به نقل از فصل‌نامه‌ی «گواه»، ایران زمانی حق حاکمیت جزایر سه‌گانه را داشت که شیخ‌نشین‌های عربی و امارات متحده حتی وجود خارجی نداشتند. این مسئله بارها در اسناد و گزارشات انگلیسی و روسی نیز تاکید شده است. به طور مثال سر دنیس رایت سفیرکبیر بریتانیا در تهران طی دهه‌های 1330 تا 1350 خورشیدی، در تایید مالکیت ایران بر جزایر سه‌گانه و تابعیت ایرانی شیوخ قاسمی لنگه در خاطراتش می‌نویسد: «از سال‌های 1880 بر سر مالکیت چهار جزیره‌ی کوچک میان ایران و انگلیس اختلافات مکرری بروز کرد.
به گزارش خبرآنلاین، این جزایر عبارت بودند از تنب بزرگ و کوچک، سیری و ابوموسی که همه در اطراف تگه‌ی هرمز حد فاصل دو ساحل خلیج‌فارس قرار داشتند. از زمانی که شیوخ قاسمی به عنوان حکام بندر لنگه به ایران خراج می‌دادند، در مورد این جزایر مشاجره‌ای نداشتند و به طور کلی متعلق به ایران تلقی می‌شدند؛ ولی به دنبال کشمکش و کشتار در میان قبیله‌ی قاسمی و تعیین حاکم ایرانی برای بندر لنگه، شیوخ عرب از آن سوی ساحل سر برداشتند و انگلستان هم از ادعاهای‌شان پشتیبانی کرد که این جزایر سرزمین پدرشان است و حاکمیت آن‌ها اینک بر عهده‌ی شیوخ قاسمی راس‌الخیمه و شارجه است؛ آن‌ها چنین نتیجه گرفتند که اعمال حق حاکمیت از طرف حاکم لنگه بر آن‌ها، نه از حقوق حکومتی او به عنوان حاکم لنگه، بلکه در مقام شیخ قاسمی بوده است. از نظر ایرانیان، ساکنان جزیره ولو این‌که عرب بودند، حق مالکیت ایران را با پرداخت مالیات تایید می‌کردند و آن‌چه روزی مال ایرانیان بوده، نمی‌توانست ناگهان مال اعراب شود.»
در تمام نقشه‌های موجود تا پیش از سال 1898 م، این جزایر جزئی از قلمروی ایران هستند. حتی در نقشه‌ای که در کتاب «ایران و قضیه ایران» لرد کرزن در سال 1892 م از سوی انجمن سلطنتی جغرفیای بریتانیا منتشر کرده، این جزایر جزئی از قلمروی ایران محسوب شده‌اند. نقشه‌هایی نیز از طرف دولت روسیه تزاری و دولت اتحاد جماهیر شوروی تهیه شده است.
ایران در شورای امنیت سال 1971، برای اثبات حق حاکمیت خویش بر جزایر، نقشه‌ای از خلیج‌فارس را که در سال 1967، به مناسبت پنجاهمین سال انقلاب اکتبر در شوروی چاپ شده است، انتشار داد. در این نقشه که به عنوان سند حقانیت ایران در سازمان ملل توزیع گردید، نقشه‌های جزایر تنگه‌ی هرمز به نام است.
در اطلس یادبود پنجاهمین سالگرد انقلاب اکتبر که در سال 1967 از طرف شوروی انتشار یافته جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک، به رنگ قلمروی ایران در نقشه‌ی خلیج‌فارس مشخص شده‌اند و زیر نام هر جزیره، تعلق آن به ایران در پرانتز ذکر شده است. این نقشه در روزنامه‌ی اطلاعات روز دوشنبه 22 آذر 1350 منتشر شده است.
