روایات و احادیث در رابطه با گریه بر حضرت و زیارت وجود مقدّس و مبارک او از طریق پیامبر و ائمه به اندازه ایست که بیش از چند جلد کتاب است.
امام صادق علیه السلام فرمود: مَنْ ذُکِرَ الْحُسَیْنُ عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَیْنِهِ مِنَ الدُّمُوعِ مِقْدارُ جُناحِ ذُبابٍ کانَ ثَوابه عَلىَ اللّهِ عَزَّ وَجَلْ وَلَمْ یَرْضَ لَهُ بِدُونِ الْجَنَّةِ «1».
آن که حسین را نزد او یاد کنند، از دیدگانش به اندازه بال مگس اشک بیاید ثوابش بر خداوند عزّ و جل است، و کمتر از بهشت براى او رضایت نمى دهد.
راوى مى گوید: امام صادق علیه السلام فرمود:
... مَنْ انْشَدَ فِى الْحُسَیْنِ بِیْتاً فَبَکى وَاظُنُّهُ قالَ اوْ تَباکى فَلَهُ الْجَنَّةُ «2».
آن که براى حسین علیه السلام شعرى بگوید، پس گریه کند، و گمان کنم حضرت فرمود یا خود را شبیه گریه کننده سازد، مزدش بهشت است.
امام ششم علیه السلام در روایتى فرمود:
مَنْ ذَکْرَهُ فَبَکى فَلَهُ الْجَنَّةُ «3».
آن که حسین علیه السلام را یاد کند و گریه کند مزدش بهشت است.
زیارت حضرت حسین علیه السلام
راوى مى گوید از حضرت صادق علیه السلام شنیدم:
قَبْرُ الْحُسَیْنِ... رَوْضَةٌ مِنْ رِیاضِ الْجَنَّةِ، مِنْهُ مِعْراجٌ الَى السَّماءِ فَلَیْسَ مِنْ مَلَکٍ مُقَرَّبٍ وَلا نَبِىٍّ مُرْسَلٍ الَّا وَهُوَ یَسْأَلُ اللّهَ تَعالى انْ یَزُورَ الْحُسَیْنَ فَفوْجٌ یَهْبِطُ وَفوْجٌ یَصْعَدُ «4».
قبر حسین باغى از باغ هاى بهشت است، از آنجا محل عروج به آسمان است، ملک مقرب و نبىّ مرسلى نیست مگر این که از خداوند زیارت حسین را مى خواهد، پس دسته اى براى زیارت فرود مى آیند، و گروهى بعد از زیارت بالا مى روند.
حضرت صادق علیه السلام فرمود:
رسول خدا و على مرتضى و فاطمه زهرا و امامان علیهم السلام براى زائر حسین علیه السلام دعا مى کنند.
امام ششم علیه السلام به معاویة بن وهب فرمود:
... وَمَنْ یَدْعُوا لِزُوَّارِهِ فِى السَّماءِ اکْثَرُ مِمَّنْ یَدْعُو لَهُمْ فِى الْارْضِ «5».
... و آنان که براى زائران حسین در ملکوت دعا مى کنند، بیش از دعا کنندگان در زمین هستند.
حضرت صادق علیه السلام فرمود:
چهار هزار ملک غبار آلوده کنار قبر حسین هستند، تا قیامت بر او گریه مى کنند، سرپرست آنان فرشته ایست بنام منصور، زائرى به جانب زیارت نمى رود مگر این که او را استقبال مى کنند؛ و وداع کننده اى با او وداع نمى کند مگر این که او را مشایعت کنند؛ بیمار نمى شود مگر این که او را عیادت مى نمایند؛ نمى میرد مگر این که بر جنازه اش نماز مى خوانند و پس از مرگ او برایش استغفار مى کنند «6».
روایات و احادیث در رابطه با گریه بر حضرت و زیارت وجود مقدّس و مبارک او از طریق پیامبر و ائمه به اندازه ایست که بیش از چند جلد کتاب است. روایات ذکر شده در این نوشتار نمونه اى از آن روایات است که از معتبرترین و پاکیزه ترین کتاب یعنى کامل الزیارات نقل شد.
در خاتمه لازم است خوانندگان عزیز را به بیست و شش امتیاز از قول امامان معصوم علیهم السلام در رابطه با اصحاب حضرت سید الشهداء علیه السلام که در کتاب هاى زیر به آن اشاره شده توجّه دهم.
بحار الأنوار- کنز کراجکى- زیارت ناحیه- لهوف- امالى صدوق- تهذیب- مناقب ابن شهر آشوب- مروج الذهب- رجال کشّى- معانى الاخبار- کامل الزیارات- شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید- تفسیر ثعلبى- خرائج راوندى- علل الشرایع- دار السلام- تذکره ابن جوزى و شرح شافیه ابن فرّاس.
