شد؟ چندی پیش ناصر امانی، عضو شورای شهر تهران، گفت 30اثر از آثار هنرمندان مطرح که در موزه امام علی (ع) قرار داشتند به عنوان امانت از موزه خارج شده تا در یک گالری به نمایش گذاشته شوند، ولی بعد از دو ماه آنها را بازنگردانده‌اند.
پس از آن یکی از معاونان شهردار تهران در پاسخ به تذکر امانی گفت که تابلوها به موزه بازگشته است. مجید باقری، معاون برنامه‌ریزی، توسعه سرمایه انسانی و امور شورای شهرداری تهران، اعلام کرد تابلوها بازگشته و گزارش آن را به شورای شهر تهران ارائه خواهد کرد. پس از آن خبر فروش 14 اثر از آثار به‌امانت‌گرفته‌شده موزه امام علی (ع) در سایت «World art Dubai» منتشر شد و مقدمات یک جنجال را فراهم کرد.
توضیحات عجیب
چهارشنبه گذشته مهرداد باقری، مدیرعامل سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، برای توضیحات به شورای شهر تهران رفت اما حرف های عجیبی را مطرح کرد.
این جلسه به محل تک و پاتک‌های سیاسی تبدیل شد و اعضای شورای شهر در دو گروه به یکدیگر تاختند.
مهرداد باقری در این جلسه گفت: موضوع تابلوهای موزه امام علی (ع) به دستاویزی برای افراد دیگری تبدیل شد و این جدا از دغدغه مدیریت شهری است. متاسفانه این روال به جای خوبی کشیده نشد و فضای سیاسی در برخی رسانه‌ها ایجاد شد؛ بخشی که مساله آنها ضربه زدن به امید جامعه است، چنین عمل می‌کنند.
باقری با بیان اینکه در برخی رسانه‌نماها دچار سیاه‌نمایی هستیم، افزود: سیاست سازمان فرهنگی هنری توسعه زیست‌بوم آثار هنری است، چراکه هنرمند و اثر هنری او بر رفتار مدیریت شهری اثر می‌گذارد.
رئیس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران پس از خارج شدن از این جلسه در مقابل دوربین خبرنگاران اعلام کرد: «قبلا هم آثار هنری فروخته‌ایم، باز هم می‌فروشیم، قیمت آثار را کارشناسان تعیین می‌کنند.»
او در پاسخ به این سوال که نام شورای بین‌المللی موزه‌ها چیست، گفت:«سوال برای جنجال رسانه‌ای از من نپرس.» و پس از آن اعلام کرد: «بنویسید باقری اسم شورا را نمی‌دانست.»
آخرین واکنش‌ها
توضیحات باقری در صحن شورا موافقان و مخالفانی را به همراه داشت. سوده نجفی، عضو شورای شهر تهران، در گفت‌وگو با ایلنا، درباره بررسی مستندات گفت: هنوز مستنداتی را که لازم است بررسی نکرده‌ام، چراکه هنوز به دست من نرسیده است؛ به‌ویژه مستنداتی که نشان‌دهنده تعداد هیات‌امنا یا هیات‌مدیره است که باید این مصوبه را امضا می‌کردند.
نجفی در پاسخ به اینکه موضوعات مطرح‌شده از سوی آقای باقری قانع‌کننده بوده است یا خیر، گفت: در مجموع من از پاسخ آقای باقری به سوالاتم که در صحن شورا مطرح کردم قانع نشدم.
نجفی تاکید کرد: به نظرم اگر این آثار را به عنوان آثار هنری ایرانی در جایی به نمایش می‌گذاشتند و به صورت هدیه اهدا می‌کردند بسیار بهتر از این بود که بخواهند به مبلغ 40میلیون تومان که پول یک گوشی موبایل هم نیست، به فروش برسانند. من در مجموع از پاسخ‌های داده‌شده از سوی رئیس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران قانع نشدم.
همچنین علیرضا نادعلی، سخنگوی شورای شهر تهران و عضو کمیسیون فرهنگی اجتماعی شوراگفته است: ما در جایگاه نظارتی وظیفه داریم نسبت به برخی از موضوعاتی که پیش می‌آید پی‌جویی داشته باشیم و پاسخ‌خواهی کنیم. مدیران شهرداری نیز موظف هستند که پاسخ‌های شفاف ارائه دهند، اما باید حدی از اعتماد را نسبت به یکدیگر به رسمیت بشناسیم.
نادعلی افزود: ممکن است تمام اسناد به صورت مکتوب با مهر و امضا از سوی مدیران شهرداری به ما ارائه شود اما باز هم ما بگوییم از کجا معلوم که درست است و باز مستندات بیشتری ارائه شود. بالاخره وقتی ما یک نفر را به عنوان شهردار تهران انتخاب کرده‌ایم و او افراد دیگری را گمارده است باید اعتماد کنیم.
نادعلی تصریح کرد: اتفاقا کار این افراد در مقایسه با ادوار مختلف خوب هم بوده است. بنده به عنوان عضو کمیته فرهنگی و هنری در کمیسیون فرهنگی اجتماعی، وظیفه نظارت بر این کار را دارم. اگر دوستان یک مورد را گیر می‌آورند و شروع می‌کنند روی همان پی‌جویی کردن، بنده در طول این سی سال دائما با این سیستم کار کردهام و نظارت داشتهام. در جلسات حضور داشتهام و در جایی که لازم بوده اعتراض کردهام و در جایی که لازم بوده هم نقد داشتهام و هم محاسن را تقویت کردهام. از آن طرف هم باید بپذیریم که در سیستم اجرایی امکان ندارد که ایراد وجود نداشته باشد، اما باید محاسن را هم ببینیم و به آنها اعتماد کنیم.
او ادامه داد: یعنی باید برای یک مدیر بسط ید ایجاد کرد تا بتواند قدم از قدم بردارد. اگر ما بگوییم برای اتوبوس مستندات را قبول نمی‌کنیم و فقط باید شماره شاسی را به ما نشان بدهند، یا به طور مثال اگر نمایشگاهی برگزار شده است و بگویند آثار برگشته است ما قبول نکنیم و بگوییم که باید حتما خودمان ببینیم، این دیگر نوع نظارت نیست. آقای چمران هم اعلام کردند که در ادوار گذشته این مدل نظارت کردن سابقه نداشته است. اگر می‌خواستند این‌گونه نظارت را با بدبینی حداکثری اعمال کنند - که ان‌شاءالله همکاران ما این‌گونه نیستند - بزرگانی که در این شهر در ادوار گذشته شهرداری تهران کار کردند و زحمت کشیدند و کلی خدمت کردند، نمی‌توانستند قدم از قدم بردارند و موفقیتی هم حاصل نمی‌شد. حتما اعتمادی بوده است و در عین اینکه نظارت هم می‌کردند اجازه می‌دادند که مدیر به جلو برود و عمل کند. گاهی اوقات خطا کند و گاهی اوقات اصلاح کند و ضمن نظارت، ایرادها را برطرف کند.