1- آنان با همه وجود از خداوند راضى بودند و حضرت حقّ هم از آنان راضى بود.
2- باوفاتر و بهتر از اصحاب تمام انبیا و ائمه بودند.
3- نامشان از ازل در لوح محفوظ، بدون کم و زیاد شدن ثبت بود.
4- احدى در گذشته بر آنان سبقت نگرفت، و یک نفر بعد از آنان به مقام آنان نمى رسد.
5- درجه آنان از همه شهداى اولین و آخرین بالاتر است.
6- در اوج مقام زهد و عبادت بودند.
7- در بلندى همّت و رفعت شأن، نمونه نداشتند.
8- دین حقّ تا قیامت به آنان نصرت یافت.
9- عاشق ترین عاشقان نسبت به حضرت حسین علیه السلام بودند.
10- خاکى که در آن دفن شدند خاک مقدّس و مبارک و پاک قلمداد شد.
11- پیش از اتفاق افتادن حادثه کربلا، انبیا و اولیا از آن حادثه و برپا کنندگانش خبر دادند و از یاران حضرت تعبیر به برادران خود نمودند.
12- سادات شهدا در دنیا و آخرتند.
13- شهیدان کوى حسین گویى شهید با همه انبیاى خدا هستند.
14- در قیامت کنار مولایشان حضرت سید الشهداء قرار دارند.
15- از اولیاء اللّه و اصفیاء اللّه و اودّاء و طاهرون و ابرار و مهدیّون مى باشند.
16- معروف و شناخته شده در ملکوتند، چنان که ستاره هاى آسمان معروف اهل زمینند.
17- اگر رسول خدا صلى الله علیه و آله آنان را در زمان خود مى یافت دهانشان را مى بوسید، و در کنار خود به عنوان بهترین انسان ها مى نشاند.
18- از شدّت عشق و شوق به شهادت از اسم تیر و نیزه و شمشیر تو گویى غافل بودند.
19- خود حضرت حقّ به وقت شهادتشان متولّى قبض روحشان بود، ملائکه آنان را به آب بهشت شستند، و به طیب بهشتى حنوط کردند و بر آنان نماز گذاردند.
20- پیش از شهادت به اعجاز حسینى جایگاه خود را در بهشت دیدند.
21- به محض شهادت به جنّت خاص حقّ «و ادخلى جنّتى» وارد شدند.
22- به وقت شهادت از دست رسول حقّ صلى الله علیه و آله و سلم و امیرالمؤمنین على علیه السلام آب بهشتى نوشیدند.
23- قسمتى از خون شریفشان به هنگام شهادت به وسیله رسول الهى براى عرضه در قیامت ضبط شد.
24- مباشر حفر قبور دفن اجساد مطهّرشان روح باعظمت رسول الهى بود.
25- به توسط حضرت حسین علیه السلام به نعیم دائمه بشارت داده شدند.
26- از شدّت شهامت و شجاعت، صدق و کرامت، درستى و فضیلت، مورد مدح دشمن قرار گرفتند.
«والفضل ما شهدت به الاعداء»
(1)- کامل الزیارات: 100، باب 32، حدیث 3؛ وسائل الشیعة: 14/ 507، باب 66، حدیث 19703؛ بحار الأنوار: 44/ 291، باب 34، حدیث 33.
(2)- کامل الزیارات: 106، باب 33، حدیث 7؛ بحار الأنوار: 44/ 289، باب 34، حدیث 29.
(3)- کامل الزیارات: 106، باب 33، حدیث 5؛ بحار الأنوار: 44/ 287، باب 34، حدیث 25.
(4)- کامل الزیارات: 114، باب 39، حدیث 4؛ بحار الأنوار: 98/ 60، باب 9، حدیث 33.
(5)- کافى: 4/ 582، باب فضل زیارة أبى عبداللّه الحسین علیه السلام، حدیث 11؛ ثواب الأعمال: 94؛ وسائل الشیعة: 14/ 411، باب 37، حدیث 19482.
(6)- قال أبو عبد اللّه علیه السلام: إن أربعة آلاف ملک عند قبر الحسین علیه السلام شعثا غبرا یبکونه إلى یوم القیامة رئیسهم ملک یقال له منصور فلا یزوره زائر إلا استقبلوه ولا یودعه مودع إلا شیعوه ولا یمرض إلا عادوه ولا یموت إلا صلوا على جنازته واستغفروا له بعد موته.
کافى: 4/ 581، باب فضل زیارة أبى عبداللّه الحسین علیه السلام، حدیث 7؛ ثواب الأعمال: 88؛ کامل الزیارات: 128، باب 119، باب 41، حدیث 1؛ بحار الأنوار: 98/ 62، باب 9، حدیث 42..
برگرفته شده از:
کتاب: با کاروان نور
نوشته: استاد احسین انصاریان
